'Is het al zo laat?!' Zelfs de braafste burger houdt zich niet altijd aan de regels
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week gaat ze borrelen bij vrienden en ontdekt ze tot haar grote schrik: "Rúk, die avondklok! Helemaal vergeten!"
Vriendin Anne appte. Of we zin hadden om te komen borrelen. Dat hadden wij wel na een week wintersportpret in eigen land. En zo togen Puk (9), Olle (6) en ik op zaterdagmiddag naar het plaats delict. Zonder manlief, want onze minister-president had dringend geadviseerd om maar met één volwassene op bezoek te komen. Brave burgers die we zijn, houden we ons graag aan de regels.
Puk en Olle schoven naast dochters Esther en Sophie op de bank en installeerden zich met een bak kibbeling, drie soorten sausjes en een half stokbrood achter een tablet. Daar zouden we voorlopig geen kind meer aan hebben. Daan schonk een glas bubbels voor me in en ik ontspande.
De tafel werd vol gezet met tapas en drank. We praatten en lachten, babbelden over alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd, leuke momenten uit het verleden en hoop voor de toekomst.
"Ruk!", riep iemand opeens tussen het gerinkel van glazen en het pellen van gamba’s door. "Het is al kwart voor negen!" Ik schrok me kapot. Een kwartier geleden was het nog vijf uur, wat was er gebeurd?! Ik sleurde de kinderen van de bank. "Jongens, hup, hup, spullen, aan!" En ploegde haastig door de sneeuw naar de auto.
Nog druk buiten
"Riemen vast!", riep ik. We zwaaiden naar Anne en Daan, die met een half glas wijn in de hand ons enigszins beduusd uitwuifden vanuit de tuin. "We hebben nog twaalf minuten, met een beetje geluk redden we dat", zei ik, niet helemaal zeker van mijn zaak. Puk en Olle kauwden op een plak sinaasappelcake dat ze in alle hectiek hadden meegegrist.
Om drie voor negen keken we verbaasd om ons heen. Wat was het nog druk buiten. Olle wees op een vrouw op een scootmobiel. "Ik hoop dat zij in de buurt woont", mompelde hij vanaf de achterbank. We zagen groepjes jongeren. Een man met één been. "Oh, ik hoop echt dat hij het haalt", fluisterde Puk.
Eén voor negen stuurde ik de auto de tuin in en appte ik een foto als bewijs naar Anne en Daan. Wat een strakke actie van mama was dit. En nee joh, tuurlijk had ik voor het halen van die avondklok geen moment het gaspedaal tot op de bodem ingetrapt. Ik zou niet durven. Ik ben een brave burger. Weet je nog?
Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.