Carien: 'Was ik maar nooit zo snel gaan samenwonen'

"Ooit verhuisde ik voor de liefde naar Spanje. Ik trouwde met een Spanjaard en kreeg twee dochters en een zoon met hem. Na elf jaar huwelijk was het sprookje uit en twee jaar later vloog ik met mijn kinderen terug naar mijn geboorteplek. Ik was 38 en ineens alleenstaande moeder.

Toen ik alles eenmaal op de rit had, was ik wel klaar voor een nieuwe liefde dacht ik. Via een soort contactadvertentie in de krant stuitte ik op een smsbox. Ik liet een bericht achter voor ene Michel, een vrachtwagenchauffeur uit de Achterhoek die vaak in deze streek kwam. Hij reageerde en belde meteen. Het horen van zijn stem maakte het meteen al bijzonder."

"We hadden alle twee een flinke rugzak in die tijd en alle twee goede hoop. Mijn kinderen waren destijds 7, 10 en 12 en fulltime bij mij. Mijn nieuwe liefde - laten we hem Michel noemen - had ook een zoon en een dochter. Hij mocht ze in die tijd niet zien van zijn ex, wat ik echt onmenselijk vond. Tussen mij en Michel ging het inmiddels helemaal fijn en vanzelf, en met mijn kinderen ook. Hij was hier steeds vaker en na ongeveer een jaar trok hij bij me in.

Ik vond het kwalijk dat hij wel alimentatie moest betalen, maar zijn kinderen niet mocht zien, dus ik moedigde hem aan om een advocaat in te schakelen. Dat hielp want na een tijdje mocht hij zijn zoon en dochter eindelijk weer zien en kwamen ze ieder weekend bij ons. Best even wennen voor hen natuurlijk, maar volgens mij vonden ze het wel leuk. Bij hun moeder waren ze best vaak op zichzelf aangewezen en bij ons thuis was reuring en gezelligheid. Ook werden de verschillen in opvoeding al snel zichtbaar. Bij ons thuis moesten de kinderen zelf hun bed opmaken, hun bordje in de vaatwasser zetten en de was in de wasmand doen. Belangrijke huishoudelijke regels vind ik, zeker als je ineens met z’n zevenen bent."

Ineens de boze stiefmoeder

"Na een tijdje kwam zijn dochter naar me toe en zei: 'Ik mag van mijn moeder niet meer werken hier. Jij zet ons alleen maar aan het werk en als je dat nog een keer doet, dan dient ze een klacht in.' Ik was met stomheid geslagen, ineens was ik de boze stiefmoeder geworden. Gelukkig konden Michel en ik er wel goed over praten.

Weet je wat het is? Je denkt vaak dat als je maar je best doet, en als je maar genoeg liefde geeft, dat het dan wel goedkomt. Maar ja. Soms is de realiteit gewoon anders. Soms liggen normen en waarden zo ver uit elkaar, dat het niet te doen is. Dan ben je elkaar uiteindelijk alleen maar tot last. Voor mij is eerlijkheid het belangrijkst, maar Michels kinderen hadden geleerd om te liegen om onder een straf uit te komen. Ook om hele kleine dingen. Ik was ieder weekend zo teleurgesteld dat ze weer over mijn grenzen gingen, dat wilde ik niet meer. Mijn kinderen kregen onderling ook ruzie door de spanningen in huis, dus ik nam me voor om er wat coulanter mee om te gaan. Soms lukte dat."

"We gingen wel eens met z’n allen een weekend weg, maar ook dat was vooral hard werken voor iedereen. Mijn kinderen zijn ook geen engeltjes, maar dit geruzie en gestook liep de spuigaten uit. Uiteindelijk wilden zijn kinderen niet meer komen en even daarna stopte ook onze relatie. Ik kon het niet meer. Na vier jaar jaar heb ik de relatie verbroken, omdat er te veel was wat niet werkte.

We hebben aan het begin nooit afspraken gemaakt over de opvoeding, daar heb ik achteraf te makkelijk over gedacht. Ik heb mijn kinderen jaren alleen opgevoed en had mijn eigen manier en hij dacht daar anders over. Onze stijlen liepen zo uiteen en ik kon mijn zoon niet alleen thuislaten met hem, omdat het echt niet boterde tussen die twee. Zijn kinderen heb ik nooit meer gezien, maar ik kijk nog weleens op Facebook om te zien hoe het met ze gaat."

"Achteraf gezien realiseerde ik me dat ik eigenlijk na anderhalf jaar al dacht: was ik maar niet zo snel met hem gaan samenwonen. Als ik langer had gewacht, had ik beter kunnen zien wat voor man hij was. Ik wilde er al eerder mee stoppen, maar vond het ook belangrijk om mijn kinderen vastigheid te bieden. Ik heb uiteindelijk een jaar gewacht en toen zeiden ze: 'Oh gelukkig mam, dit was ook geen man voor jou.' Het was echt geen slechte man hoor, maar hij paste gewoon niet bij ons. Toen ik het uitmaakte zei hij: 'Je was gewoon te hoog gegrepen voor mij.'

Toen het over was kwamen mijn kinderen tot rust. Eindelijk. Ruim een jaar later leerde ik mijn huidige man kennen. Het eerste jaar zagen we elkaar alleen in het weekend, hij kwam ook niet bij ons thuis. Ik heb het heel anders aangepakt deze keer en dat bevalt goed. Pas tien jaar later zijn we gaan samenwonen, nu de kinderen zo goed als uit huis zijn. Een samengesteld gezin bleek te veel gevraagd van iedereen, en dat moest ik ook durven toegeven."

De naam Carien is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.