Franke: 'Plots werd ik overvallen door een aanval van opruimwoede'

Mijn huis is spic en span. Om door een ringetje te halen. Vlekkeloos. Licht. Luchtig. Een wolkje. Een zuchtje. Leeg. Dat zit zo. De eerste weken van de lockdown waren voor mij, net als voor jou, enorm buffelen. Angst voor het coronabeest, thuiswerken, Puk (8) en Olle (5) lesgeven tussen dat thuiswerken door, de hele dag op elkaars lip: ik vond het maar een gedoetje.

"Mama wat is 6x7?", "Bliep-bliep vergeet je zoom-meeting niet", "Mama ik kan mijn schoenen niet vinden", "Dingdong, uw boodschappen mevrouw", "Schat, wanneer kan ik achter de computer?", "Beste ouders, hierbij het lesprogramma voor deze week", "Ding-dong, komt Puk nog buitenspelen?"... Dat niet heel veel ouders knettergek zijn geworden de afgelopen tijd, ik vind het maar knap.

Huis vol dieren

Die eerste onrustige periode lag ik dan ook standaard om 20 uur zélf gesloopt in bed. Dat ging zo wekenlang door. Weken waarin we alle ballen in de lucht hielden en langzaamaan wenden aan het nieuwe tempo. En ons huis stiekem dicht slibte. Dat dichtslibben begon met de knutsels van Olle, die volgens zijn kleuterschoolrooster elke dag iets diende te knutselen met als thema 'Dieren'.

Voor ik het wist stond de woonkamer vol knuffels die van zolder waren gesleept, een olifant van papier maché, diverse legodieren, een complete dierentuin gemaakt van een kartonnen doos gevuld met kleibeestjes en takken. Plus zes beren in de vensterbank, want de berenspeurtocht, die mochten we natuurlijk ook niet overslaan. 

Tijdens al dat huiswerk en thuiswerk kwamen buren langs. Opvallend veel. Of we nog iets hadden aan een hooverboard. En we konden vast nog wel iets met 2153 gekleurde elastiekjes. Kinderkleren! Zákken vol. Flipppers maat 31. Stripboeken en oude tijdschriften. Ook opa en oma kwamen - op gepaste afstand - langs. Met tuinmeubilair dat toe was aan een likje verf en potten zelfgemaakte jam. Altijd handig in onzekere hamstertijden. 

Zo stroomde in korte tijd ons huis vol. Met spullen van mensen die wél tijd hadden om zich over te geven aan een driftige voorjaarsschoonmaak. En aangezien er meters file stond bij de milieustraat, elke dag weer, was het natuurlijk ook wel zo handig om ons er blij mee te maken. Win-win! Maar hoe lief bedoeld ook, inmiddels voelde mijn huis zelf aan als een stortplek. 

Aan het werk

Ergens op een vroege zaterdagochtend had ik het helemaal gehad met de kleidieren, zelfgemaakte kijkdozen en zakken vol knopen-die-vast-wel-een-keer-van-pas-zouden-komen. Nu de kinderen niet meer naar de sportclubjes hoefden, zette ik mezelf eens grondig aan het werk. Van boven naar beneden, van links naar rechts. Kamer na kamer, met af en toe een huilend kind in mijn kielzog: "Neeeheee mama niet die stenen, die zijn mijn lie-ve-li-hings."

Maar ik was onverbiddelijk. Vuilniszak na vuilniszak gooide ik naar buiten, vol aan elkaar geplakte Pikachu-kaartjes, kapot gedrukte viltstiften en afgekloven stripboeken. Bij elke zak werd het leger in mijn hoofd, daalde mijn bloeddruk en kwam er meer kleur op mijn wangen. 

Toen de vuilniszakken waren afgevoerd, streek ik de haren uit mijn gezicht en slaakte een zucht. Ik pakte de emmer en begon met soppen. Soppen, soppen, soppen. Het hele huis, de ramen binnen en buiten, de keukenkastjes. Ik sopte de deuren van de kinderkamers, verwijderde de spinragen op zolder, poetste de plinten tot ze glommen. Toen was er nog geen rust. Geïnspireerd door de snoepwinkel van het tv-programma Lego Masters, onze nieuwe verslaving, besloot ik de lego-la in de kinderkamer om te kieperen. Ik racete naar de Blokker voor dozen, en uren later lag alle lego, gesorteerd op kleur, keurig in glanzend nieuwe doosjes.  

Beetje kaal, wel 

Het resultaat mag er zijn. Het is leeg in huis. Heel leeg. Marie Kondo zou er een hartklap van krijgen. Alles weg, heerlijk wit, rustig en ruimtelijk. Een beetje kaal eigenlijk wel, nu ik er even beter naar keek. Ongezellig misschien zelfs. Hmm... Wat nu?

Wanneer zouden die enorme rijen bij de Ikea een beetje minder worden?