Een droombaan én borderline: 'Soms lijk ik dronken in een vergadering'

Een paar jaar geleden zat ze nog bijna elk weekend op de eerste hulp omdat ze zichzelf weer had gesneden. De littekens daarvan zijn zichtbaar op haar onderarmen. Toch zou je makkelijk vergeten dat Maggy last heeft van borderline, depressie en angstgevoelens; ze is spontaan, kletst makkelijk en weet wat ze wil. Die borderline, 'ach ja, dat is soms gewoon een beetje lastig'.

Ongeschikte stad

De uitdagingen beginnen voor Maggy 's ochtends, onderweg naar werk. Om bij de BBC te komen, moet ze drie metro's nemen in een stad die eigenlijk 'veel te druk en hectisch is'. Soms krijgt ze een paniekaanval in de metro. "Dan word ik duizelig en wordt het zwart voor mijn ogen. Het is totale paniek in mijn hoofd en dan ik moet zo snel mogelijk uit de metro. Anders ga ik dood." Als het gebeurt, stapt ze de metro uit om op een bankje te zitten. "Pas als ik rustig ben, bepaal ik of ik naar werk ga of naar huis." Vroeger had ze meteen rechtsomkeert gemaakt. "Nu geeft het me bijna een kick als het lukt om mezelf weer onder controle te krijgen."

Een paar keer per maand zit Maggy rustig te worden op een bankje. Het is een van de dingen die ze zichzelf heeft aangeleerd in de bijna vijftien jaar dat ze met haar mentale problemen kampt. Alles om niet terug te keren naar die donkere periode van een aantal jaar geleden.

petition to have mental illnesses chill in a corner somewhere until life is a little less chaotic and then ok fine they can come back out out

— Maggy (@maggyvaneijk) July 24, 2018

Depressiviteit

Maggy groeide op in Nederland. Tijdens haar middelbareschooltijd verhuisde ze vaak. Achteraf gezien was dat de periode waarin haar depressieve gevoelens begonnen. "Ik had veel paniek en stress. Bleef vaak lang in mijn kamer. Op bed, met het licht uit." De depressiviteit werd niet herkend en weggezet als tienergedrag.

Ondertussen dacht ze bij elke verhuizing na over wie ze op de volgende school zou zijn. "Deze keer ben ik anders. Iemand die cool is en blij." Na een aantal weken op de nieuwe school bleek dat ze zichzelf niet kon transformeren en zat ze opnieuw in de put. 

Nieuwe start

Studeren in Londen zou dé ultieme schone lei zijn. Op haar 19de verhuisde ze samen met een vriend naar Engeland. Maggy belandde in een neerwaartse spiraal.

Medestudenten hadden het vaak niet eens door als ze een paniekaanval kreeg. Die zagen op zo'n moment hooguit een wat bleke Maggy die zei 'even naar het toilet te gaan'. "Ik kon het makkelijk verbergen."

Eerste hulp

Maggy begon op haar 14de met zelfmutilatie. In haar studententijd ging het van kwaad tot erger. Ze zat bijna elk weekend in het ziekenhuis. "Ik verbrandde mezelf met een aansteker of sigaret."

Als het was gebeurd, ging ze uit zichzelf en in haar eentje naar de eerste hulp. Daar werd ze keer op keer behandeld. "Ik schaamde me kapot, maar een week later zat ik er gewoon weer."

Maggy's arm na een bezoek aan de eerste hulp.

'Kom er maar eens vanaf'

Nog steeds gaat het wel eens mis. "Het is moeilijk om van iets af te komen dat je al sinds je veertiende doet. Soms val je erop terug. Daar kun je dan ook niet zoveel aan doen. Dan moet je weer hulp zoeken. Praten met een therapeut of afleiding zoeken."

Ze schreef er een boek en veel artikelen over, maar haar toon en uitstraling maken het lastig voor te stellen dat ze het allemaal schreef uit eigen ervaring. Het is wie ze is. Grappig en spontaan. Het siert haar, maar je voelt dat ze kwetsbaar is. Dat er weinig nodig is om een slechte dag te triggeren. "Mensen zien het niet aan me als het minder gaat. Ik denk wel eens dat ik me beter kan kleden zoals ik me voel. Dus slonzig en met ongewassen haar als ik me slecht voel. En dan ook de hele dag huilen."

Maggy's boek 'Onthoud dit als je verdrietig bent' werd zowel in Nederland als in Engeland en de Verenigde Staten uitgegeven. 

'Het was stand-upcomedy'

Ook de psycholoog kreeg de 'leuke' versie van Maggy te zien. "Ik deed bijna een soort stand-upcomedyshow. Als mijn therapeut lachte, dacht ik: 'yes, dit is het'."

Toen ze een andere psycholoog kreeg, lachte deze niet, integendeel. "Ze zei dat ze me niet kon helpen als ik grapjes bleef maken." Het was een doorbraak. "Ik ging mezelf serieuzer nemen."

Slecht mens

Op haar werk is ze open over haar mentale ziektes. Dat moet ook wel, want een baan bij de BBC is niet niks. De werkdruk is hoog en haar baan zoals Maggy zelf zegt 'heel erg fulltime', en soms heeft ze nou eenmaal een slechte dag of week. Als de druk oploopt, kan het soms te veel worden. "Dan ben ik zo afgeleid dat ik net dronken lijk in een vergadering." 

Ook kritiek valt de ene keer beter dan de andere keer. "Eén klein puntje van kritiek en ik kan klaar zijn. In een goede week schud ik het van me af, maar in een slechte week gaat het heel anders." ​Dan zorgt één e-mail voor duizend gedachten: "Ik kan het niet. Je doet je werk niet goed. Je kunt beter ontslag nemen. Je moet weg, weg uit Londen. Het land uit." Het escaleert tot Maggy uiteindelijk weer bij die ene gedachte uitkomt: 'Je bent een slecht mens.'

Een paar dagen geleden ging ze nog naar huis met zo’n waterval aan negatieve gedachtes in haar hoofd. "Het kan dan dagen duren voor er dan weer enigszins perspectief komt."

one day I’m going to set up a business full of anxious introverts and have there be zero pressure to mould your personality to be assertive in the workplace and we’ll probably get no work done but there will be friendship and golden retrievers

— Maggy (@maggyvaneijk) July 30, 2018

Genezen kan niet

Het is één van de dingen waar Maggy de rest van haar leven mee te dealen heeft. "Genezen is onrealistisch. Ik heb het nu goed in de hand, maar ik weet dat er tijden komen waarin dat niet zo is en dan heb ik hulp nodig. Aan de andere kant komen er misschien ook tijden dat het nog beter gaat dan nu."

Haar zwangerschap zet haar met beide benen op de grond als het even wat minder gaat. "Ik heb nu andere dingen om aan te denken. De baby in mijn buik helpt me om makkelijker uit een neerwaartse spiraal te komen en te focussen."

 

me and my almost human had a cray day at work, did a job int, sweated like mad on a train and are meeting the mental health team tomorrow to make sure we’ve got a plan in place in case my brain breaks ------ my child is already doing more for me than I could ever do for myself

Een bericht gedeeld door Maggy (@maggyvaneijk) op 19 Jul 2018 om 12:47 (PDT)

Zwangerschap

In oktober is ze uitgerekend. Natuurlijk is ze net als andere aanstaande moeders onzeker. "Ben ik wel een goede moeder? Kan ik haar wel blij maken? Wat als het weer slechter met me gaat? Je weet het gewoon niet." Ze krijgt extra mentale begeleiding tijdens haar zwangerschap.

Hoe het straks zal zijn als de baby er is, weet ze niet. Misschien speelt haar borderline wel weer op. Eén ding is zeker: "Ik zal altijd open zijn over mijn borderline naar mijn kind. Het blijft nu eenmaal gewoon een ziekte die je kunt krijgen."

'Je kunt er prima mee leven'

Je zou denken dat ze inmiddels tevreden terugkijkt op alles wat ze heeft bereikt, maar Maggy is nog lang niet klaar. "Ik ga nog een boek schrijven. Fictie. Misschien ga ik ooit ook nog wel terug naar Nederland. Ik ben in elk geval nog lang niet klaar."

Voor iedereen die met borderline of andere mentale ziektes kampt heeft ze een boodschap: "Je kunt er prima mee leven. Het maakt het soms gewoon wat uitdagender."

Mariekes depressie werd ook niet herkend

Marieke (17) liep jarenlang rond met haar depressie, omdat de huisarts dacht dat ze 'gewoon' last had van de puberteit.

Meer op rtlnieuws.nl:

• Depressie bij kind vaak over het hoofd gezien
• Psychische problemen? Wees er open over bij je werkgever
• Filmen depressie moet taboe doorbreken: 'Jongeren denken vaak dat ze de enige zijn'