Yvonne: 'Ik kies ervoor om niet meer zo te leven'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Omdat muziek je laat voelen tot in je diepste vezels, op de mooie momenten en de verdrietige. Yvonne (59) uit Nijmegen werkte in de reiswereld en probeert sinds 2017 te herstellen van een medische misser. Ze weet precies wat ze wil laten horen aan iedereen die haar lief is.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"That’s Life van Frank Sinatra."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Nelson Mandela zei ooit: 'Oordeel niet naar mijn succes, maar naar het aantal keer dat ik ben gevallen en weer opgestaan.' Dat past bij mijn leven en zit ook in dit liedje. Het ene moment sta je aan de top en het volgende moment lopen ze over je heen.
Ik sta altijd weer op en dat heb ik ook altijd in mijn leven laten zien. Dit nummer gaat over mijn leven. Ik ben heel vaak en heel hard gevallen, maar ik kom altijd weer boven. Door op te staan neem je weer plaats in de race. Ik ben gezegend met heel veel wilskracht."
En wat zegt het over je leven?
"Op mijn negenentwintigste heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad, waarbij mijn moeder en mijn vriend op slag dood waren. Mijn heupen en bekken waren verbrijzeld en de losse stukjes zijn in een negen uur durende operatie met schroefjes en plaatjes weer aan elkaar verbonden. Dit moest zo blijven zitten totdat ik vijftig was, daarna zou ik pas kunstheupen mogen. Er werd destijds niet gekeken naar de ernst van de schade maar naar mijn leeftijd. Achteraf gezien hadden de artsen beter meteen kunstheupen kunnen plaatsen, want rond mijn dertigste kreeg ik ze alsnog.
Jaren later viel er deels een zwaar beeld op mijn voet, waarna ik een operatie nodig had. Hierbij werd de stand van mijn voet iets veranderd, wat leidde tot helse pijnen, geen schoen meer aankunnen en uiteindelijk een botontsteking. Een aantal operaties later is het alleen maar slechter geworden. Ik mis een heup waardoor ik niet meer kan lopen, ik kan mijn voet niet meer belasten en heb continu pijn. Van een heel zelfstandige vrouw die de wereld over reisde, ben ik verworden tot een aan huis gekluisterde rolstoelgebruiker.
Douchen kan ik niet meer, mijn haren was ik eens per week in de keuken en ondertussen strijd ik zoveel ik kan tegen de medische arrogantie. Ik wil de waarheid boven tafel krijgen en een hersteloperatie aan mijn voet. Een orthopeed heeft me in deze positie gebracht en ik ben van mening dat hij dit ook kan herstellen, maar volgens veel artsen is de oplossing dat ik mijn onderbeen laat amputeren. Maar dat zie ik niet zitten. Na alles wat ik al heb meegemaakt kan mijn lichaam die last niet meer dragen. Dus blijft mijn leven zoals het nu is en dat ís geen leven."
'Als dit niet wordt opgelost, dan stop ik ermee'
Het medisch tuchtcollege acht mijn klachten ongegrond, en ik twijfel nu of ik in beroep zal gaan. Een hersteloperatie krijg ik er namelijk niet mee, en dat is het enige waar ik zo naar verlang. Mijn kwaliteit van leven haal ik alleen nog uit het geestelijke stuk, dus wat mij betreft is het tijd voor mij om terug te keren naar 'huis'. Liever kies ik zelf voor het einde, dat heb ik al helemaal voorbereid. In 2017 heb ik tegen de huisarts gezegd: 'Als dit niet wordt opgelost, dan stop ik ermee.'
Twee jaar geleden deed ik een aanvraag van euthanasie, maar die krijg ik niet. Daarvoor zou ik eerst nog allerlei symptoombestrijding moeten ondergaan, wat alleen maar zorgt voor meer uitputting. Ik heb er alles aan gedaan, het is goed zo. Ik heb mijn eigen uitvaart geregeld en dat is ook een cadeau, die luchtigheid zit ook in het nummer. Ik kies ervoor om niet meer zo te leven, want ik ben de regisseur. Binnenkort ga ik lunchen met familie en vrienden om zo met hen mijn leven te vieren. Het lijkt me goed voor hen om met mij het glas te heffen. Nog één keer in liefde en kwetsbaarheid verbonden, dat lijkt me fijn."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"Hier thuis, want ik ben aan huis gekluisterd. Ik loop het lijstje voor mijn uitvaart regelmatig even na en ik vind het fijn om die liedjes geregeld te luisteren. Door het ongeluk weet ik hoe belangrijk het is voor achterblijvers om te weten wat mijn wensen zijn. Wanneer ik op reis ging, lag mijn wensenlijstje klaar bij mijn broer. Dat paste ik steeds een beetje aan. Het laatste nummer wordt sowieso Heb Het Leven Lief van Liesbeth List."
Hoeveel lijstjes heb je staan op Spotify?
"Nee joh, Spotify heb ik helemaal niet. Ik luister cd’s, nu veel Tibetaanse muziek. Ook mantra’s en klankschalen vind ik heel fijn. Ik heb nu een laptop gekocht voor als ik toch een operatie zou krijgen en een lange tijd van huis zou zijn, daar luister ik ook muziek op. Ik dacht: gaat het verkeerd, dan is die laptop voor een vriendin."
Wat is je guilty pleasure?
"Dat is The Power of Love van Frankie Goes to Hollywood. Iets heel anders dan de mantra’s en de panfluitmuziek die ik meestal draai, maar dat nummer raakt me iedere keer weer. Het is voor mij belangrijk om verbinding te voelen met mensen. Dat zit in dit nummer, maar ook in alle muziek op mijn lijstje voor als het zover is."
Yvonne schreef het boek Een strijder voor waarheid en leven over haar strijd.
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl