'Midden in de winkel liet hij ons trots zijn gelakte teennagels zien'

De winkelmedewerker was goed gemutst. Niet alleen omdat de winkels weer open mochten, maar gewoon, omdat hij dat altijd was. Hij probeerde van elke dag een feestje te maken. "Al dat chagrijnige gedoe maakt de wereld niet beter, toch?" Om te illustreren hoe feestelijk hij was, trok hij zijn schoenen uit. 

Puk en ik staarden met open mond naar het bewijs: zilvergelakte teennagels, met glitters erin. "Wat een prachtige tenen, met die glitters zo", zei ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Heeft mijn vierjarige dochter gedaan. Ze kijkt elke ochtend of de nagellak er nog op zit", grijnsde hij trots.

"Wat doe jij voor werk?", vroeg hij terwijl hij mijn bestelling afhandelde. Ik antwoordde dat ik journalist was. "Werk jij in de mé-di-a?", vroeg hij geschokt. Mensen uit de media had hij blijkbaar nog niet veel in zijn winkel gehad. Ik merkte dat hij dat spannend vond.   

Ik liet hem mijn blog zien op RTL Nieuws. "Hoe kom je aan al die onderwerpen?", vroeg hij. "Daar is niet veel voor nodig hoor", antwoordde ik. "Dingen gebeuren vanzelf. Iemand laat zijn gelakte teennagels laat zien en húp, ik heb weer een verhaaltje geschreven." Hij werd even stil.

Keiharde rechtse hoek

Die stilte duurde niet lang. We praatten over hoe we waren opgegroeid, wat onze dromen waren. Hij vertelde hoe heftig het is om gediscrimineerd te worden. En had een goede theorie over hoe het leven in achterstandswijken beter kon ('zet alle soorten mensen door elkaar, dan zien de bewoners dat het ook anders kan, weet je').

Ik vertelde dat Puk en ik blij waren dat we weer konden kickboksen. Hoe heftig het soms is om vrouw te zijn. Want wij vrouwen waren allemaal weleens in een TVOH-achtige situatie beland. En een keiharde rechtse hoek uitdelen was dan misschien niet de oplossing, maar toch verrekte handig.

Daar stonden we. Hij en ik. We scheelden vijftien jaar. Spraken een totaal andere taal. Hadden een andere huidskleur. Droegen andere kleren en woonden in verschillende steden. Maar dat hinderde allemaal niks, daar, in die winkel.

Sinds Tante Cor lezen we alsmaar over polarisatie, vooral online, en hoe het ons verscheurt en verdeelt. Maar ik merkte na een kwartier kletsen in die winkel, in het echte leven, dat verbinding maken met een ander, met een persoon van vlees en bloed, eigenlijk heel makkelijk is. Dat dat nog altijd net zo leuk, interessant en liefdevol ging als altijd. Die vrolijke winkelmedewerker, met zijn gelakte teennagels, showde weer hoe mooi mensen kunnen zijn.

Als je maar even de tijd nam om dat te willen zien.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.