Rosita mist haar overleden man, maar 'een grote klap was zijn dood niet'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Twee jaar geleden verloor Rosita (72) haar man Frank. Geen verrassing, wel een gemis. Maar diepe rouw blijft uit en Rosita weet niet wat ze daar nu van moet denken. "Mijn zoon neemt het me kwalijk dat ik zo makkelijk doorga met mijn leven. Maar wat moet ik dan?"
"Dat de kanker overal zat, verbaasde me niks. Frank rookte en dronk vol overgave, al zolang ik hem ken. Of kende, want hij is er niet meer. Eigenzinnig was 'ie. Hij had een kroeg in de binnenstad en dat was zijn lust en zijn leven. Tot ver na zijn zeventigste bleef hij er aan de bar zitten, een paar keer per week. Ook al had hij zijn café al jaren verkocht.
Toen hij last kreeg van zijn benen, vond Frank meer uitrusten logischer dan naar de dokter gaan. 'Komt wel goed', zei hij altijd. Pas op het moment dat zelf uit bed komen niet meer lukte, wilde hij de dokter laten komen. Die schudde zijn hoofd en twee scans later was duidelijk dat de uitzaaiingen overal zaten."
"Ik mis Frank, natuurlijk, maar een grote klap was zijn overlijden niet. Die diepe rouw waarover ik soms lees, of die ik in mijn omgeving zie, die blijft uit. Mijn man was niet eens lang ziek, maar wel elf jaar ouder. Blijkbaar heb ik er altijd al rekening mee gehouden dat ik het laatste deel van mijn leven alleen zou doorbrengen.
Frank was vaak moe, terwijl ik heel actief ben. De afgelopen vijftien jaar heb ik me in allerlei clubjes en hobby’s gestort en die mensen nodigen me nog steeds voor van alles uit."
Geen zwart gat
"Het blijft een gemis, we waren toch ruim veertig jaar bij elkaar, maar dat zwarte gat? Daar kom ik niet eens aan toe. Mijn zoon neemt het me kwalijk dat ik zo makkelijk doorga met mijn leven. 'Moet je per se naar de moestuin morgen?', vroeg hij laatst.
Ik was me van geen kwaad bewust, maar het bleek precies twee jaar geleden dat Frank naar het ziekenhuis ging, waar hij dus niet meer uitkwam, en daar wilde mijn zoon bij stilstaan met een koffie in de stad. Prima hoor, daar niet van."
"Ik heb mijn verdriet en daarnaast kijk ik vooruit. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Maar wat moet ik dan? De hele dag zitten sippen? Ik ben juist dankbaar voor mijn rijke leven. Elke dag zie ik wel iemand en ‘s avonds zit ik een beetje te hobby'en of kijk ik tv. Ik verveel me geen moment."
Leeftijdsverschil
"Misschien scheelt het ook wel dat ik met al die verschillende mensen nog vaak over Frank praat. Dat deed ik toen hij nog leefde ook al. Hij was belangrijk voor me en dat blijft zo. Maar mijn eigen leven vind ik net zo belangrijk en de jaren die nog voor me liggen. Voor hetzelfde geld zijn het er nog twintig, en die beleef ik graag zo gezellig mogelijk.
Frank had niets met dat sociale en zat soms hele dagen in zijn leesstoel. Zo oud worden past mij niet. Ons leeftijdsverschil vond ik nooit een probleem, maar terugkijkend denk ik dat onze verschillende levensfases een grotere impact op onze relatie hadden dan ik dacht."
"Het klinkt onaardig om te zeggen, maar het valt me tot nu toe mee. Nu Frank er echt niet meer is, merk ik dat ik het kan dragen."
"De laatste vijftien jaar leefden we ieder in onze eigen wereld en vonden we elkaar vooral nog op de momenten dat we naar de kinderen en kleinkinderen gingen. Dat is geen verwijt overigens, ik vond het juist fijn hoe Frank en ik elkaar altijd de ruimte konden geven.
En nu helpt het me in mijn verdriet. De overgang is niet zo groot. Mijn man was de laatste jaren al veel minder mijn partner. Mijn kinderen voelen vooral het verlies van hun vader. Ik denk dat er geen waarde hoeft te hangen aan rouw, en geen vorm. We voelen allemaal verdriet en we gaan er alle drie op een andere manier mee om."
Altijd ontzorgd
"Het klinkt onaardig om te zeggen, maar het valt me tot nu toe mee. Al die jaren moest ik er niet aan denken dat Frank iets zou overkomen, maar kennelijk heb ik er van binnen rekening mee gehouden. Nu het zover is, merk ik dat ik het kan dragen.
Daar is Frank ook debet aan, want hij heeft gezorgd dat alles financieel, administratief en ook voor zijn crematie perfect geregeld was. Hij heeft me altijd ontzorgd, dat was zijn manier van liefde tonen. En die liefde voel ik nu nog steeds."
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.