Baby's Juul, Fedde en Louise zijn 'coronials': 'Haar vader mocht de afdeling niet op'

'Op 1 april ontdekte ik dat ik in verwachting was. Geen grap, een enorm geschenk'

Marjolijn (35) en Tijs Jacobs (34) werden op 2 december ouders van coronial Juul.

"Vorig jaar was ik 28 weken zwanger toen bleek dat het hartje van onze zoon Jip niet meer klopte. Tijs was er op dat moment niet bij; er was geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed ging, dus waarom zou hij dan vrij moeten nemen voor een standaardcontrole? Na dat vreselijke nieuws hebben we tegen elkaar gezegd: we gaan nooit meer alleen naar wat voor medische controle dan ook. Je wilt zo’n bericht niet alleen opvangen. En toen kwam corona…

Die eerste keer duurde het lang voordat ik zwanger raakte, maar toen we er begin dit jaar opnieuw voor gingen, was het in één keer raak. Op 1 april ontdekte ik dat ik in verwachting was. Geen grap, maar een enorm geschenk. In het begin was het spannend: wat als deze baby hetzelfde zou overkomen als onze zoon? We wisten wat hem fataal was geworden, hij bleek het zogenoemde mozaïek chromosoom 9 - drie keer het negende chromosoom - te hebben. Bij 10 weken hebben we een vlokkentest laten doen om hierop te checken en bij Juul zat het gelukkig goed. Dat nam heel veel stress weg."

"De vroege echo zou vanwege corona komen te vervallen, maar door onze voorgeschiedenis kregen we die wel. Tijs mocht niet mee. Dat vond ik heftig. Ik dacht: als dit de hele zwangerschap zo moet, ga ik daar veel moeite mee hebben. Maar gelukkig mocht hij verder overal bij zijn. Als het erom spande, vroeg ik gewoon of hij mee mocht, en dat mocht altijd.

Door wat we hadden meegemaakt was deze zwangerschap wat spannender, maar eerlijk gezegd had ik van de coronabeperkingen weinig last. Ik vond het heel relaxed dat ik thuis kon werken. Het gaf me enorm veel rust. Ik kon heerlijk uitslapen en vlak voor werktijd opstaan; het was een stuk relaxter. Tijdens deze zwangerschap was ik behoorlijk misselijk en nu kon ik gewoon naar de wc rennen. Op kantoor zou dat een hoop gehannes zijn omdat je het de eerste maanden nog wilt verbergen."

Babyshower in het water

"Wat ik wel jammer vond, is dat mijn babyshower een beetje in het water viel. Op het moment dat mijn vriendinnen die wilden organiseren, mocht je nog maar met drie mensen tegelijk afspreken. Uiteindelijk is één vriendin naar mijn ouders gekomen, heeft een andere vriendin ingebeld en heeft mijn schoonmoeder los iets kleins voor me georganiseerd. Natuurlijk was het leuker geweest als we deze zwangerschap écht hadden kunnen vieren, zeker vanwege de eerdere afloop, maar aan de andere kant is het ook weer niet zo belangrijk, zo’n babyshower.

Ik ben in het ziekenhuis bevallen, daar merkten we weinig van de maatregelen. Behalve dan dat er naast Tijs niemand bij mocht zijn, maar dat was toch al geen wens van ons. Om de mondkapjesplicht wat op te leuken, heb ik grappige mondkapjes gekocht met ooievaartjes erop. Je moet er toch wat van maken."

"Kraamvisite krijgen we nauwelijks, maar dat vind ik niet erg. Fijn juist, lekker met z’n drietjes thuis. We hebben er bewust voor gekozen om directe familie wel langs te laten komen en Juul te laten vasthouden. We hebben toen het vorig jaar misging zoveel liefde van hen gehad, nu willen we ook de mooie momenten delen. Na de goede uitkomst van de vlokkentest hebben we onze ouders ook echt wel even omhelsd. Daar kwam zoveel emotie bij kijken, dan heb je gewoon behoefte aan een knuffel. Sommige dingen zijn belangrijker dan de regels, en ik weet dat onze ouders heel goed opletten.

Natuurlijk hebben we af en toe gebaald, het was niet de meest ideale tijd om zwanger te zijn. Maar we maken er gewoon het beste van, zo staan we in het leven. Met Juul en met ons gaat het hartstikke goed, dat is het belangrijkste. Ze doet het super, en wij zitten lekker in onze bubbel. Zo’n kleintje doet je al het andere vergeten."

'Op kantoor doe je niet even een dutje, thuis kon dat wel'

Karin Wartena (30) en Mark de Vries (34) kregen op 15 oktober coronial Fedde.

"Vlak voor de corona-uitbraak ontdekte ik dat ik zwanger was. Ineens werden we geconfronteerd met een pandemie. Ik vond het in het begin een beetje beangstigend, want er was nog weinig bekend over het virus en wat de gevolgen zouden zijn voor zwangere vrouwen en baby’s. Maar toen bleek dat we geen extra risico liepen, begon ik ook wel de voordelen in te zien van de nieuwe situatie. Ik ben al vroeg in mijn zwangerschap vanuit huis gaan werken, waardoor ik veel beter mijn rust kon pakken. Op kantoor ga je niet even een dutje doen in je lunchpauze, thuis kon ik wel toegeven aan die vermoeidheid.

Natuurlijk waren er ook nadelen. Zo hebben we een kinderdagverblijf moeten uitzoeken op basis van een rondleiding via FaceTime. We hebben een goed gevoel bij de opvang die we hebben gekozen, maar je hebt er zo toch wat minder feeling mee dan wanneer je er persoonlijk bent geweest. Wat ik ook erg lastig vond, is dat Mark niet mee mocht naar de eerste termijnecho. Het was de eerste keer dat we de contouren van ons kindje konden zien, en dat moment heeft hij gemist. Dat was heel jammer. Ik had ook graag een geslachtsecho tussendoor willen doen, maar zulke pretecho’s werden vanwege corona afgeschaft. Bij de twintigwekenecho mocht Mark gelukkig wel mee."

"Ik had het geluk dat tussen de twee golven in de maatregelen wat werden versoepeld. Daardoor heb ik toch een leuke babyshower kunnen krijgen. Bij vriendinnen zie ik nu dat het bij hen in het water is gevallen. Dat valt natuurlijk in het niet bij je gezondheid, maar het is wel jammer als het niet kan. Fedde is thuis geboren, maar dat stond los van de coronasituatie."

Wennen aan gezinsleven

"Kraamvisite kregen we natuurlijk weinig, maar dat vonden Mark en ik eigenlijk allebei wel lekker. Het gaf ons de tijd om rustig aan elkaar en het gezinsleven te wennen. We mochten in die eerste week pas bezoek ontvangen als de kraamhulp naar huis was. In eerste instantie hebben we alleen de opa’s en oma’s over de vloer gehad. Zij hebben Fedde wel vastgehouden; we weten dat ze heel voorzichtig zijn en dat ze niet zouden komen als ze klachten hadden. Deze bijzondere tijd met zo’n kleintje kun je niet overdoen of later inhalen.

Natuurlijk, ik had me deze periode heel anders voorgesteld. Wat ik misschien wel het moeilijkste vond, is dat mijn ouders en vrienden me niet konden knuffelen na de geboorte. Dat heb ik erg gemist. Corona is een vreselijk virus dat veel leed veroorzaakt, maar het heeft er wel voor gezorgd dat we veel rustiger van de zwangerschap en kraamtijd konden genieten."

'Ik moest ons kind mee naar buiten smokkelen zodat haar vader haar kon zien'

Rinkje (37) en Wouter (44) verwelkomden op 10 december coronial Louise op Curaçao. Ze is het zusje van Laurens (4) en Sophie (2).

"Aan het begin van dit jaar vertrokken we naar het buitenland voor een wereldreis van anderhalf jaar met het hele gezin. Drie maanden later zaten we in lockdown in Nederland. We hadden vrij snel door dat de pandemie lang zou gaan duren en onze plannen op z’n kop zou zetten. We besloten de reis te pauzeren en onze droom voor een derde kindje, die we anders aan het eind van onze reis zouden proberen te vervullen, nu al te gaan najagen. Tot onze verrassing was het gelijk raak. Superblij waren we. Maar waarom zouden we niet alsnog op reis gaan, voor zover dat nog kon?

IJsland ging als een van de eerste landen weer open, dus daar zijn we heen gegaan. Voor de twintigwekenecho vlogen we eind augustus terug naar Amsterdam, want die wilden we in het VUmc doen. Het zou mijn derde keizersnede worden en vanwege de risico’s stond ik onder controle van een specialist. Na de echo zijn we al snel weer op het vliegtuig gestapt. We waren bang voor een nieuwe lockdown binnen Europa, dus werd het Curaçao. Dat bleek een goede keus, want de kinderen kunnen hier naar school zonder taalbarrière."

"Na de speech van Rutte over de blokjesverjaardagen begonnen we te twijfelen. We zouden op 1 december terugvliegen naar Nederland, maar wilden we dat wel? Dan liepen we het risico op een lockdown waarbij er niet eens kraamvisite zou mogen komen. We zouden alleen terugvliegen voor de keizersnede en familie en vrienden, maar als we die laatste mogelijk toch niet mochten zien, dan konden we net zo goed hier blijven. Een gynaecoloog hier verzekerde me dat hij de keizersnede ook prima kon uitvoeren. Dat gaf de doorslag.

Hier op Curaçao waren toen nog helemaal geen beperkingen, inmiddels heeft het virus ook hier huisgehouden. Wouter mocht uiteindelijk niet bij de controles zijn. Soms was dat lastig, zoals toen we moesten beslissen of we - vanwege het risico op scheuren van mijn oude litteken - de baby met 36 weken zouden gaan halen. Toen we eenmaal daartoe hadden besloten, waren de bezoekuren inmiddels afgeschaft."

Moeilijkste van alles

"Wouter mocht wel bij de keizersnede zijn, en heeft vervolgens twee uur lang huid op huid met Louise gezeten. Daarna moest hij weg en werd Louise bij mij gebracht. We hebben er niet samen van kunnen genieten. Ik was daar verdrietig over. Je hebt maanden naar dat moment toegeleefd en wilt je liefde en je vreugde delen met iedereen, en nu kon dat niet eens met mijn eigen partner. Dat vond ik het moeilijkste van alles."

"De volgende dag wilde Wouter natuurlijk langskomen, maar dat mocht niet. Dat had ik echt niet verwacht. Uiteindelijk stond Wouter ’s ochtends ineens in de kamer – die ik met drie andere vrouwen deelde – met een broodje voor me. De zuster stuurde hem gelijk weg. ’s Middags probeerde hij het opnieuw, maar hij mocht onder geen beding de afdeling op. ’s Avonds bedachten we een plan. Als ik de baby in haar bedje naar de gang zou smokkelen, en hij daar ook kon komen, dan kon hij haar toch even zien. Te bizar voor woorden natuurlijk, dat je je eigen kind moet meesmokkelen om haar vader te zien. We spraken af bij de lift en hebben even kunnen knuffelen, tot we uit elkaar werden gehaald. Dat was het moment dat ik daar geen minuut langer wilde blijven. Ik heb gepraat als Brugman om de volgende dag naar huis te mogen met Louise.

Eenmaal thuis dachten we dat we alles hadden gehad, maar toen viel de stroom uit op het hele eiland. Zaten we dan in onze kraamweek, zonder airco in de bloedhitte. We hadden geen internet, geen verlichting, ik moest kolven met de kaarsjes aan – nog een geluk dat het geen elektrische kolf was. Kraamvisite was natuurlijk ook anders: we hebben Louise aan haar familie voorgesteld via FaceTime."

Echte tropenbaby

"Toch heb ik absoluut geen spijt gehad van de keuze om op Curaçao te blijven. Ik ben heel blij dat we op dit moment niet in lockdown zitten in Nederland. Hier op Curaçao is alleen een avondklok en mag de horeca geen alcohol meer schenken, maar dat raakt ons niet zo. Het is erg fijn om in december een baby te krijgen in de tropen, ze ligt hier lekker buiten in haar rompertje. Louise is een echte tropenbaby, we hebben nog nooit zo’n rustig kindje gehad.

Ze weerspiegelt hoe relaxed de zwangerschap was. Want die heb ik veel ontspannener ervaren dan de vorige twee, ondanks het coronagedoe. Tijdens de andere zwangerschappen werkte ik fulltime tot 36 weken, nu waren we op reis en kon ik veel beter naar mijn lichaam luisteren. Het scheelde natuurlijk ook dat het de derde keer was, waardoor ik wist wat ik ongeveer kon verwachten."