Napels zien en blijven: Iris en haar man verruilden Utrecht voor deze Italiaanse stad

"Het is moeilijk om in Napels een slechte pizza te vinden", vertelt Iris terwijl we door de kleine straatjes van de stad lopen. De kunst van het bakken van een echte Napolitaanse pizza staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en op elke straathoek zit dan ook een pizzeria. 

Ook is Napels de stad waar voetballer Maradona nog altijd hoog op een voetstuk staat. Muurschilderingen, posters, vlaggen. "Hij is een god hier", zegt Iris. "Die heldenverering is iets wat we in Nederland helemaal niet kennen."

Zeven jaar gelden verhuisde ze met haar man Joël naar Napels en het stel is nog altijd vol lof over de Italiaanse stad, waar ze sinds de komst van hun dochtertje – twee jaar geleden - nu met zijn drietjes wonen. "Toen we vertrokken dachten mensen dat we misschien een jaartje weg zouden zijn, maar de tijd is voorbij gevlogen en ik vind het hier nog steeds fantastisch. Niet alleen de stad, maar ook de omgeving. Je kijkt uit op de Vesuvius, we gaan in het laagseizoen naar de Amalfikust of bezoeken de eilanden die vlak voor de kust liggen."

'Wanneer gaan we?'

Toen Iris nog in Utrecht woonde en daar Joël leerde kennen, was hij al verliefd op Napels. Met vrienden had hij een voetbalwedstrijd van de club Napoli bijgewoond en hij was meteen verkocht. Meerdere reisjes volgden en hij deed een talencursus Italiaans. Iris zag in zijn keuken een grote vlag van Napoli hangen. "Hij vertelde enthousiast over de stad en ik zei: 'Okay, wanneer gaan we?'"

Het stel ging een weekendje samen naar Napels en ook Iris vond het er geweldig. "De vriendelijke mensen, het lekkere eten, de sfeer die er hangt. Ik vond het magisch." Toen ze terugkwamen, boekten ze meteen weer een ticket. Dit keer om oud en nieuw in de stad te vieren. "Dat is echt een belevenis. Maar je moet wel van vuurwerk houden", zegt ze lachend. "Want er is hier dan echt óveral vuurwerk. Maar ook openluchtconcerten en feest op straat. Iedereen is aan het genieten."

Eenmaal terug in Nederland, tijdens de grauwe maanden januari en februari, vroeg Iris zich af hoe het zou zijn om voor langere tijd in Napels te zijn. Ze stelde het voor aan Joël die er wel voor te porren was. "We hadden niet bedacht om te emigreren, maar we wilden gewoon kijken hoe het was om er te wonen. Want een paar dagen een stad bezoeken, is iets anders dan er echt leven."

Ze lieten er geen gras over groeien: hun vaste baan en huurwoning werden opgezegd en in mei 2018 vertrokken ze naar Napels. Vanuit een vakantiewoning gingen ze op zoek naar een vaste plek en werk hadden ze ook allebei nog niet. Alles was nog onzeker. Maar toch vonden ze dat niet zo spannend. "Wat is het ergste dat had kunnen gebeuren? Dat het niks was geworden en dat we terug moesten gaan?"

Het niet proberen was voor Iris geen optie. "Dat is leven uit angst. Je kunt honderd dingen verzinnen die mis kunnen gaan. Maar je kunt ook honderd dingen bedenken die goed gaan. Het is zonde dat mensen in eerste instantie vooral denken aan wat er fout kan lopen. Als je iets heel graag wil doen, ga er dan voor. Als het niet lukt, dan lukt het niet. Maar dan heb je iets geprobeerd. Dan heb je in ieder geval die ervaring."

Fietstours voor (Nederlandse) toeristen

Na drie weken vonden Iris en Joël een huurwoning waar ze nu nog steeds wonen. "We huren dat van onze bovenburen en dat zijn nu goede vrienden van ons geworden. Onze Napolitaanse familie." 

Terwijl Iris aan het kijken was wat ze voor werk kon gaan doen, werden ze benaderd door een Napolitaan die fietstours voor toeristen organiseert. "Tachtig procent van zijn klanten is Nederlands en hij vroeg of wij als gids voor hem wilden werken.

Iris en Joël doken in de geschiedenis, de cultuur en de lokale tradities. Ze leerden uit boeken, maar vooral ook door veel op pad te gaan en met mensen te praten. "Dat is zo leuk aan Napels: je begint een gesprek met iemand en voor je het weet sta je een uur te kletsen." Iris en Joël fietsten de tours, maar zetten daarnaast ook een eigen bedrijf op. Dat doen ze nu fulltime: met Ontdek Napels nemen ze Nederlandse toeristen mee door hun stad.

Slecht imago

Sommige mensen komen naar de stad met vooroordelen die gebaseerd zijn op het slechte imago dat Napels heeft. De stad zou onveilig en gevaarlijk zijn. Maar volgens Iris is Napels niet anders dan elke andere grote stad. "Als iedereen de hele tijd beroofd zou worden en er op elke straathoek een schietpartij zou zijn, dan zou hier niemand meer komen natuurlijk. Mensen die dat beeld hebben, zijn hier meestal nog nooit geweest."

"Natuurlijk gebeuren hier soms nare dingen en zijn hier zakkenrollers, maar die heb je ook in Amsterdam of Barcelona. Parijs is de stad van de liefde, maar ik denk dat Parijs ook heel veel andere problemen heeft. Het is ook maar net het imago wat je aan de stad geeft." 

De bekende film en serie Gomorra, over de Napolitaanse maffiaoorlog van twintig jaar geleden, hebben aan het gewelddadige imago bijgedragen. "Maar in twintig jaar is er heel veel veranderd. Ik vind het jammer dat dat beeld blijft plakken, want Napels is zoveel meer."

Contact met thuis

Hun Nederlandse familie en vrienden proberen ze zo vaak mogelijk te zien. In december gaat het stel drie weken naar Nederland en tussendoor nog twee keer een weekje. Bovendien krijgen ze ook vaak bezoek uit Nederland en videobellen ze veel. 

Aan teruggaan naar Nederland denken ze in ieder geval niet. Ook niet toen twee jaar geleden hun dochtertje werd geboren. "We willen haar hier juist heel graag laten opgroeien."

Na zeven jaar in de stad kan Iris helder de cultuurverschillen met Nederland opnoemen. "Hier léven mensen echt. In Nederland zijn we meer bezig met status, goede baan, mooie auto. Dat is hier minder belangrijk. En het leven is hier spontaner. In Nederland zijn we heel erg vooruit aan het plannen. Als ik daar bijvoorbeeld met vriendinnen af wil spreken, moeten we de agenda’s erbij pakken. De ene vriendin heeft op maandag dit, de ander op donderdag al wat. Ik was ook zo. In Nederland ontkom je daar niet aan. Hier gaat dat veel soepeler."

Maar wat in Napels minder soepel verloopt, is iets proberen te regelen bij instanties. Zoals het verlengen van een paspoort of aanvragen van bepaalde papieren. "Dat werkt hier niet zo goed. Er is meer bureaucratie." Dat heeft wel frustraties opgeleverd. "Ik moest daar in het begin echt aan wennen. We hebben wel eens uren in een rij gestaan om te horen dat er iets ontbrak en dat we weer van voor af aan konden beginnen. Maar inmiddels is hier gelukkig ook meer gedigitaliseerd."

Ook was het in de eerste periode hard werken om de taal goed onder de knie te krijgen. "De basisdingen heb je redelijk snel geleerd, dan kun je een simpel gesprekje voeren of iets bestellen op een terras. Maar echt mezelf zijn in de taal, dat vond ik lastig. Ik kon niet gewoon de Iris zijn die ik thuis met m'n vriendinnen was of met familie. Dat heeft wel eventjes geduurd."

Hun tweejarige dochtertje wordt tweetalig opgevoed en spreekt op dit moment beter Italiaans dan Nederlands. "Die taal is dan ook belangrijker, want ze zal hier opgroeien."

Onderonsjes met Napolitanen

Tijdens de tour door volkswijk Quartieri Spagnoli wordt Iris aangesproken door een Italiaans vrouwtje dat uit haar raam hangt en in het Italiaans grapjes maakt. "Zij pest mij altijd, omdat ik geen Napolitaans spreek", zegt Iris lachend. "Maar dit soort spontane onderonsjes met de Napolitanen geven de stad die typische sfeer. Daarom vind ik het zo heerlijk hier."

Klik hier voor meer Lifestyle