De opvoedkwestie: onze dochter negeert haar vader
Sanneke en haar zesjarige dochter hebben een hechte band. Erg leuk, alleen is haar dochter wel héél erg op haar gericht. Zozeer, dat ze haar vader amper ziet staan. Wat kan Sanneke hieraan doen?
Natuurlijk is Sanneke blij dat zij en haar dochter twee handen op één buik zijn, maar het neveneffect bevalt haar heel wat minder goed: haar dochter wil weinig weten van haar vader. "Als Saar valt, moet ik haar troosten, níet mijn man. Als ze iets wil weten, vraagt ze het altijd aan mij. Ze wil niet met haar vader knuffelen en soms negeert ze hem zelfs. "Ik wil mama!" roept ze continu. Ik vind dit sneu voor mijn man en snap er ook niets van. Hij is altijd een lieve en betrokken vader geweest, echt niet zo'n man die op zondag alleen maar het vlees komt snijden. Is dit een fase? En hoe gaan we hiermee om?"
'Besef dat dit tijdelijk is en vanzelf weer overgaat'
Een grote geruststelling voor Sanneke: dit is volgens opvoeddeskundige Loes Waanders inderdaad meestal een fase. "Besef dat dit tijdelijk is en vanzelf weer overgaat. Je ziet dit bij baby's bij wie in de hechtingsfase de verzorgende ouder vaak hun 'favoriet' is. Bij oudere kinderen kan het verschillende oorzaken hebben. Soms omdat een van de ouders meer afwezig is en kinderen uitkijken om dan juist iets met diegene te doen of andersom: dat de verzorgende ouder favoriet is.
Het kan ook zijn dat de karakters beter matchen: de ene ouder kan bijvoorbeeld beter met een temperamentvol kind omgaan. Ouders moeten zich realiseren dat hun kind echt van beiden evenveel houdt, maar mogelijk is erop dit moment een betere match op emotioneel vlak met de ene ouder."
'Hou de taakverdeling en de regels in huis hetzelfde'
Toch is zo'n sterke voorkeur voor niemand leuk: de ene ouder zit met een zwaan-kleef-aan, terwijl de ander zich afgewezen voelt. "Realiseer je dat het niet aan jou als persoon ligt en dat dit weer overwaait", adviseert Waanders aan de ouder die op de achterbank zit. Ook raadt ze aan om de taakverdeling en de regels in huis hetzelfde te houden: "Ga er niet te ver in mee, dat jij alles 'moet' doen met je kind terwijl je partner niets 'mag' doen. Laat hem bijvoorbeeld nog steeds jullie dochter naar bed brengen. Straal allebei uit dat jullie de zorg samen doen. En ga op dat moment even weg, bijvoorbeeld de hond uitlaten, zodat je fysiek echt afwezig bent.
Voor de ouder die afgewezen wordt: benoem dat je het jammer vindt, maar ga verder niet door op die teleurstelling. En pak je momenten één op één. Ga dan iets leuks doen met je dochter wat je partner niet met haar doet, bijvoorbeeld basketballen of een cake bakken. Zo blijf je bij jezelf en creëer je samen mooie momenten."
