Noah (31) was verslaafd aan drank en drugs

Noah (31): "Mijn eerste biertje dronk ik toen ik dertien was. Waar veel jongeren eerst aan de smaak moeten wennen, vond ik het meteen heel lekker. Ik dronk een sixpack leeg en moest overgeven. Met drank kon ik een feestje bouwen en even niet denken aan de ellende thuis. Mijn ouders waren beiden alcoholist en mijn thuissituatie was niet prettig. Ook werd ik op school gepest."

Vol aan de drank

"Vanaf mijn twaalfde tot mijn zestiende woonde ik in een pleeggezin, daarna ging ik zelfstandig begeleid op kamers wonen. Toen was het hek van de dam. In de avonden was er geen begeleiding aanwezig en ging ik vol aan de drank. Ook begon ik rond die tijd met blowen. Al gauw stond elke dag in het teken van drank en drugs. Ik werd van school getrapt. Dat vond ik erg, maar ik had zoveel herrie in mijn hoofd dat ik niet zag hoe ik het kon oplossen. Zolang ik maar mijn pijn kon verdoven met alcohol en drugs, dacht ik een manier te hebben om met mijn trauma’s van vroeger om te gaan."

"Ik kreeg een relatie met iemand op wie ik ontzettend gek was. Helaas ging dat uit door mijn eigen schuld. Ik verknalde het omdat ik het door mijn jeugdtrauma’s moeilijk vond om iemand dichtbij te laten komen. Uit liefdesverdriet en zelfmedelijden greep ik naar de speed. Nog een verslaving erbij. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een heel onaangenaam persoon werd."

Bedelaar 

"Mensen uit mijn omgeving maakten zich zorgen en vroegen me waar ik in vredesnaam mee bezig was. Dan ging ik volledig uit mijn plaat en zei ik expres dingen om hen te kwetsen, zodat zij de pijn voelden waar ik ook mee worstelde. Over mijn gedrag van toen voel ik me nog steeds schuldig. In die tijd ben ik veel vrienden kwijtgeraakt. Stelen heb ik nooit gedaan, maar ik veranderde in een bedelaar. Ik leende van iedereen geld, jaste mijn uitkering er doorheen en werd door een betalingsachterstand bijna mijn huis uitgezet - iets wat mijn inmiddels aangestelde bewindvoerder ternauwernood kon voorkomen."

"Zeker tien jaar lang heeft deze periode van zware verslaving in combinatie met depressies geduurd. Het dieptepunt, en daarmee ook het keerpunt, kwam in oktober 2015. Het was twee uur ’s middags en ik lag laveloos van de drank op de bank. Een ranzig rood ding, waarop ik leefde en sliep want ik had allang niet meer de puf om boven mijn bed op te zoeken. Er stond een emmer naast me die ik al half had vol gekotst."

Eindigen als mijn moeder

"Ik keek naar een foto van mijn moeder, die zeven jaar daarvoor was overleden aan de gevolgen van haar alcoholverslaving. En ineens was het alsof ze tegen me sprak: ‘Kind, wil je net zo eindigen als ik?’ Ik besefte dat ik een simpele keuze had: kappen met alle zooi en blijven leven, of doodgaan. Van die dag kan ik me verder weinig herinneren, maar ik maakte op dat moment wel de keuze voor het leven."

"Ik belde mijn beste vriendin, een van de weinigen met wie ik destijds nog praatte. Ze kwam meteen langs. Ik zei haar: ‘Ik ben bang dat ik verslaafd ben, ik wil me laten opnemen.’ Zij antwoordde dat dit het slimste was wat ze mij ooit had horen zeggen. Die positieve reactie was precies wat ik nodig had."

Afkickkliniek

"Via de huisarts werd ik op een wachtlijst geplaatst en zeven maanden later kon ik terecht in een verslavingskliniek. De avond voor ik werd opgenomen heb ik het er nog flink van genomen. Ik zag het als een soort afscheidsfeestje van de drank en drugs."

"In totaal ben ik zeven en een halve week opgenomen geweest. Eerst op de afkickafdeling. Mijn lichaam pakte het afkicken verrassend goed op. Ik had geen pijn of andere heftige ontwenningsverschijnselen. Al snel mocht ik naar de gewone behandelafdeling. Iedere dag had een strakke planning. Dat was wennen, maar ik merkte dat ik die structuur wel fijn vond. Samen met lotgenoten kreeg ik in een praatgroep therapie. Ik moest leren om emoties te herkennen. Al die jaren was ik blijven hangen in woede, maar nu moest ik kijken naar wat daarachter zat. Woede is namelijk heel makkelijk, het is een masker voor wat er werkelijk speelt. Want achter die boosheid schuilden veel pijn en verdriet. Gevoelens die ik als kind al nooit kon uiten door de onveilige situatie thuis."

Huilen

"Op een dag zei een verpleegkundige op de afdeling tegen mij: ‘Je praat veel, maar je zegt weinig.’ Die kwam binnen. Op mijn kamer ging ik een potje huilen. Daarna deed ik iets wat ik nooit eerder had gedaan: ik ging terug om er even rustig met haar over te praten. Eindelijk kwam ik bij het weggestopte verdriet. En ik besefte dat mijn leven zo zwaar is als ik het zelf maak. Ik was altijd boos over alles wat mij was aangedaan, maar ik nam nooit de verantwoordelijkheid voor mijn eigen daden. Het was het inzicht van de eeuw voor mij."

"Het eerste jaar na het afkicken was het zwaarst. Ineens moest ik aan blowende vrienden vragen of ze alsjeblieft niet in mijn bijzijn wilden roken. Een paar keer heb ik een terugval gehad. Ik kalmeerde mezelf met de gedachte dat een kind ook niet in één keer leert fietsen, het gaat met vallen en opstaan. Het gaat erom hoe je met je fouten omgaat, en gelukkig pakte ik door."

Lijntje speed

"Ik zal altijd alert moeten blijven, ik ben nu eenmaal verslavingsgevoelig. Als iemand een lijntje speed op een spiegeltje voor mijn neus houdt, is het geheid lastig om nee te zeggen. Maar het grote verschil met vroeger is dat ik nu kan omgaan met de zware dingen en tegenslagen in het leven. Ik geloof dat alles een les is."

"Nooit meer wil ik onder invloed zijn van drugs of drank. En nooit meer wil ik terug naar dat zielige hoopje mens dat ik was toen ik verslaafd was. Dat houdt me overeind. Ik heb er zo veel voor teruggekregen sinds ik niets meer gebruik. Ik overleef niet meer, maar ik lééf. Mijn hond en twee katten maken me blij, net als mijn fijne huis en de lieve schatten van mensen die ik nu om me heen heb. Ik volg een re-integratietraject op een sociale werkplaats en heb het daar erg naar mijn zin."

Vrijheid terug

"Maar het belangrijkste: ik heb mijn vrijheid terug. Mijn wereld bestaat niet meer uit die vieze rode bank die ik na het afkicken meteen heb weggedaan. Ik kan nu overal naartoe. Mijn geluk bepaal ik zelf en dat voelt zo goed. Dat wil ik nooit meer kwijt."

Wil je niets van de serie 'Nooit meer' missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens op 'Volgen'.