'We waren allebei glad vergeten onze zoon van school te halen!'

Het wekkertje was op de gebruikelijke tijd afgegaan: tien minuten voor de school uitging. Dat belletje hadden we de afgelopen jaren steeds minder nodig nu de kinderen zelfstandig van en naar school fietsten, maar hij ging nog steeds af.

Toch was er ergens, tussen twee code geel-momenten door, iets in het ritme veranderd. Er was sprake van windvlagen, ijzel, stormen. Fietsen in donker weer met slagregens en windstoten van 110 kilometer per uur was voor niemand leuk, en dus brachten we Olle soms naar school met de auto. 

Op een donkere doch rustige woensdagochtend was hij niet vooruit te branden, mopperend liep hij door het huis. Ondanks dat er geen code geel gold, maar de wind wel flink was, bracht manlief hem voor de zekerheid toch maar even naar school. "Vind ik gezellig, dan zie ik al die andere vaders weer eens." Olle stapte opgelucht in de auto. Daarna gingen we zoals gewoonlijk aan het werk.

Waar blijft Olle?

Na een paar uur ging de wekker. Ik wandelde op mijn dooie akkertje naar de keuken om eieren te bakken. Daar had Olle vast zin in als hij zo thuiskwam. Een gebakken ei. Met kaas. Tien minuten later hoorde ik manlief vragen: "Waar blijft Olle nou?"

"Arme jongen, het zal wel koud zijn op de fie… Kak! Olle! Mijn hart sloeg over. De school was al tien minuten uit. We zaten er zó niet meer in, dat ophalen, dat we het allebei glad vergeten waren. Ik gooide de gebakken eitjes van het vuur en racete met klotsende oksels weg - binnen de toegestane maximale snelheid - uiteraard. Ik zette al driftend de auto langs de stoep en rende het schoolplein op. 

De klas was nog aan het narommelen. Godzijdank. Nadat ik mijn jas had opengeritst en was uitgehijgd, kletste ik bij met een handvol moeders dat stond te wachten. "Ja laat, het zit niet meer in mijn systeem, hoor, dat ophalen." "Nee, jij ook al te laat? Haha!" "Lang niet gezien, hè?" "Nee we staan hier eigenlijk nooit meer, hè?" "Alles goed?" "Ja hoor, zijn gangetje."

Kneutermoment van halen en brengen

Het schoolplein bleek in de tussentijd niets veranderd. Er waren meer ouders die er niet vaak meer stonden, en die het toch opeens bleken te missen, dat kneutermoment van halen en brengen. Nu het niet meer nodig was, was het opeens ook wel saai, al die ouders niet meer zien met wie we jaren hadden doorgebracht in de coulissen van de school. 

Nog eens tien minuten later kwam Olle de school uitgesloft, zijn tas open, zijn voetbal er half uithangend, kletsend met zijn matties. "Kom nou eens, joh", zei ik. "We gaan snel naar huis hoor, ik sta hier al úúúren te wachten", en gaf de andere moeders een knipoog. "Was gezéllig!", zei ik nog, "tot snel!" 

Of misschien ook niet. Maar in elk geval met een extra wekker op de telefoon, die ik tijdens het wachten netjes op mijn telefoon had geïnstalleerd.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.