'Doeslief. In het echt zijn jullie allemaal zo aardig, waarom online dan niet?'

Zodra ik de app opende, had ik spijt. Digitale kennissen op virtueel oorlogspad, het leken er steeds meer te zijn. Van coronapas tot columnistenoorlog, cartoons en slecht bekeken tv-programma’s: de laatste tijd leek het wel of er elke dag een of andere fittie moest worden uitgevochten. Doeslief, dacht ik, toen ik zat te scrollen. In het echt zijn jullie allemaal zo aardig, waarom online dan niet?

Ik scrolde nog een minuut of wat verder voordat ik er genoeg van had. Vriendin Christa had me een paar weken geleden nog uitgelegd hoe ik de narrige sfeer in mijn tijdlijn kon verbeteren ("Ontvolg een paar honderd zeikerds, laat je niet verleiden tot discussies, kijk maximaal één keer per dag"), maar het maakte niet veel uit: de lontjes bleken gewoon bijzonder kort.

Ik stelde me voor hoe al die scheldende mensen erbij zaten met hun mobieltje in de hand. Op de plee tijdens het drollen draaien, al twitterend: "Stomme eikels, dit-en-me-dat, met je paardenkop." Tijdens het koken van de piepers, al Facebookend: "Hugo, met zijn maatregelen, wat kots ik van die man." Tijdens die ene slechte Netflix-serie al Instagrammend: "Ben jij nou zo dom of hoe zit dat?"

Mensen, wat een ongezellige bende! Ik was sinds corona verslaafd geraakt aan social media om de gezellige kletspraatjes die ik in het echte leven zo miste, te compenseren. Gewoon, slap geouwehoer over het weer, kleine problemen en grote verlangens. Grappige momenten. Ik genoot daar enorm van, maar ze leken online steeds schaarser te worden.

Nog niet zo lang geleden probeerde ik die kletspraatjes voor het eerst sinds lange tijd weer uit 'in het echt'. De Grand Prix was neergestreken in onze contreien, en samen met manlief, Puk (9) en Olle (7) fietsten we Zandvoort in, op zoek naar avontuur. Dat was al snel gevonden. Olle kreeg een hartklap van het aantal Lamborghini’s dat op de boulevard stond te pronken, Puk speelde met een nieuwe vriendin, manlief en ik kletsten met iedereen die we tegenkwamen.  

We spraken met de strandtenteigenaar die een heel zware tijd had gehad, maar nu in één klap zijn jaaromzet had terugverdiend. Hij was opgelucht en blij, en zó trots dat zijn tent vol zat met (knappe!) Ferrari-medewerkers. We kletsten met de vissers, die ons lieten zien wat ze gevangen hadden (botjes) en wat ze nog hoopten op te vissen (zeebaars). We kletsen met dorpelingen, over van alles en nog wat.

Iedereen knuffelen

De dagen van de Formule 1, ze waren goud. Niet omdat ik het leed van de evenementensector niet voelde, want die voelde ik wel degelijk, maar omdat ik eindelijk weer onbeschaamd had gedaan wat ik zo had gemist: met vreemde mensen kletsen. Die stuk voor stuk een mooi verhaal bij zich droegen. Mensen die, net als wij, gewoon verlangden naar wat gezelligheid. En echt, warm, menselijk contact.

Misschien was dit wel een goed moment om te minderen met mijn social media-gedrag. Nu de afschaffing van de 1,5-meterregel in zicht kwam, had ik die online kletspraatjes ook niet meer nodig. Zodra die maatregelen weg zijn, ga ik iedereen (die dat wil) eens even goed knuffelen. Vreemdelingen in de ogen aankijken, een grote glimlach schenken, of een stevige hand. Samen mopperen of blij zijn. Alles en alles. We zijn het vast nog niet verleerd. Ik ben er klaar voor. Ik hoop jullie ook.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.