'Gelukkig heeft hij niet geweten dat ook zijn moeder is overleden aan corona'
In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Aloys Friedrich uit Amstenrade en Maja Friedrich uit Heerlen.
Jordy, zoon van Aloys en kleinzoon van Maja:
"Mijn vader was topfit. Als ik een krachttraining deed, hield hij nog me met gemak bij. Hij heeft op zijn vijftigste zelfs zijn zwarte band in jiu jitsu gehaald.
Altijd was mijn vader bezig, hij had veel hobby's. Zo waren we bijvoorbeeld samen lid van een motorclub. We hadden nog het plan om de Route 66 in Amerika te rijden als hij 66 jaar zou worden. Met mijn vriendin, broer, schoonbroer, vader en ik op de motor en mijn moeder en mijn zus met de kinderen in een camper er achter aan. We hadden zo veel voorpret."
"Er kwamen nog zoveel meer mooie dingen aan. Mijn vriendin en ik zijn bezig met het plannen van ons huwelijk en mijn zus stond op het punt te bevallen van haar tweede kindje. Mijn vader was zo trots op zijn familie, zijn ouders, zijn drie kinderen en zijn kleinzoon. Maar ook de schoonkinderen waren voor hem écht familie en zij beschouwden hem als een tweede vader."
En toen we werden bijna allemaal ziek. Mijn opa en oma, mijn ouders en mijn vriendin en ik. Mijn moeder heeft vatbare luchtwegen, dus we waren bang dat corona haar in de greep zou krijgen. Maar na twee weken werd ze beter, terwijl mijn vader alleen maar zieker werd."
"Voordat mijn vader in slaap was gebracht zei hij: 'Maken jullie me wakker voor de geboorte van mijn kleinkind?'"
"Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en gelijk overgeplaatst naar de intensive care. 'Hou je haaks, en tot zo', zeiden we nog tegen elkaar.
Voordat mijn vader kunstmatig in slaap was gebracht zei hij: 'Maken jullie me wakker voor de geboorte van mijn kleinkind?' Inmiddels is mijn tweede neefje geboren, maar mijn vader is niet meer wakker geworden. Zijn lichaam overwon corona, maar zijn longen waren te veel beschadigd.
Bij zijn uitvaart bracht de motorclub mijn vader een laatste groet. Uit alle uithoeken van het land kwamen motorrijders om samen achter de wagen aan naar het crematorium te rijden. Ik weet zeker dat mijn vader dat prachtig had gevonden."
"Na zijn overlijden hebben we enorm veel kaartjes gekregen. Kennissen en collega's die we 20 jaar lang niet hadden gesproken, die los van elkaar schreven: 'Jullie verliezen jullie rots in de branding'. En zo voelt dat voor ons ook. Mijn vader was een stille kracht, die rust, empathie en geduld uitstraalde.
Mijn broer, zus en ik hadden echt een voorbeeld aan hem. Hij volgde bijvoorbeeld meerdere post-hbo opleidingen. Dan gingen we samen studeren, met af en toe een afgesproken koffiepauze samen. Dan was hij weer die houvast, onze rots. En hij was zo trots als het goed ging met zijn kinderen.
Als hij nog iets zou kunnen zeggen tegen ons, zou dat zijn dat we gelukkig moeten worden. 'Jongens, blijf goed bij elkaar. Zorg goed voor mama', zouden zijn woorden zijn. Ik ben achteraf blij dat hij niet heeft geweten dat zijn moeder is overleden en dat zijn vader alleen achterblijft in een verpleeghuis. Zijn familie was zijn kapitaal, zei mijn vader altijd. Dit zou zijn hart hebben gebroken.
Want in diezelfde tijd is ook oma ziek geworden. Drie dagen nadat mijn vader werd opgenomen, werd ook oma opgenomen in het ziekenhuis. Nog geen drie dagen later was ze overleden."
"Nu zit hij daar, eerst in quarantaine, en nog steeds zonder zijn eigen meubels en zonder bezoek. Opa snapt er niets van."
"Oma zorgde tot ze ziek werd altijd voor opa. Hij is dementerend en oma vond het heel belangrijk dat hij in zijn eigen omgeving bleef wonen. Oma deed alles in het belang van opa en daar zijn we heel dankbaar voor.
Toen mijn oma overleed, is mijn opa met spoed opgenomen in een verpleeghuis. Nu zit hij daar, eerst in quarantaine, en nog steeds zonder zijn eigen meubels en zonder bezoek. Opa snapt er niets van. Het voelt voor hem als een straf. 'Komen jullie me ophalen? Wanneer mag ik naar huis?' vraagt hij elke keer als er iemand belt. Elke keer moet hem opnieuw verteld worden dat het niet kan.
We hebben hem nog niet gezegd dat zijn vrouw en kind zijn overleden. We zien hoe veel pijn we zelf van het verlies hebben, en konden het niet over ons hart krijgen om het aan de telefoon te vertellen, zonder dat er iemand een arm om hem heen kon slaan. Dat vinden we onmenselijk en we weten ook niet of hij het zou onthouden. We willen hem niet nog meer verdriet doen.
Het huis van opa en oma staat nu leeg. Het huis waar mijn vader opgroeide en wij ook vaak op bezoek gingen. Waar we elke Kerst en Pasen samen kwamen met de hele familie: de vijf kinderen van mijn opa en oma, en de kleinkinderen. Onze ontmoetingsplek en tweede thuis. Bij oma stond de koffie altijd aan en was iedereen welkom. Nu is dat allemaal weg."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.