Ignacio stond jaar geleden in brand na explosie Rotterdam: 'Rook mijn eigen vlees'
Gillend van de pijn wist hij - terwijl hij in brand stond - het ingestorte pand aan de Schammenkamp te verlaten. Ignacio ontsnapte daarmee aan de dood, precies een jaar geleden tijdens een enorme explosie in Rotterdam. Over de momenten onder het beton, de weken die volgden toen er niemand naar hem omkeek en over zijn nieuwe huis, dat uitkijkt op de plek waar hij een trauma voor het leven opliep, doet hij uitgebreid zijn verhaal. "Ik rook mijn eigen vlees dat aan het verbranden was. Het was bizar."
"Zo zat ik erbij", vertelt Ignacio terwijl hij op een stoel in zijn woonkamer zit. "Ik was net thuis, had mijn schoenen en broek uitgedaan en ging even rustig zitten." Daarmee wil hij gelijk een misverstand de wereld uit hebben: Ignacio zat niet op een bank, maar op een stoel toen hij een jaar geleden uit het niets 7 meter naar beneden viel.
In de dagen na de enorme explosie aan de Schammenkamp in Rotterdam ging het namelijk veel over 'de man die naar beneden viel terwijl hij op zijn bank zat'. Beelden van hem, waarop je hoort dat hij het uitschreeuwt van de pijn en ziet hoe hij levend aan het verbranden is, gingen viral. In de media werd hij 'Amigo' genoemd, maar veel over hem werd nooit duidelijk.
Ignacio vertelt in deze video hoeveel impact de explosie op hem heeft gehad:
Tot nu. Want die Amigo die in de fik stond, heet Ignacio. Een 66-jarige man die oorspronkelijk uit Spanje komt en al meer dan tien jaar gelukkig is in Rotterdam.
Maandag 29 januari, 20.30 uur
En hij zat dus op een stoel, in Rotterdam aan de Schammenkamp, toen hij op maandag 29 januari 2024 rond 20.30 uur een gek geluid hoorde. "Rrrr, rrrr, rrrr", doet Ignacio na. "Ik keek om me heen en ik zag opeens scheuren in de vloer voor me. Scheuren in de vloer naast me, achter me. En toen: BAM!"
Hij noemt het geluid dat hij hoorde 'een atoombom'. Een knal die ervoor zorgde dat hij, met stoel en al, 7 meter naar beneden viel en 'in de hel terechtkwam'. "Ik zat helemaal klem en overal om mij heen zag ik vuur. Ik lag in een vulkaan, zo voelde het. Het is niet te beschrijven hoe pijnlijk dat was. Maar wie wil er doodgaan? Niemand toch? Ik in ieder geval niet. Ik dacht aan mijn familie, mijn kinderen, ik moest eruit."
Op adrenaline en wilskracht wist Ignacio zich los te rukken uit de brokstukken. Op blote voeten en kermend van de pijn strompelde hij het pand uit, zie je ook op onderstaande beelden.
Met gillende sirenes werd hij naar het ziekenhuis vervoerd. Daar zagen artsen dat de hiel van Ignacio beschadigd was door de val, waardoor hij in het gips moest. Daarnaast zat hij van top tot teen onder de brandwonden. "Ik had zoveel pijn. Ik was verbrand op mijn benen, buik, armen, echt overal op mijn lichaam."
Maar wonder boven wonder had Ignacio niets gebroken en waren er geen interne bloedingen. En daarom werd hij na enige tijd ontslagen uit het ziekenhuis: hij mocht weer naar huis. "Maar ja, ik had geen huis meer. Verder heb ik hier geen familie, alleen een neef en zijn vriendin. Ik heb korte tijd bij de schoonvader van mijn neef gezeten, maar ik wilde hem niet meer tot last zijn. Dus ik dacht: dan ga ik maar naar een hotel."
Drie mensen overleefden explosie niet
Bij de explosie in Rotterdam, op 29 januari 2024, kwamen drie mensen om het leven. De 35-jarige Jalal O. werd enkele dagen daarna aangehouden. Opvallend was dat hij na de ramp aan de Schammenkamp nog hielp om het lichaam van een van de drie dodelijke slachtoffers uit het puin te halen.
In de omgeving van het pand werden drugsgerelateerde spullen gevonden, zoals zoutzuur en jerrycans met aceton. Ook werden cocaïnesporen gevonden aan de binnenzijde van de deur van de garage, waarvan O. huurder en gebruiker was. Jalal O. is op dit moment op vrije voeten, maar is nog altijd verdacht van betrokkenheid bij de productie van drugs op de locatie.
In het hotel braken eenzame, pijnlijke en verdrietige weken voor Ignacio aan. Hij moest zichzelf verzorgen, terwijl hij amper kon lopen of liggen. "Ga maar eens met een verbrand lichaam onder een deken liggen. Kom dan maar eens uit bed, loop maar eens naar de wc. Dat kon ik allemaal niet. Alles was pijnlijk en moeilijk, er was veel ellende en alles was alleen."
Ignacio ervaarde geen hulp: geen thuiszorg en niemand die hem in de gaten hield om te vragen hoe het ging, vertelt hij.
Na bijna drie weken in een hotel aan de Maashaven werd het hem dan ook te veel. Hij kón niet meer, was op. Daarom besloot hij terug te keren naar zijn zus in Spanje die daar voor hem kon zorgen. Bij aankomst stortte hij volledig in: "Ik begon me opeens niet lekker te voelen, kon niet meer lopen en herkende mijn eigen kinderen niet meer. Dus ik werd opgenomen in het ziekenhuis in Madrid."
Ignacio raakte de grip op de realiteit volledig kwijt. Hij lag wekenlang in het Spaanse ziekenhuis, zijn kinderen kwamen iedere dag langs. "Ze waren echt bang dat ik dood zou gaan, na alles wat ik al had meegemaakt."
Maar ook dit overleefde hij, en na een intensieve revalidatie in Spanje besloot Ignacio dat het weer tijd was om naar Nederland te gaan. Terug naar zijn Rotterdam. Omdat Ignacio onder controle moest blijven van artsen, maakte hij een afspraak bij zijn huisarts. "Die hadden mij vier maanden niet gezien en waren me kwijt. Ze schrokken toen ik er weer was en hoorden wat ik allemaal had meegemaakt."
'Ik ben alles kwijt'
In de tussentijd knapte de huisbaas van zijn ingestorte woning voor Ignacio een ander appartementje op, zodat hij een nieuwe plek had om te wonen. Ignacio had namelijk niets meer in Nederland: geen huis, geen kleren, geen meubels. "Het enige wat ze van mij hebben teruggevonden, is mijn ring. Verder ben ik alles kwijt. Het ergste wat ik ben verloren? Al mijn foto's, de ketting die ik van mijn moeder had gekregen en het melktandje van mijn dochter."
Gelukkig voelt zijn nieuwe plek wel vertrouwd, want het is pal naast de plek waar zijn huis instortte. Het zorgt er alleen wel voor dat Ignacio iedere dag op het gapende gat kijkt die de explosie aan de Schammenkamp achterliet. "Maar dat vind ik niet erg. Ik heb hier altijd gewoond, ik ken hier iedereen. De bakker, de supermarkt, de groenteboer, de kapper. Dat ik dat nu niet kwijt ben, is fijn. Ik maakte graag een babbeltje met hen, en dat kan ik nu blijven doen."
En dan ging het het afgelopen jaar altijd maar over één ding: "Ja, de explosie. Iedereen begint er nog steeds over. Ze vragen hoe het met me gaat, sommigen dachten dat ik dood was. De ander vraagt of het echt klopt dat ik naar beneden ben gevallen. Veel mensen geloven niet wat ze horen als ik het ze vertel. Het is natuurlijk ook een bizar verhaal."
'Zit in mijn hoofd en gaat nooit meer weg'
Die bakker, groenteboer of kapper zullen wel altijd een vrolijke Ignacio zien: iemand die veel lacht en doet alsof het allemaal weer goed met hem gaat. Maar achter die lach schuilt sinds een jaar wel een trauma, dat hij de rest van zijn leven met zich mee zal dragen. "Ik klaag niet snel en ik ben vooral blij dat ik het overleefd heb, maar dit zit wel in mijn hoofd en dat gaat nooit meer weg."
"Als ik in bed lig, denk ik aan die vlammenzee. Als ik aan het eten ben, denk ik aan die klap. Ik denk er eigenlijk constant aan. Daar praat ik nu wel over met een psycholoog, om het een plekje te geven. Maar ik ben er wel een ander mens door geworden."
Reactie gemeente
De gemeente Rotterdam laat aan RTL Nieuws weten dat ze 'in verband met de privacy niet in kunnen gaan op de persoonlijke situaties van bewoners die destijds getroffen zijn door de explosie'.
