Aag wist zes jaar niet waar haar zoon was, of hij dood was of leefde: 'Nu kan ik verder'

"Alle rivieren in Nederland zijn donker. Zwart bijna. Je kunt naar het wateroppervlak staren zo lang je wilt, maar je kunt nooit zien of daaronder misschien een auto ligt."

En Aag kan het weten. Ze heeft in de afgelopen zes jaar op tientallen, misschien wel honderden plaatsen in het land aan de waterkant gestaan. Turend, starend. Overal probeerde ze door de waterspiegel heen te kijken. Daar hoopte ze een glimp op te vangen van de auto waarin haar zoon zou kunnen zitten. Maar nooit gaf het water iets prijs.

En toen was Jeroen verdwenen

Het leven van Aag en haar man Henk (65) werd compleet overhoop gegooid op 18 februari 2018. Haar zoon Jeroen de Wit, toen 30 jaar oud, stapte die zondagavond in zijn auto. Aan een vriendin die hij kende van het online gamen stuurde hij kort voor 20.00 uur een berichtje, 'dat hij zich ging verzuipen'.

En toen was Jeroen de Wit uit Leimuiden verdwenen.

Heb jij vragen over zelfdoding?

Stichting 113: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week 

Jeroen was als kind 'een leuke, normale jongen', vertelt Aag in haar rijtjeswoning in Noordwijk. De eettafel ligt propvol met haar kleurpotloden, stiften, scharen, en andere knutselspullen. "Hij was een lieve, rustige en zorgzame jongen. Alleen kon hij niet goed leren. Hij ging naar een gewone basisschool, maar volgde een aangepast programma. Hij had moeite met taal. En als dat moeilijk gaat, gaan alle schoolvakken moeilijk."

Gepest op school

Soms werd hij ermee gepest, volgens Aag, en dat zat hem flink dwars. "Hij was daar erg gevoelig voor. Jeroen was het type dat alles voor je doet als je hem steunt, en zich afsluit als hij zich aangevallen voelt."

Jeroen was de middelste van drie zoons. De oudste zoon heeft een verstandelijke beperking. Het gezin woonde in Leimuiden. Aag was eerst fulltime moeder, toen Jeroen een tiener werd ging ze werken in de gehandicapten- en ouderenzorg. Aag is inmiddels allang niet meer samen met de vader van de jongens. In 2014 trouwde ze met Henk. Bij hun huwelijk was Jeroen haar getuige.

In zijn jonge jaren was Jeroen ogenschijnlijk vrolijk, vertelt zijn moeder. Knap, gebruinde huid, prachtig zwart haar, mooie ogen. "Hij had ook nog eens een prachtig gespierd lijf", zegt Aag, met zichtbare trots. "Daar hoefde hij niets voor te doen, helemaal gratis gekregen. Er was een tijd dat het ene meisje bij wijze van spreken door de achterdeur vertrok, terwijl het volgende meisje alweer aan de voordeur aanbelde."

Jeroen had zichzelf teleurgesteld

Achteraf denken Aag en Henk dat er altijd een zekere onrust in hem gesluimerd heeft. Die moet met de jaren sterker zijn geworden. De jongen met veel vrienden, die van vissen en van skeeleren hield, verloor als volwassen man stukje bij beetje iets van zijn vrolijkheid. Hij werd stiller, maakte zijn wereld kleiner. Hij werkte hard, heel hard zelfs. Eerst zorgde hij dat luxeauto's er in showrooms en op autoshows glimmend bij stonden. Later werkte hij in een distributiecentrum, waar hij vooral nachtdiensten draaide.

"Er was, een jaar of vijf voor zijn verdwijning, een korte periode waarin hij af en toe drugs gebruikte", zegt Aag. "Niet vaak, zeker niet zo vaak dat je hem een junkie kunt noemen, maar hij nam het zichzelf erg kwalijk. Hij had zichzelf teleurgesteld, omdat hij eigenlijk helemaal geen jongen voor drugs was."

Jeroen stopte met de drugs, maar bleef ongemerkt tobben. Zijn sociale leven was beperkt. Als hij werkte, sliep de rest van de wereld. Als de rest van de wereld werkte, gamede hij.

"Hij vertelde me in de dagen voor zijn verdwijning een paar keer dat hij niet lekker in zijn vel zat", zegt Aag. "We spraken af: we gaan je steunen, we gaan komende week hulp zoeken samen. Maar dat heeft hij helaas niet meer afgewacht."

'Je kunt je kind nooit doodverklaren'

Dat Jeroen met zijn auto het water in gereden was, kwam uiteindelijk niet als een totale verrassing. "Ik was er na zijn vermissing voor 90 procent zeker van dat hij ergens in het water lag, in zijn auto. In de jaren daarna groeide dat naar 97, 98 procent. Want als hij nog leefde, zou hij me gebeld hebben. Daar ben ik van overtuigd. Maar toch, een moeder kan daar nooit 100 procent van maken. Je kunt je kind nooit doodverklaren totdat het bewijs er is."

Niet weten waar je zoon is gebleven, niet zeker weten of hij leeft of dood is, dat is moeilijk te verkroppen, zegt Aag. Bij elke handeling denk je eraan. Als je de was ophangt. Als je je veters strikt. Als je de kraan opendraait.

Ze móest te weten komen waar hij was. Ze moest hem vinden.

Samen met Henk begon ze tochten door het land te maken. Ze stopten zo'n beetje bij elke waterkant die ze konden vinden. De Drecht, de Rijn, de Amstel, de Gouwe… zagen ze iets in het water? Waren er bandensporen in het gras?

Maar nee, niets.

Aag opende een Facebookpagina, waarop ze bijhield hoe lang Jeroen al vermist was. Vrijwillige zoekteams boden hun hulp aan, waar ze dankbaar gebruik van maakte. Met sonarboten zochten die teams meren en rivieren af.

Zoeken met een sonarboot

Aag trok tips na, soms met hulp van de politie. Zoals een handgeschreven ansichtkaart van iemand die een auto het water in had zien rijden op de bewuste avond, met een exacte locatie erbij. Iemand anders meldde dat Jeroen in Enschede achter de kassa bij een supermarkt zat. Een ander had hem in een bus in Leiden gezien. Ze zochten zelfs met een sonarboot de plek af die was aangewezen door iemand die zei paranormaal begaafd te zijn. Het leidde allemaal tot niets. "Maar je wilt alles proberen. Want er lag geen oude fiets in het water, maar mijn kind."

Haar leven draaide volledig om Jeroen, en dat heeft haar ook vrienden gekost. Zo ging ze elk jaar met een vriendinnengroep op vakantie. Het eerste jaar: alle begrip. Maar het tweede jaar wilden ze op zo'n vakantie tochten maken met de fiets, terwijl Aag liever dicht bij het gehuurde huisje en haar auto bleef. Als ze Jeroen zouden vinden, moest ze immers onmiddellijk naar huis. "Toen zei een van die vrouwen: 'We maken allemaal weleens wat mee.' Dat heeft me veel pijn gedaan."

Een nieuw probleem rees toen Henk ziek werd; hij heeft de ziekte van Kahler, een kankersoort in het beenmerg. Hun inkomen zakte in, waardoor hun huurhuis eigenlijk te duur is geworden. "Maar verhuizen kon niet, want stel dat Jeroen nog leefde en naar ons op zoek ging, dan zou hij thuis wildvreemde mensen aantreffen."

'Als u hem vindt, hoor ik het graag'

Dan waren er nog de aanmaningen die in Jeroens appartement op de mat vielen. De huur, het abonnement van de kabel-tv, gas en elektra. "Je bent in Nederland dood of levend", zegt Aag, "maar er is geen status voor een vermissing. Veel bedrijven hebben daar geen protocol voor."

Er kwam een telefoontje van het UWV: ze waren dringend op zoek naar Jeroen, hij moest zich nu toch echt melden. "Ik heb gezegd: 'Als u hem vindt, hoor ik het graag.'"

Op een zeker moment werd zijn woning ontruimd, wat moeilijk voor haar was. "Ik weet hoe trots hij was op wat hij opgebouwd had, dus dat deed pijn."

In week 303 van de vermissing, op 9 december 2023, kreeg Aag telefoon van de familieagent, een agent die toegewezen wordt bij vermissingen. Toevallig stond ze op dat moment, geloof het of niet, precies voor de Sint-Jeroenskerk in Noordwijk. De boodschap: Jeroens auto was gevonden. In de Lek bij Schoonhoven, langs de N207. Ongeveer 60 kilometer van zijn woning in Leimuiden. Zijn auto lag 35 meter uit de kant.

'Ik begreep waarom hij deze plek had gekozen'

Die dag had de brandweer een duikoefening gedaan in de rivier. Stomtoevallig op zo'n 200 meter van de plek waar ze normaal altijd oefenden. Een duiker was op een auto gestuit. Hij dook terug en haalde het nummerbord eraf.

Aag stond nog dezelfde dag aan de oever. "Ik begreep meteen waarom hij deze plek had gekozen", zegt ze. "Het is er mooi. En het is er breed. Hij vond het genoeg en wilde verdwijnen, dit was daar de perfecte plek voor."

Een dag later de bevestiging: er zat inderdaad een persoon in de auto.

Ze benadrukt dat Jeroen op het moment van zijn gekozen dood waarschijnlijk niet logisch na heeft kunnen denken. "Daar ben ik van overtuigd. Wij hielden zo veel van elkaar, ik weet zeker dat hij mij geen pijn wilde doen. Hij moet wanhopig zijn geweest."

Op dit moment in het gesprek breekt buiten de zon door de wolken. Het licht valt door de jaloezieën de kamer in. Een glazen hartje dat voor het raam hangt, geslepen als een diamant, projecteert vormen in regenboogkleuren op de muren en het plafond. Aag wijst erop, een lach verschijnt op haar gezicht. "Kijk, Jeroen gunt ons kleur."

Ze lacht erom, haalt haar schouders op: "Ik ben helemaal niet zweverig, maar op dit soort momenten wil ik best even geloven dat Jeroen aan ons denkt."

Een emotionele bedankbrief aan de brandweer

Nadat Jeroens auto op het droge was getakeld en werd vrijgegeven na het forensisch onderzoek, werd haar aangeboden die te komen bekijken, maar dat heeft ze geweigerd. Bang dat ze een geur of een indruk zou opdoen die ze daarna niet meer kwijt zou raken. Aag schreef nog een persoonlijke, emotionele brief aan de brandweerlieden die haar zoon terugvonden. Om ze te bedanken. "Ik heb geschreven hoeveel het voor me betekent wat ze gedaan hebben. Zij hebben mij een nieuw perspectief op het leven gegeven. Ik kan nu verder."

Ze is opgelucht, zegt ze. In die zin dat ze het nu de zoektocht af kan sluiten. Dat ze zekerheid heeft over het lot van haar zoon. De rouw zal blijven, Jeroen zal altijd gemist blijven worden. Maar ze heeft tenminste afscheid kunnen nemen.

'Ik weet nu waar Jeroen is'

Er heeft inmiddels een crematie plaatsgevonden. Daarbij waren alle drie de familieagenten aanwezig die de afgelopen jaren hun contactpersoon waren – "Wat ik ontzettend, ontzettend fijn heb gevonden."

Zes jaar onzekerheid is 'heel lang geweest', merkt Aag achteraf. Het zal even duren voordat ze weer helemaal de oude is. "Het was zwaar. Maar het is nu goed zo. Aan mijn onzekerheid is een einde gekomen. Ik weet nu waar Jeroen is."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.