Zo is het nu met Casper & Vera: ‘Ik voelde me benauwd in mijn eigen huis’
Yes! Je favoriete woonprogramma is weer van start, én hoe! Ook dit seizoen zie je twijfelaars, een oververhitte huizenmarkt, onmogelijke zoekacties en uiteraard concessiegesprekken. In de eerste aflevering zag je Casper en Vera: een gezellig stel dat heel graag in de buurt van Leiden wil wonen en uiteindelijk in Hillegom belandde. We spraken onlangs met ze om hen het hemd van het lijf te vragen rondom dit avontuur.
Casper en Vera waren zelf al een lange tijd op zoek naar een huis. Ruim dertig woningen hebben ze bekeken en toch kwamen ze er maar niet uit. Ze twijfelden continu en wanneer Casper het huis fantastisch vond, was Vera helemaal niet blij en andersom. Zelf een keuze maken lukte gewoon niet en dus lieten ze dit over aan het team van Kopen Zonder Kijken. Maar dat hun deelname zó lang zou duren, dat had niemand verwacht...
Dit gaan we doen!
Vera kende het programma eigenlijk niet toen ze het in coronatijd tijdens de lunch op TV voorbij zag komen. Maar geïnteresseerd was ze meteen. Ze bleef kijken en zag dit als dé oplossing voor hun probleem. Toen Casper aan het eind van de dag thuis kwam van zijn werk was de mededeling dan ook: ‘dit moet je zien!’. Ze keken alle seizoenen achter elkaar en wisten het zeker: dit gaan we doen.
Casper: “We waren zelf al ruim een half jaar op zoek en keken heel kritisch. Er was op elk huis wel iets aan te merken. De één was leuk, de ander niet. We kwamen er gewoon niet uit. Iemand moest voor ons die keuze maken. Daarnaast is het natuurlijk ook echt vet om aan dit programma mee te doen.” Vera vult hem aan: “We zagen ook dat iedereen altijd blij is aan het einde van de aflevering en dat geeft vertrouwen. We vonden dit een onwijs tof avontuur om aan te gaan.”
De ene concessie na de andere
De spanning werd voor dit leuke stel enorm opgebouwd tijdens de deelname. Maar liefst acht (!) maanden wachten, twee concessiegesprekken én een budgetverhoging van €25.000. Dat was er allemaal nodig voordat Alex een huis voor Casper en Vera vond én kocht. Acht maanden, hoe ga je daar mee om?
Vera: “Ik was telkens zo vreselijk nerveus voor de opnames. Dat viel me echt heel erg tegen. Je bent het ook niet gewend om gefilmd te worden. Maar de echte spanning komt pas later. Je hoort soms maanden niets omdat ze druk zijn met het zoeken van een huis. Je weet daarom helemaal niet wat er gaat gebeuren.”
“Je denkt wel steeds; we zijn in veilige handen. Dat klinkt gek als je iemand al je geld geeft, maar het gevoel van vertrouwen overheerst gelukkig wel”, gaat Casper verder. “Maar de camera’s maken je zenuwachtig en als Martijn er is wordt dat nog een beetje versterkt.”
Vera: “Na maanden stilte kregen we ineens de vraag of we op vrijdag thuis zouden zijn. Dat is ook een hele goede spanningstrigger. Je hebt geen idee wat er dan gaat gebeuren. Je zit jezelf echt op te vreten. Je hoopt ook steeds dat Martijn dan komt met goed nieuws, maar het bleek het eerste concessiegesprek te zijn. We hebben toen het bedrag verhoogd en het zoekgebied uitgebreid.”
En zo ging het nog even door. Een paar maanden later kregen ze weer bericht, dit keer met de vraag om op locatie langs te komen.
“We hadden echt geen idee wat er ging gebeuren”, vertelt Casper. “We moesten naar binnen en wisten niet wie daar zou zijn. Er gaat op dat moment van alles door je hoofd: ‘hebben we een meeting met de productie? Staat Martijn daar met goed nieuws? Is er nog een gesprek met Roos?’ En toen zagen we Bob en Alex staan. Die tweede concessie was voor ons een pijnlijk moment, we waren toen al een half jaar aan het wachten op een huis.”
Vera: “We kregen al die maanden ook niets mee van de huizenmarkt omdat je niet meer op Funda mag kijken. Alleen van vrienden hoorden we dat de huizen in snel tempo steeds maar duurder werden en het is heel vreemd om dat niet te zien gebeuren. Alles wat je doet en beslist tijdens het proces voelt dan ook als een gok. Extra woonplaatsen toevoegen, dingen van je lijstje wegstrepen. Je maakt jezelf helemaal gek.”
Casper: “Je denkt er echt elke dag over na en dat duurde uiteindelijk anderhalf jaar. Soms rijd je ergens langs en denk je ‘misschien gaan we hier wel wonen’, je hebt gewoon geen idee wat er gaat gebeuren.” Heel leuk, maar ook echt een bijzonder proces.
Een nieuwe start
Uiteindelijk kwam aan al het wachten een eind. Er werd een huis gekocht in Hillegom. Een plek die als laatst aan de lijst werd toegevoegd. Een prachtig karakteristiek huis in een knus en idyllisch straatje. Het was tijdens de puzzeltocht al een hit, wat een opluchting! Maar hoe ziet het huis er vanbinnen uit? En hoeveel budget is er dan nog over voor een verbouwing?
Waar je als kijker misschien denkt dat het spannendste deel er op zit, is dat als kandidaat toch echt anders. Vera: “Na de puzzeltocht hoopte ik al dat het Hillegom zou worden. Dat voelde echt goed en leek me erg leuk. Ik zag het als een soort nieuwe start en was mentaal ook al afscheid aan het nemen van Leiden.” “Klopt!”, vult Casper haar aan. “Het voelde daar heel goed en in ons hoofd woonden we er al bijna, ondanks dat we niet wisten dat we daar gingen wonen.”
Benauwd in je eigen huis
Toch voelde het eenmaal binnen niet helemaal fijn. Vera: “Van buiten was het huis echt een plaatje en vinkte het alle wensen aan. Er was zelfs water voor ons bootje in de buurt. Toch voelde ik me – eenmaal weer buiten – echt verloren.”
Casper legt uit waarom: “De indeling was erg krap en benauwd. Je zag natuurlijk in de aflevering ook het lage plafond boven en de overloop was heel klein. Het voelde in bepaalde kamers als een poppenhuis terwijl andere ruimtes heel groot waren. Ik had wel het gevoel dat ze wat anders konden doen met de ruimte, maar je weet niet of daar nog voldoende budget voor is.”
Vera: Het was een van de huizen waar we op hoopten na de puzzeltocht, maar het besef dat het echt Hillegom werd kwam toch wel even binnen. Het is dan definitief en heel concreet. Ik denk wel dat dat bij elk huis was gebeurd. Dat gevoel is heel vreemd. Je kunt ook niet meer terug.”
Daarnaast kon ik de ruimtes niet goed inschatten. Normaal heb je een plattegrond waar je nog vaak op kunt kijken, wij hadden eenmaal thuis alleen nog een herinnering. Ik kon er niet zo veel mee. Je snapt natuurlijk wel het concept van het programma en je hebt ook vertrouwen in het team, maar toch, als je er zelf staat, is het echt heel moeilijk en vraag je je continu af of het de juiste keuze is. Geen laag plafond was een harde eis en het dakkapel was echt heel laag. In mijn hoofd werd die ruimte ook steeds kleiner. Het voelde heel benauwd.”
Het schilderij van oma
Gelukkig weten we ondertussen dat Bob zijn magie los kan laten op vrijwel elk huis en dat Roos de allerbeste is in het inrichten ervan. Zij kan als geen ander de deelnemers meteen een ‘thuisgevoel’ geven in een onbekend huis. En ook deze keer kwam het helemaal goed.
Casper: “De dag van de onthulling gingen we ook echt verhuizen. Alle spullen stonden er al en we moesten er ook meteen slapen. Je kunt dan echt niet meer terug, dat voelt zo gek.”
Vera: “Toen ik de deur open deed zag ik in de hal meteen het schilderij van mijn oma hangen. Dat was voor mij de trigger om emotioneel te worden. Je stapt zoiets engs binnen, als je dan een vertrouwd schilderij ziet hangen, dan voelt het meteen goed. Daarna zag ik in de woonkamer mijn paradeposter boven de bank. Deze poster neem ik al mijn hele leven mee van huis naar huis. Toen ik die zag wist ik: ‘ik ben thuis’. Dat was echt een mooi moment.
Thuiskomen
Casper: “Ondanks dat veel spullen vreemd zijn, voelde het ook voor mij meteen als thuis. Ik vind dat heel knap en ook een beetje grappig. Je hebt namelijk één uur de tijd om met Roos al je wensen door te spreken. We hadden van alles gezegd: we wilden een grote keuken, geen ronde tafel, een barretje, een plofbank én ook de uiteindelijke vloer zat in ons wensenpakket.”
Vera vult aan: “We wilden geen visgraat en ook geen stalen deuren. We wilden het gezellig, huiselijk en warm. Toch had ik van tevoren de angst om een showroom binnen te stappen. Ik was bang dat het maanden zou duren om mezelf thuis te voelen. Maar het was meteen goed.”
“Het huis is ook een combi geworden van onze moodboards en het interieur past écht bij ons. De prominente fauteuil in de woonkamer stond zelfs precies zo op mijn inspiratieplaatjes.”
De hoogte in
De blauwe bank en de keuken hadden Casper en Vera nooit zelf gekozen, zo’n uitgesproken keuze is voor dit stel ‘uit hun comfort zone’. Maar dat het helemaal bij ze past én totaal niet gek voelt, dat zie je meteen aan de blije gezichten achter de laptop tijdens het interview. Beneden is helemaal geslaagd, maar zijn ze ook blij met de oplossingen boven?
Casper: “De overloop hadden we zelf niet groter gemaakt, maar het is nu echt perfect. Het is veel ruimtelijker voor je gevoel. Ook wilden we graag drie slaapkamers en door de badkamer in te korten hebben we die ruimte ook gekregen. Heel fijn!”
“De buren uit de straat zijn ook al komen kijken en hen viel de ruimte boven ook op. Hetzelfde is gebeurd met het hoekje waar de eettafel staat. Daar is de trapkast weggehaald waardoor we meer ruimte hebben. Zelf hadden we dat nooit kunnen bedenken.”
“De hoogte in de kleine kamer boven helpt voor je gevoel ook. Het is natuurlijk jammer dat het dakkapel niet hoger kon, maar dat is nou eenmaal niet anders.”
Een groot cadeau
“Ondanks dat we voor het huis moesten betalen, voelt het alsof we een groot cadeau hebben gekregen”, vertelt Casper. “We voelen ons hier helemaal thuis en het is heel leuk om in een autovrije straat te wonen. Daarnaast is het dorpse leven echt briljant! Iedereen zegt elkaar gedag of goedemorgen. We horen er al helemaal bij.”
Vera vult hem aan: “Ik mis Leiden wel een beetje, dat was echt mijn stad. Maar het is nog steeds dichtbij en ik kom er nog veel. Mijn ouders wonen er onder andere. Het enige wat ik echt mis is het nachtnet”, grapt ze.
“We hebben er eerder iets bij gekregen, dan achtergelaten”, gaat Casper verder. “Haarlem bijvoorbeeld, dat is echt een stad waar we vroeger nooit kwamen en dat is nu vlakbij. Voorlopig gaan we dan ook niet meer weg, we zijn hier echt heel blij.”
Fotografie:
Fotografie:
