Rob Goossens tot tranen geroerd na zien van 'moedige' Martijn Krabbé: 'Ongekroonde koning'

Kijkers raken deze week niet uitgepraat over de verrassende verschijning van Martijn Krabbé in Kopen Zonder Kijken. Meestal draait het om bakstenen, budgetten en bankstellen. Deze keer slaagde de ongeneeslijk zieke presentator erin om de aflevering te transformeren in een ontroerende les in mededogen en vertrouwen.

Ik vraag me weleens af wat nou het exacte moment is dat deelnemers besluiten om Kopen Zonder Kijken aan te schrijven. In vorige seizoenen zagen we nog weleens stellen met goede banen en een jubelton van paps en mams met de dollartekens in hun ogen door het beeld schuifelen. Die hadden waarschijnlijk al gemaild voordat de aftiteling liep.

Tekst loopt door onder de video, waarin Rob vertelt waarom hij een traantje moest wegpinken bij het zien van Martijn.

Bij de kandidaten van recente seizoenen vermoed je toch sneller een moment van totale wanhoop. Zoals bij Leontine en Olivier, die met hun 1-jarige drieling in één kamer slapen en in hun huidige woonplaats afhankelijk zijn van een enkel familielid terwijl er in de buurt van Rotterdam een heel leger aan potentiële oppassers staat te wachten. Je ziet helemaal voor je hoe ze elkaar aankijken, kapot van een wederom doorwaakte nacht, en aan elkaars blik zien: dit gaat niet meer, wij moeten Martijn Krabbé bellen.

Halverwege de aflevering sloeg de stemming echter om. Terwijl de opluchting bij de meeste deelnemers die zonder het programma klem zitten van start tot eind van het scherm druipt, kijkt Leontine tijdens hun speurtocht door Rotterdam alsof ze elk huis persoonlijk verdenkt van een misdrijf. Liever met de drieling in een caravan, dan dat we hier gaan wonen, lijkt ze te denken. De kijker wist genoeg, bleek uit de reacties op social media: we hadden hier duidelijk te maken met een ondankbare hond die niet begreep dat ze een winnend lot vast had. Alsof Leontine uit de Help, Mijn Man Is Klusser-archieven was ontsnapt.

Eén iemand had al die tijd door dat het anders zat, maar dat wisten wij als kijkers niet. Sterker: we wisten helemaal niet dat hij zich later in het programma nog zou laten zien. Maar daar stond hij ineens, in levenden lijve, voor het eerst op televisie sinds we weten dat hij niet meer beter wordt: Martijn Krabbé. Er kwam geen belerend betoog over die horrortocht door Rotterdam. Of over het feit dat Leontine zelfs had overwogen om helemaal met de opnames te stoppen.

"Jullie zijn niet de eersten die Kopen Zonder Kijken hebben onderschat", sprak hij. Geen enkel spoortje ergernis in zijn stem of blik, alleen begrip voor iemand die bijna niet meer durfde te hopen. "Maar als je meedoet, is het altijd de moeite waard." Ook de kijker wist inmiddels beter. Haar 'ik kan gewoon niet geloven dat dit ons huis is' bij de onthulling zei genoeg – dit was geen ondankbare deelnemer, maar een vrouw wier vertrouwen in de mensen even had gehaperd.

Na Leontines verwondering besloot Martijn: "Ik wens jullie alle geluk van de wereld, en ik weet zeker dat het goedkomt." Een zin die vaak niet meer is dan een beleefd slotakkoord, maar deze keer dieper sneed. De kalme zekerheid van de presentator verraadde iemand die de breekbaarheid van het leven aan den lijve heeft ondervonden en koos voor optimisme in plaats van bitterheid.

Martijn Krabbé gaf Leontine en Olivier een huis, maar ons een reminder: wie gelooft in het proces, vindt altijd een hand die helpt.