Gesloopt door corona, deze mensen hebben al maanden zware klachten

Nog altijd ondervinden zij klachten als ernstige vermoeidheid, benauwdheid, conditieverlies en hoofdpijn. En ze zijn niet de enigen. Naar schatting 10 procent van de mensen die in het voorjaar corona kregen, heeft daar langdurige klachten aan overgehouden.

Vanaf morgen kunnen zij terecht bij C-support, een nieuw steunpunt voor coronapatiënten. C-support biedt geen medische behandeling, maar koppelt patiënten aan een nazorgadviseur. Die bekijkt welke hulp iemand nodig heeft.

Niet alleen mensen die heel ernstig ziek waren houden lang klachten, het overkomt ook mensen die nooit in het ziekenhuis hebben gelegen, zoals Suus, Ed, Wianda, Linda en Yvanna.

Suus Meier Mattern, 35 jaar uit Amsterdam:

"Ik was altijd een ondernemende, fitte en zeer actieve vrouw."

"Op 20 maart kreeg ik de uitslag van mijn test: ik was besmet met het coronavirus. Het enige wat ik kon denken, was: 'Haal me uit deze hel, zo ziek ben ik mijn leven nog nooit geweest.' Ik was enorm benauwd, kortademig, had veel pijn op mijn borst, mijn kop knalde uit elkaar, moest veel hoesten en had al een week boven de 40 graden koorts. Wekenlang kon ik helemaal niets en pas na twee maanden begon ik weer met lopen – al was ik na honderd meter alweer moe en benauwd. Daarnaast verloor ik nagenoeg al mijn krullen op mijn hoofd, toen wist ik pas echt hoe ziek mijn lichaam was. Ik had een mega bos met krullen, maar daar bleven maar een paar piekjes van over. Ik vond het verschrikkelijk.

Als iemand mij toen op 20 maart zou vertellen dat ik vandaag na ruim 27 weken nog steeds niet de oude zou zijn, zou ik hard hebben gelachen. Ik was namelijk altijd een ondernemende, fitte en zeer actieve vrouw. Nu ben ik dagelijks nog zeer vermoeid, vergeetachtig en heb ik een slecht concentratievermogen. Ik werk maar 2 uur per dag en ik moet elke week naar een longfysiotherapeut. Gelukkig zijn mijn longen gecontroleerd in het ziekenhuis en heb ik geen blijvende schade aan dit virus overgehouden, maar iedereen in mijn naaste omgeving kan zien dat ik nog lang de oude Suus niet ben."

Ed de Bruijn, 57 jaar uit Bussum:

"Ik viel tijdens het werken gewoon drie tot vier keer in slaap." 

"Op 20 maart kreeg ik de eerste klachten van het coronavirus, maar na een week sloeg de ellende pas echt toe. Ik kreeg hoge koorts, een brok in mijn keel, drukkende pijn op mijn borstkas, moest overgeven, had hoofdpijn en smaakverlies. Ik was compleet kapot en ook mentaal was ik van de wereld. Omdat ik niet behoorde tot een risicogroep werd ik niet getest. Maanden later had ik nog steeds klachten: zo viel ik tijdens het werken voor mijn eenmanszaak gewoon drie tot vier keer in slaap. Via de huisarts kon ik daarom op 29 juni uiteindelijk een antistoffentest krijgen waaruit bleek dat ik het virus had opgelopen. Dat voelde als een opluchting, omdat ik toen zeker wist wat er aan de hand was.

Ik maak me nu vooral zorgen over de tweede coronagolf. Ik vind dat de regering ons op een volwassen manier heeft voorgelicht. Ze spreken iedereen aan op hun eigen verantwoordelijkheid, en dat is volgens mij ook de beste manier. Ik snap alleen niet dat grote groepen mensen die verantwoordelijkheid niet nemen. Of het nou voetbalsupporters zijn of studenten, mensen die denken dat het virus niet bestaat of denken dat het maar een griepje is, mensen die in de kroeg willen hangen of die op vakantie moeten, ik snap het gewoon niet.

Hoe ik me nu voel? Ik had nooit gedacht dat dit allemaal zo lang zou duren, ik dacht dat ik mezelf er wel weer bovenop kon helpen maar uiteindelijk ben ik toch via de huisarts een fysiotherapietraject gestart. Nu bekijk ik de situatie per dag. Gisteren was verschrikkelijk en heb ik niks gedaan, vandaag gaat het weer beter. Hoe het morgen is, zie ik dan wel weer."

Wianda Nanninga, 22 jaar uit Heerenveen:

"Mijn normale leventje lijkt nu nog erg ver weg."

"Ik had, als 22-jarige zonder andere aandoeningen, gedacht dat ik na een week of twee wel weer beter zou zijn. Misschien zou ik nog wat vermoeid zijn, dat had ik dan oké gevonden. Maar ik heb de ziekte vreselijk onderschat.

Voordat ik het coronavirus had opgelopen, was ik nog drie keer per week in de sportschool te vinden. Twee dagen na de testuitslag kon ik niet eens meer in één keer de trap op. Vooral de eerste zes weken zijn heel pittig voor mij geweest. Mijn leven bestond van bed naar bank en 's avonds weer terug. Mijn vriend hielp mij met douchen en overdag was de enige beweging die ik maakte naar de wc en terug. Eén nacht heeft mijn vriend zelfs de dokterswacht voor mij gebeld, omdat ik enorm benauwd was en hoestbuien bleef houden, ik kon bijna geen adem meer halen tussendoor. Omdat ik toen nog een paar woorden kon uitspreken en nog jong was, hoefde ik niet naar het ziekenhuis. Dit was een verschrikkelijke nacht. Mijn vriend kon gelukkig altijd heel kalm blijven, waardoor ik niet in paniek schoot. Achteraf twijfelen de dokters of ik toen niet beter wél opgenomen had kunnen worden, misschien hadden mijn longen het dan nu minder zwaar gehad. Maar dat is achteraf praten en ook nergens op gebaseerd, want de dokters weten het gewoonweg niet.

Na die eerste zes weken kon ik langzamerhand weer een beetje gaan opbouwen. Ik begon met kleine stukjes wandelen en elk bankje wat ik op de route tegenkwam, betekende een rustpauze. Ik weet inmiddels waar alle bankjes rondom mijn huis staan, haha. Gelukkig kan ik het rondje nu lopen zonder te hoeven stoppen, maar het herstel gaat ontzettend langzaam. Van traplopen, stofzuigen, fietsen, boodschappen doen, blijf ik klachten houden. Die klachten variëren van kortademigheid, druk en steken op de borst, vermoeidheid waardoor spieren erg slap worden, hoofdpijn en ik ben snel duizelig. Het liefst ga ik volgende week weer 32 uur aan het werk als verpleegkundige en weer lekker sporten. Dat dit nog steeds niet kan, is mentaal soms best pittig. In juni ben ik gelukkig vanuit het ziekenhuis aangemeld voor longrevalidatie en hier heb ik nu de eerste afspraken voor gehad. Hiermee hoop ik snel weer mijn 'normale' leventje op te kunnen pakken, maar dat lijkt nu helaas nog ver weg."

Linda Norde-Koopman, 39 jaar uit Hollandscheveld:

"Mentale uitputtingsslag omdat dit echt een zware weg is." 

"Ik kreeg op 2 april te horen dat ik positief getest was, maar eigenlijk had ik de week ervoor al de eerste coronaklachten. Als verpleegkundige in een ziekenhuis moest je toen echter nog doorwerken tot je koorts kreeg. Toen ik de testuitslag kreeg, dacht ik eigenlijk dat ik niet zo ziek was, maar de kortademigheid nam al snel toe. Mijn zoon van 10 jaar vond het vooral heel eng dat ik corona had, het enige wat hij zei was: 'Mama heeft corona, nu gaat mama dood', omdat dat in de media veel benoemd werd.

Ik hield me in die periode staande voor de kinderen, zij stonden altijd op de eerste plek. Daardoor heb ik me niet altijd gerealiseerd hoe ziek ik was. Na vier weken mocht ons gezin weer uit quarantaine en konden we het gewone leven weer gaan oppakken. Maar mijn klachten namen daarbij weer toe. Na verschillende onderzoeken bleek ik longembolieën te hebben en mocht ik met bloedverdunners het ziekenhuis weer verlaten. Toen ik mij in september nog steeds niet beter voelde, heb ik weer verschillende onderzoeken gehad en bleek ik een ernstig ijzertekort te hebben. Dat was veroorzaakt door de bloedverdunners, dus ik viel letterlijk van het ene kwaaltje in het andere.

Ik had toen ik de eerste coronaklachten kreeg nooit gedacht dat ik daar nu na al die maanden nog steeds last van zou hebben. Dat vind ik soms ook echt heel moeilijk en dan zit ik er even flink doorheen. Het is mentaal namelijk ook echt een uitputtingsslag omdat dit echt een zware weg is. Zeker als je niet weet wanneer het stopt en niemand je daar antwoorden op kan geven."

Yvanna Armstorff, 47 jaar uit Vreeswijk:

"Drie maanden lang was ik zo ziek dat ik mijn bed niet uit kon komen."

"Het klinkt raar, maar ik heb echt het gevoel gehad dat ik doodging in die eerste weken dat ik ziek was. De eerste klachten kwamen op 23 maart: flinke koorts, pijn in mijn keel en hele erge hoofdpijn. Toen ik mij 's nachts opeens zo slecht voelde en dacht dat ik stikte, wist ik dat dit geen gewone griep was. Een paar dagen later ben ik getest bij de spoedeisende hulp, maar ik werd niet opgenomen. Ik kreeg medicijnen, werd in de gaten gehouden door de huisarts en moest vooral thuis uitzieken. Drie maanden lang was ik zo ziek dat ik mijn bed niet uit kon komen. Een angstige periode waarin ik ook nog eens te horen kreeg dat mijn contract niet verlengd werd vanwege corona.

Ik ben altijd iemand geweest die nooit zeurt, maar dit virus hakt er echt in. Ik ben nog elke dag benauwd, heb pijn op mijn borst en ben nog heel vermoeid. Daarnaast ruik en proef ik nog steeds niets en heb ik een longinhoud van iemand die zwaar astma heeft. Daarvoor moet ik nu dagelijks drie keer puffen om meer lucht te krijgen en mijn longen te beschermen tegen een longontsteking.

Ik merk dat steeds meer mensen zich niet meer houden aan de regel om afstand te houden van elkaar. Dan denk ik: waarom niet? Je weet nooit hoe je morgen wakker wordt. Je kan het overal oplopen, net als ik. Ik kan er echt boos om worden als ik dat zie, en juist daarom wil ik ook dat meer mensen weten wat corona kan doen met je. Want ik ben niet de enige die na maanden nog dagelijks kampt met pijn, benauwdheid en vergeetachtigheid."