'Mijn bloedhekel aan hardlopen veranderde zowaar in een verslaving'
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week: sinds de intelligente lockdown sloeg Franke vloekend aan het joggen. Maar voor ze er erg in had, begon ze het zowaar geweldig te vinden.
Sinds ik kinderen heb, heb ik een hekel aan sport. Dat uitgescheurde lichaam, het tekort aan slaap en tijd... Nee, ik zag mezelf al nooit meer in een #fitgirl veranderen. Pas drie jaar na de geboorte van Olle (5) probeerde ik het weer voorzichtigjes aan. Ik schreef me in bij de sportschool zo dichtbij, dat ik er nog net niet tegenaan kon spugen.
Gewapend in een kraakhelder sportpakje begon ik met yoga, en ik vond het heerlijk. Nee, ik zag mezelf eigenlijk nooit meer wat anders doen dan dit relaxende, soepel-als-een-elastiekje-makende yoga.
‘De corona’ bracht daar verandering in. De sportschool ging dicht. Dat was toch een sloot geld uitgeven voor noppes, dus ik meldde mezelf af. Wat nu? Niets doen was ook geen optie, want die muffintop, daar wilde ik toch ook wel een keer vanaf. Beetje joggen misschien? Met die app van Evy? Zo’n trainingsprogramma van 52.435 weken, zodat ik rustig kon wennen aan het idee?
Ik downloadde de 2.0-lessen van de hardloopgoeroe, koppelde 'm aan mijn favoriete muziekjes, en schoof nieuwe sportschoenen aan mijn voeten.
Ik begon te joggen en wist meteen weer waarom ik er zo’n pesthekel aan had: omdat je er iets voor moeten doen, namelijk vooruit komen. Ik hijgde. Had boze gedachtes. Voelde mijn knieën kraken. Wat had ik hier toch een he-kel aan. Waarom deed ik dit? Toch rende ik door en had ik al snel les één met goed gevolg afgelegd.
Zo tegen les 7 kwam ik de buufjes tegen op straat. “Lekker bezig, jij”, schalden ze in koor. Ik: “Nou, lekker wil ik dit niet noemen, hoor. Het is de HEL. Mijn lichaam is van rubber, ik wil het niet. Het is stom. Maar goed, als ik dit schema volg, haak ik altijd standaard af bij les 11, dus ik heb nog 4 lessen te gaan voor ik mijn schoenen aan de wilgen hang”, hijgde ik.
Tijdens les 12 kwam ik de buufjes weer tegen. “Nog altijd lekker bezig hoor!” "Ja", zei ik. “Moet ook wel, met die muffintop.” “Welke muffintop?” vroeg een buuf verbaasd. Ik greep in mijn zij, maar ik greep mis. Huh? Was mijn muffintop nou wég? Gesmolten? Pleite?
'In zie eekhoorntjes weg sprinten, en snuif gelukzalig de geur op van dauw op het gras'
Thuis sprintte ik naar de spiegel. Verdomd. Mijn muffintop was nergens meer te bekennen. Toen ik bij les 15 was, paste ik weer in mijn oude broeken. En bij les 18 zag ik opeens een soort sixpack verschijnen, en een duidelijke taille. En dus ren ik door. Ik ren en ren en ren. Ik ben fier op je", lispelt Evy verleidelijk in mijn oor. En dus ren ik nog meer. Ik ren het vet van mijn lijf. Stomme, boze en verdrietige gedachtes vervliegen in het bos. Ik ren en ren ren, als Forest Gump. En ik ga maar door.
Inmiddels ben ik bij les 23. Nog 7 te gaan en dan loop ik 5 kilometer aan één stuk. Ik kan het niet geloven. Toegegeven, elke eerste vijf minuten zijn nog altijd verschrikkelijk. Maar dan gaat er ergens in mijn hoofd een knop om, en ga ik in de renmodus. Heerlijk, om buiten te lopen, in het bos, vroeg in de ochtend. Ik hoor de klaprozen klappen, zie eekhoorntjes wegsprinten en snuif gelukzalig de geur op van dauw op het gras. Het is heerlijk.
Met elke stap die ik zet, loop lichter, leef ik lichter, voel ik me lichter. Ik kan niet meer zonder, ik word onrustig als ik niet ga. Ik ben verslaafd! Verslaafd aan sport!
Enneh... Om mezelf nu al een #fitgirl te noemen, dat gaat een beetje ver. Maar een #fittemoeke? Dat ben ik in ieder geval. Ha!
Elke week 'Bij ons thuis' volgen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op 'Volgen'.