Natascha ziet haar dochter en kleinkind nooit meer
Jarenlang had Natascha (52) een moeizame band met haar dochter, tot het contact vier jaar geleden helemaal verbroken werd. Sindsdien ziet ze haar dochter en kleinkind niet meer. "Ik was niet uitgenodigd op haar bruiloft, ik wist niet eens dat ze ging trouwen."
"Vaak hou ik me groot. Dan zeg ik dat ik er geen last van heb, dat ik mijn dochter en kleinzoon nooit meer zie. Maar ik ben niet van steen, tuurlijk heb ik hier veel verdriet van. Vroeger reed ik altijd paard samen met mijn dochter. Toen ze zwanger was, kocht ik een piepkleine paardrijbroek voor haar kind. Die broek ligt nog steeds ongedragen bij mij thuis, mijn kleinzoon is er allang uitgegroeid. Slechts één keer heb ik hem mogen vasthouden. Soms zie ik op social media foto’s van hem. Hij lijkt als twee druppels water op mij. Dan denk ik: mijn dochter heeft een hekel aan mij, terwijl haar zoon mijn evenbeeld is. Hoe is het mogelijk?"
Scheiding
"Nooit had ik gedacht dat de relatie met mijn dochter Sonja zo slecht zou worden. Ik was negentien toen ik van haar in verwachting raakte. Ze was ongepland, maar zeker gewenst. Mijn toenmalige vriend en ik woonden samen en we boden haar een stabiele omgeving. Drie jaar later werd haar broer geboren. Hun vader was militair en was veel op de kazerne, ik zorgde veel in mijn eentje voor de kinderen. Ik stortte me op mijn moederrol en vond het leuk om met de kinderen te spelen of naar de kinderboerderij te gaan."
"Helaas hield de relatie met hun vader geen stand. Sonja was negen en haar broertje zes toen wij uit elkaar gingen. Een scheiding is altijd pijnlijk, maar ik deed mijn best om het thuis gezellig te maken voor de kinderen. Sonja was druk met haar paard en had vaak vriendinnen over de vloer. Iedereen kon blijven eten, dan bakte ik een grote stapel pannenkoeken. Na een jaar kreeg ik een nieuwe vriend, van wie ik vrij snel zwanger raakte. Samen met de kinderen trok ik bij hem in, en toen hun halfbroertje werd geboren waren ze meteen gek op hem. Ik vond het gezellig, zo’n vol nest."
"De eerste scheurtjes kwamen toen Sonja in de puberteit kwam. Ze deed precies waar ze zelf zin in had en hield zich niet aan simpele regels, zoals even bellen als ze thuis niet meeat. Langzaam verloor ik de grip op haar. Rond die tijd kwamen de verwijten. Ik was inmiddels weg bij haar stiefvader, omdat hij een groot drankprobleem had en agressief was."
"Sonja nam het mij kwalijk dat ik haar in die situatie had geplaatst. Daar had ze gelijk in, ik vind het ook vreselijk dat ze dingen heeft gezien die een kind niet hoort mee te maken. Duizendmaal heb ik daar mijn excuses voor aangeboden, ook toen ze ouder was. Maar ze bleef hangen in woede - nu nog, vermoed ik. Ze vindt dat ik eerder bij hem had moeten weggaan, maar waar moest ik naartoe met drie kinderen? In het Blijf-van-mijn-lijf huis dat ik belde, was slechts plek voor twee kinderen. Ik kon er toch niet eentje achterlaten? Pas toen ik een noodwoning kon krijgen, zag ik kans om weg te gaan. Maar blijkbaar was het toen al te laat. Ook keurde ze het af dat ik nog contact met mijn ex had, maar dat deed ik voor onze zoon. In zijn belang wilde ik een normale omgang met zijn vader. Sonja vond dat onzin."
Afstand
"Er waren steeds vaker ruzies in huis, bijvoorbeeld als Sonja van mij ’s avonds laat niet meer naar haar vriendje toe mocht. Ze was zestien toen de bom barstte. Na het stappen was ze niet thuisgekomen, ik was doodongerust. Ze bleek bij een vriendin te hebben geslapen, zonder dat ik het wist. Woest was ik, ik vond het zo respectloos om zomaar weg te blijven zonder iets te laten weten. Daarna was ze ineens weg. Haar vader kwam haar kleren ophalen, Sonja wilde voortaan bij hem wonen. De keuze om bij mijn ex te gaan wonen vond ik heel moeilijk, maar ik respecteerde het wel. En ik hoopte dat de afstand tussen ons, onze relatie goed zou doen. Wat minder op elkaars huid zitten was misschien precies wat we nodig hadden om weer dichter bij elkaar te komen."
'Mijn kleinzoon werd geboren, maar ik wist dat ik geen echte oma voor hem mocht zijn'
"Helaas is het nooit meer echt goed gekomen tussen ons. Nadat Sonja bij haar vader introk, wilde ze lange tijd geen contact met mij. Daarna waren er periodes dat we elkaar wel zagen, die altijd werden opgevolgd door maanden van geen contact. Aantrekken en afstoten, dat is wat ze deed. Als we wel contact hadden, was het leuk en stond ze vaak op de stoep. Dan gingen we samen lopen met de honden en hadden we goede gesprekken. Maar altijd merkte ik dat ze vroeg of laat weer afstand nam. En dan kwamen de verwijten: dat ik vroeger te weinig tijd aan haar besteedde, of haar gebruikt had als oppas voor haar jongere broertje. Of ze vond dat ik in huis teveel tierlantijntjes had. Soms, als ik wist dat Sonja langskwam, stopte ik snel wat spullen in een doos omdat zij zich daaraan ergerde. Achteraf ben ik veel te veel meegegaan in haar grillen."
Zwanger
"Vijf jaar geleden belandde ik door mijn chronische darmziekte in het ziekenhuis. Toen stond Sonja ineens voor mijn neus. Daar was ik blij mee, ik ontving haar met open armen. Daarna ben ik nog in haar nieuwe huisje gaan kijken en later zijn we nog gaan lunchen. Ze zei toen dat haar smaak ineens veranderd was, en ik grapte dat ze misschien zwanger was. Drie weken later bleek dat zo te zijn. Vanaf dat moment sloeg Sonja weer om als een blad aan de boom. Toen ik enthousiast vroeg of ik mee mocht naar een echo, antwoordde ze dat iedereen mee mocht behalve ik. Het was een klap in mijn gezicht."
"Zo graag had ik met haar deze bijzondere periode willen beleven en samen een babyuitzet gekocht, maar de hele zwangerschap heb ik niets van haar gehoord. Tijdens haar zwangerschap is Sonja getrouwd. Ik was niet uitgenodigd, ik wist niet eens dat ze ging trouwen. Niet veel later werd ik op een ochtend door mijn moeder - met wie Sonja nog wel contact heeft - gebeld met de mededeling dat ik oma was geworden. Dat wist ik al. Noem het moederlijke intuïtie, maar die hele nacht had ik wakker gelegen en aan Sonja gedacht. Mijn kleinzoon was geboren, maar ik wist dat ik geen echte oma voor hem mocht zijn. Ik kreeg zelfs geen geboortekaartje."
"Inmiddels is mijn kleinzoon vier jaar oud. Eén keer heb ik hem als baby gezien, bij mijn moeder thuis. Zij belde mij dat Sonja en haar zoontje bij haar waren, en dat ik maar snel moest komen als ik hem wilde zien. Eigenlijk wilde ik dat niet. Want wat je niet kent, kun je ook niet missen. Toch ben ik gegaan. Het was prachtig om dat kleintje vast te houden, hij leek precies op Sonja toen zij een baby was. Het raakt me nog steeds als ik aan dat moment denk. Maar Sonja zei ijskoud dat ze dit voor haar oma had gedaan, van haar had het niet gehoeven dat ik kwam. Die woorden braken mijn hart."
"Sindsdien is er geen contact geweest. Ook haar broertjes ziet ze niet. Zij snappen niets van hun zus en haar gedrag, de jongste is er zelfs boos om. Ik heb hem uitgelegd dat iedereen z’n jeugd anders beleeft, en dat Sonja mij nu eenmaal veel dingen kwalijk neemt. Maar natuurlijk vreet dit aan me. Ik snap niet hoe ze zo met haar eigen moeder kan omgaan. Ja, ik heb fouten gemaakt en dat geef ik ook toe. Maar moet ik daar zo voor afgestraft worden? Er zijn nare dingen gebeurd maar als je dat geen plekje kan geven of er niet over praat, dan blijf je met woede in je zitten. Zelf heb ik ook niet altijd een leuke jeugd gehad, en er is echt weleens dikke ruzie geweest met mijn ouders. Maar dan was dat na een week weer goed. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ze bij het oud vuil te zetten en de banden te verbreken."
Mooie herinneringen
"De feestdagen zijn ieder jaar moeilijk. Met Kerst is mijn tafel nooit meer compleet. Moederdag is ook zwaar. Dan hoor ik nooit iets van haar, en ik reken ook nergens meer op. Ik probeer Moederdag te zien als een dag als iedere andere dag, dan doet het minder pijn. Sonja’s knutsels en tekeningen die ze vroeger voor me maakte voor Moederdag heb ik wel allemaal bewaard. Laatst keek ik naar oude foto’s, toen moest ik vreselijk lachen om de herinneringen die weer naar boven kwamen. We hebben het ook écht heel leuk gehad samen."
"Toch denk ik niet dat het ooit goed komt tussen mijn dochter en mij. En ik geloof niet dat ik op een dag een oma mag zijn voor mijn kleinzoon. Dit probeer ik te relativeren: ik weet dat ze leven en dat het goed gaat met ze. Ik heb ook vrienden wiens kinderen bij een ongeluk zijn overleden, dat is nog veel heftiger. Zo probeer ik het draaglijk te maken voor mezelf. Maar het verdriet en gemis liggen altijd op de loer."
"Als ik een liedje hoor van de Spice Girls, waar mijn dochter en ik vroeger samen vrolijk op dansten. Als ik in de stad een moeder gearmd met haar dochter zie lopen. Maar uit zelfbescherming wil ik inmiddels zelf ook geen contact meer met haar. Het geeft teveel onrust en ik wil niet opnieuw gekwetst worden. Op moeilijke momenten zoek ik afleiding. Dan ga ik wandelen met mijn honden of zet ik de radio heel hard aan. Gelukkig krijg ik veel steun van mijn huidige vriend en mijn zoons en vriendinnen. Het leven vind ik nog steeds mooi."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl