Op blote voeten door Australië: zo strijdt Anton tegen depressies

Ruim drie weken geleden vertrok de Zeeuwse Anton vanuit de Australische stad Cairns. Sindsdien heeft hij er zo'n vierhonderd kilometer op blote voeten opzitten. Maar dat betekent dat zijn eindbestemming (en woonplaats) Sydney nog 2200 kilometer van hem verwijderd ligt.

Worsteling

2600 kilometer op blote voeten. Wáárom, in hemelsnaam? Hij legt het met plezier uit, aan de telefoon. Op de achtergrond klinken vogeltjes. Zijn tentje heeft hij net ingepakt.

"Ik heb twee jaar lang met mijn eigen mentale gezondheid geworsteld", begint Anton. Hij werkte tien jaar voor Defensie, ging drie keer op uitzending naar Afghanistan. "Daar heb ik veel gasten zien zwoegen. Ik voelde dat het voor veel mannen een taboe is om over mentale problemen te praten."

Dat moet veranderen, dacht de oorlogsveteraan. Hij wil aandacht voor het probleem creëren. "Maar hoe krijg je aandacht in een maatschappij waar mensen voortdurend van alles om de oren geslingerd krijgen? Inderdaad, je moet iets heel speciaals doen."

Er is nog nooit iemand geweest die zo ver op blote voeten gewandeld heeft en dus maakt Anton kans op een vermelding in het Guinness book of World Records. "Als dat geen aandacht genereert, dan weet ik het ook niet meer."

Nationale held

Het is niet voor het eerst dat hij op blote voeten een barre tocht onderneemt. Twee jaar geleden liep hij – ongetraind – op blote voeten naar het Mount Everest Base Camp. Ook toen voor een goed doel, hij haalde geld op voor de slachtoffers van de aardbeving in Nepal.

Anton is in Australië, als de 'Barefoot Dutchman', inmiddels een nationale held. Een succesvolle sponsorcampagne – 'met dank aan mijn vriendin' – en een flinke dosis media-aandacht zorgden ervoor dat hij nu op straat herkend wordt. "Mensen mogen met mij meelopen en er zijn ongelooflijk veel mensen die dat aanspreekt."

Wat je thuis kan doen

Niet iedereen kan (of wil) honderden kilometers lopen. Maar Anton heeft een eenvoudig advies voor wie zelf zwoegt. Ga een rondje lopen. "Actief bezig zijn, afgeleid door de omgeving. Het helpt allemaal om de zinnen te verzetten", vertelt hij. "Als je iets serieus met een maat wil bespreken, ga dan niet aan de keukentafel zitten, maar vraag een blokje om te gaan." Dan voelt een zwaar onderwerp al gauw lichter aan.

En komt er iemand naar je toe met problemen? Dan is er maar één iets dat je volgens de wandelaar hoeft te doen. Luister. "Je hoeft niet eens te antwoorden. Houd in je achterhoofd dat je van je naasten soms niet weet met wat voor problemen ze kampen."

Anton staat open voor de verhalen van mensen die hij onderweg tegenkomt. "Zo verliet ik eerder deze week 's ochtends mijn kampeerplek en kwam ik nog voor negenen een man tegen die al dronken was. Hij herkende mij van het nieuws en vertelde al gauw dat hij al dertig jaar problemen heeft en drinkt om die te vergeten."

Inspirerende ontmoetingen

De twee trokken slechts twintig minuten samen op. "Toch vertelde ik hem dat ik er voor hem was, dat hij mij altijd kon bellen als hij zich alleen voelde. Toen we afscheid namen, wisselden we nummers uit. De man zei dat hij mijn liefde nu al kon voelen." Sindsdien kreeg Anton meerdere berichtjes van de vreemdeling, die zei dat hij zich na dat korte wandelingetje al beter voelde over zichzelf.

Het zijn dit soort ontmoetingen die Anton inspireren om door te gaan met zijn tocht. "Soms zijn het heftige verhalen die mensen mij vertellen en ik ben niet opgeleid om ermee om te gaan", geeft hij toe. Toch merkt hij dat mensen vaak alleen maar behoefte hebben aan een luisterend oor. "Je hoeft niet het beste antwoord klaar te hebben, het kan al een groot verschil maken als je mensen hun problemen aanhoort."  

Op avontuur

Anton kan het weten. Na zijn tijd bij Defensie besloot hij het avontuur op te zoeken en verhuisde hij naar Australië. Daar werkte hij in de bouw, maar op een zeker moment kon hij het niet meer opbrengen om te werken. "Dan zat ik in de auto en moest ik weer huilen. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Vroeg ik me af. Ik bleef thuis, maar daar kwamen de muren op me af."

De mannencultuur in Australië is, nog meer dan in Nederland, gericht op stoerheid, merkte hij. "Op sommige vlakken loopt het hier vijftig jaar achter. Mannen zien het nog altijd als een zwakte om zich emotioneel open te stellen." Toen het met Anton slecht ging en hij down under geen luisterend oor vond, besloot hij daarom te gaan wandelen. Eerst eens een half uurtje, maar al gauw wandelde hij urenlang over het strand.

Grenzen van eigen kunnen

En nu dus de tocht van 2600 kilometer, die zeker honderd dagen gaat duren. Met de wandeling hoopt hij 100.000 Australische dollar (ruim 63.000 euro) op te halen voor het goede doel. "Bij defensie ben ik fysiek en mentaal altijd geprikkeld", vertelt hij. "Als je denkt dat je niet meer kan, zit je eigenlijk pas op 10 procent van je kunnen. Het geeft een enorme kracht om die grens voortdurend te overschrijden."

Toch loopt hij zo nu en dan tegen de grenzen van zijn eigen kunnen aan. Zoals laatst, toen hij per ongeluk in een gebied wandelde waar krokodillen bleken te leven. Het werd donker en hij had nergens een plekje om zijn tentje op te zetten. "Ik was helemaal aan het einde van mijn latijn, had die dag 33 kilometer gelopen, en zag omdat het donker werd geen hand voor ogen", vertelt Anton.

Een teken van boven

Linke soep, dacht hij, en voor het eerst tijdens zijn tocht maakte hij zich écht zorgen. "Toen zag ik in de verte licht branden. Ik liep er naartoe en er bleek een oudere vrouw te wonen die me al aan had zien komen. Ze liet me in haar huis overnachten, gaf me te eten en vertelde me over haar kleinzoon, die zichzelf enkele dagen daarvoor van het leven had beroofd." Hoe verdrietig de vrouw ook was, ze zag de ontmoeting met Anton als een teken van boven.

Inmiddels heeft hij de krokodillen achter zich gelaten en loopt hij over de – vaak veel te krappe – vluchtstrook van de snelweg. "De wegen hier zijn van andere structuur dan in Nederland", merkt Anton aan zijn pijnlijke blote voeten. "Al dat grind is zo zuur, daar had ik me niet op voorbereid toen ik in Sydney trainde voor deze wandeling."

'Dit is tijdelijk'

Op een dag zal hij in Sydney aankomen en kan hij weer bij zijn – ongeruste – vriendin zijn. "Ik weet dat dit avontuur, het hele Barefoot Dutchman gebeuren, tijdelijk is", vertelt Anton. "Maar ik hoop ook dat ik ooit kan stoppen met het werk in de bouw. Wie weet dat deze reis voor mij nieuwe kansen biedt om me ook professioneel in te blijven zetten voor mentale gezondheid van mannen. Ik hoop anderen te blijven inspireren en motiveren."