'Verbroedering onder passagiers', zegt buschauffeur Bart

"Het is stil op de straten, het heeft iets spookachtigs. Ook in de bus. Gisteren vervoerde ik tijdens de spits vijf mensen, dat is echt ongekend.

Ik ben dit werk gaan doen omdat ik het leuk vind om contact te hebben met mensen. Anders was ik wel vrachtwagenchauffeur geworden. Maar nu stappen de mensen achter in de bus in, ze zwaaien even, ik kan ze amper verstaan, en dat is het."
 

Juist nu

"Maar toch merk ik nu, júíst nu, hoe belangrijk het is dat we blijven rijden. Dat de mensen er in deze onzekere tijden in ieder geval op kunnen en mogen vertrouwen dat we ze van A naar B brengen. Er is behoefte aan zekerheid, een beetje vastigheid. En in die stille straten, dorpen en steden, brengen bussen in elk geval nog een béétje leven.

Maar onze werkomstandigheden zijn heel anders dan normaal. Het voelde heel gek om mensen op te roepen om niet met de bus te reizen en thuis te blijven, als dat kon. Normaal denk ik altijd: hoe meer mensen in m’n bus, hoe beter."
 

Niemand bij mij in de buurt

"Al gauw nadat de nieuwe maatregelen van kracht waren, kregen we stickers op de voordeur om de mensen duidelijk te maken dat de voorste deur niet meer openging. Bij de voorste stoelen in de bus hangen lintjes – ook daar mogen mensen niet gaan zitten.

Dat maakt voor ons heel veel uit. Hoewel het rustig is in de bussen, zien we best veel mensen op één werkdag. Een collega had eens geteld. 198 mensen had ze tijdens haar dienst vervoerd. Dat zijn er veel. Dus het is goed dat passagiers niet bij ons in de buurt komen."

Wat gebeurt er in mijn bus? 

"Ik merk ook dat ik oplettender ben dan normaal. Ik houd altijd mijn spiegel in de gaten, wat gebeurt er in mijn bus? Maar vorige week was er een vrouw die in haar eentje in een vierzits zat, en in haar hand zat te hoesten. Toen heb ik wel vriendelijk omgeroepen of ze in haar elleboog wilde hoesten. Een stukje sociale controle, daar voel ik me als buschauffeur wel verantwoordelijk voor.

De meeste mensen letten wel op, moet ik zeggen. Laatst riep een vrouw of ik even de deur open wilde doen, ze wilde liever niet op het knopje drukken."

Even naar het strand

"De mensen die ik vervoer, gaan er toch even op uit. Voor een boodschap, of even met de kinderen naar het strand, uitwaaien – ik rijd in en rondom Haarlem. Ook ben ik aardig wat zorgpersoneel al tegengekomen in mijn bus. Op zulke momenten voel ik al helemaal: goed dat we rijden.

Elke passagier voelt heel veel waard en de mensen waarderen ons ook. Een collega zag hoe mensen langs de straat voor hem aan het klappen waren."

Het gaat maar over één ding

"Ook voel ik onder de weinige mensen die in de bus zitten, een soort verbroedering. Passagiers zitten dan wel een eindje van elkaar vandaan, maar ze praten dan wel met elkaar. Mensen die complete vreemden van elkaar zijn, zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het gaat maar over één ding: dat virus.

Zelf ben ik niet bang om het te krijgen. Ik ontsmet de cabine grondig, we hebben van onze baas reinigingsdoekjes gekregen. En in de kantine houden mijn collega’s en ik afstand van elkaar. Het is allemaal wat minder gezellig, maar ik laat me niet uit het veld slaan. Ik blijf mijn rondje rijden."

Zij houden Nederland draaiende

Premier Rutte zei in zijn toespraak op tv tegen heel Nederland: 'We moeten dit met z'n allen doen'. Maar hoe ziet dat er in het dagelijks leven uit? 

RTL Nieuws plaatst vanaf nu met deze serie dagelijks verhalen van de mensen die doorwerken. De mensen die ervoor zorgen dat onze samenleving, zo goed en zo kwaad als het gaat, door blijft draaien. 

Bekijk hier de andere afleveringen

Tips, suggesties? Mail naar lisanne.van.sadelhoff@rtl.nl.