'Ik ben homo, en óók een stoere, tuffende voetballer'

Met een grote, ferme zwaai gooide Mike een halfjaar geleden de deur van zijn spreekwoordelijke kast open. Hij had er 26 jaar lang in gezeten, en ineens voelde hij aan alles: nu is het tijd.

Hier ben ik dan. Nog steeds dezelfde Mike, maar dan gay.

Hier ben ik dan.

"Ik heb lang getwijfeld, dan zag ik Geer & Goor op tv en dan dacht ik: ja maar zo bén ik niet. Daarna dacht ik een tijdje: het is een fase. Ik heb geprobeerd om verliefd te worden op de dochter van de trainer van mijn voetbalclub. Echt, een héél leuke meid, ik stond altijd met haar te ouwehoeren, maar de verliefdheid kwam niet. Ook niet bij haar, trouwens. Vorig jaar zomer kreeg ik voor het eerst gevoelens, echt van die vlinders. Voor een man. Toen wist ik: het is dus gewoon zo."

'Wat een homobal!'

En toen kwam er lichte paniek. Want: Mike was ervan overtuigd dat zijn seksuele geaardheid nooit – maar dan ook nóóit – geaccepteerd zou worden in de voetballerij. "Hoe vaak hoor je niet, als een bal slecht wordt aangespeeld: 'Wat een homobal!' Of als iemand op de grond ligt: 'Homo! Mietje!'"

Hij speelt al vanaf dat hij kan lopen bij zijn club Sv Helios in Deventer. Kleine Mike, minischoentjes, mini-nopjes eronder, die grasmat op en gáán. Met de paplepel ingegoten. Hij speelt nu in het eerste en traint de jeugd, jongens tussen de 15 en 17 jaar. Hij heeft ook een seizoenkaart van Go Ahead Eagles, ze spelen éindelijk niet meer in de Keukenkampioendivisie, ze zijn gepromoveerd.

"Voetbal is mijn leven. Ik was als de dood dat ik verstoten zou worden. Ik heb jarenlang met die jongens onder de douche gestaan. Wat moesten ze wel niet denken? Het zou funest voor me zijn als ik niet meer op de club zou mogen komen. Maar ja. Op een gegeven moment móést ik die kast uit. Ik weet zeker dat dat vroeg of laat voor iedereen geldt. Dat je moet."

Flinke griep 

Na die zomer van verliefdheid (uiteindelijk werd het trouwens niets met die jongen) kreeg Mike flinke keelontsteking, griep, koorts, hij zweette, alsof ook zijn lichaam aangaf: het moet eruit. In een van zijn onrustige griepnachten schreef hij een brief aan zijn ouders. Die las hij dat weekend, zondag was het, voor, zodat hij alles zou zeggen wat hij wilde zeggen, in de juiste woorden. Van tevoren had hij ook zijn oma gebeld, of zij ook wilde komen. En zijn broertje.

Na het voorlezen was er geen stilte. Geen woede. Eigenlijk alleen maar liefde. Begrip. Acceptatie.

Ergens wist Mike dat ook wel, hij komt uit een gezin waarin 'alles gezegd kan worden'.

"Alleen mijn broertje had het een beetje moeilijk, wij zitten in dezelfde vriendengroep, met toch wel een machocultuur. Er werden veel grappen over homo's gemaakt, en er werd veel over vrouwen, of 'lekkere wijven' gepraat. Ik zei ook tegen mijn broertje: 'Als iemand het moeilijk gaat vinden, dan ben jij het. En dat mag. Ik geef je de tijd. Nu zijn we helemaal oké."

Ook wel fijn

Hij vertelde het ook aan zijn vrienden en aan zijn team, de dag erna. Een appje in de groepsapp, want het was tijdens de pandemie, er werd in groepjes getraind. Kleedkamers mochten toen niet worden gebruikt. "Dat vond ik misschien ook wel fijn. Ik weet niet, om nou zoiets te vertellen en dan diezelfde week nog met iedereen onder de douche te staan… Het heeft iets…"

Hij zoekt even naar het woord.

Dan: "Kwetsbaars?"

De reacties op zijn appje waren louter positief. "Zelfs de jongens die de grootste mond hadden en vaak schelden met 'homo', reageerden echt heel goed." Hij lacht. Hij had ook meteen gezegd dat hij nooit verliefd was geweest op een van zijn vrienden. "Ze zijn gewoon niet knap genoeg."

Kon iedereen om lachen.

Waar Mike ook altijd om moet lachen: als een vriend een foto van een mooie vrouw laat zien, en dat hij dan tegen Mike zegt: 'Ja maar Mike, je zíét toch gewoon dat deze vrouw mooi is? Hoe kun je dit nou gewoon níét zien?'

Grappen maken: gráág

Grappen maken over zijn geaardheid: mag. Of nee, moet. "Als we dat niet doen, dan stoppen we het juist weg. Dat is gevaarlijk. Blijf erover lachen. Blijf erover praten."

Misschien dat hij daarom ook zijn coming out op Twitter 'pleurde' (zijn eigen woorden):

'Zondag mijn coming-out gehad bij mijn familie, vrienden en de voetbalclub.

Moeilijk, aangezien ik speler en trainer ben, maar het beste en volledige acceptatie. Blijkbaar geheel onverwachts en hopelijk een opstap voor anderen want er zijn er meer zoals ik.'

Duizenden likes kreeg Mike. Honderden retweets. Honderden reacties ook van mensen – jonge jongens vooral – in zijn privé-inbox. Dat ze hem bedankten, voor zijn openheid, en dat ze met hetzelfde struggelden.

"Eén op de tien wereldburgers is homoseksueel", zegt Mike. "Wáárom is er dan geen enkele voetballer in de eredivisie in Nederland die uit de kast is gekomen, de afgelopen jaren?" Zijn punt: statistisch gezien klópt het gewoon niet.

Geen namen

"Ik ga geen namen noemen, echt niet, maar ik zie gewoon spelers van de topclubs op tv van wie ik denk: jij bent waarschijnlijk homoseksueel. Het is iets in de motoriek, de manier van praten… Ik kan het niet uitleggen. Al kan je dat ook niet aan iedereen zien, trouwens, hoor."

In de podcast De Schaduwspits vertelt een homoseksuele voetbalprof die momenteel op het hoogste niveau in Nederland speelt, over waarom hij niet uit de kast komt. Dat doet hij volledig anoniem, niet met zijn eigen stem. Uit angst. Schaamte.

"Het is dat kleine deel waar je wel last van krijgt. Bijvoorbeeld van de spreekkoren in de stadions", vertelde hij in de podcast. "En mijn grootste angst is het buitenland-verhaal. Waarom zou ik een carrière in het buitenland op het spel zetten, omdat ik zo nodig wil roepen dat ik anders geaard ben?"

Een nachtmerrie

Eerder schreef een Britse voetballer uit de Premier League vanuit zijn kast in een open brief aan de krant hoe hij dagelijks worstelt met zijn seksuele geaardheid – die strikt geheim is. Hij schreef:

"Hoe het voelt om zo te moeten leven? Als een nachtmerrie. En het beïnvloedt mijn mentale gezondheid steeds meer. Ik voel me gevangen en mijn angst over het bekend worden van wie ik ben, maakt dingen alleen maar erger. Ik denk niet dat de voetballerij klaar is voor een voetballer die uit de kast komt."

Hoe kan het toch dat homoseksualiteit en de (prof)voetbalwereld amper of niet samen lijkt te kunnen?

Mike is even stil. Hier moet hij goed over nadenken. Een eenduidig antwoord is er niet. Maar wel een gevoel. Een vermoeden.

"Als ik op hockey had gezeten, of op turnen, ik noem maar wat, dan was ik vast veel eerder uit de kast gekomen want dan was ik niet de enige geweest", zegt Mike. "Ik denk dat homoseksualiteit in de voetballerij toch wordt gezien als zwakte. Iets niet kunnen. Een foute pass? Dan ben je homo."

"Kijk, die koppeling tussen homoseksualiteit en zwakte: daar moeten we vanaf. Dat is een verkeerd beeld. Ik ben homo, en ook een stoere, harde, scheldende voetballer."

Voorbeeld

Hij is een voorbeeld. Niet dat hij dat nou zo graag wilde, niet dat hij daarvan droomde, maar simpelweg omdat hij een van de eerste mannelijke voetballers is die zo openlijk uit de kast komt.

Wat er moet gebeuren om er meer te laten volgen?

Mike zucht. Laten we beginnen, in gódsvredesnaam, bij de UEFA. Want wat dáár gebeurt… Laf. Slap. Niet-voetbalwaardig. "Ze staan nérgens voor."

Context: de UEFA weigerde afgelopen week het stadion in Hongarije in regenboogkleuren te hullen – als protest tegen de omstreden Hongaarse anti-homowet. "De UEFA speelt verstoppertje. Heel slap. Ze komen met zwakke statements, zijn bang voor hun eigen hachje."

Niet van de vlaggen

Zelf is Mike eigenlijk helemaal niet van de symboolpolitiek. Vorige week zei hij nog tegen de jongens uit zijn team, na de UEFA-commotie: 'Kom alsjeblieft niet met regenboogvlaggen aanzetten op de training'.

"Heel mooi", zegt Mike, "maar ik zou gewoon willen dat homoseksualiteit niet zulke heftige reacties oproept. Ik zou willen dat het normáál is: dáár moeten we naartoe."

Wat daar vooral voor nodig is, en Mike snapt hoe ingewikkeld en gevoelig dat ligt: een speler op topniveau die voor zijn geaardheid uitkomt. "Kijk, we kunnen wat dat betreft een voorbeeld nemen aan het vrouwenvoetbal. Daar is het veel meer 'normaal', daar zijn veel meer vrouwen openlijk uitgekomen voor hun seksuele geaardheid. Dat is belangrijk, voor jonge meiden die ook op vrouwen vallen. Die voelen dan: ik ben niet de enige. En die zien dan: als ik ervoor uitkom, kan ik gewoon blijven voetballen, er gebeurt dan niets."

Een rolmodel

Dat moeten we ook krijgen in het mannenvoetbal. Een rolmodel dat uit de kast komt, zijn voeten op de grasmat zet en dan gewoon doorspeelt. "Maar ja. Dan moet er wel iemand de eerste zijn… Ik weet zeker dat zo iemand door heel Nederland omarmd zal worden."

Mike lacht. "Ik kan het niet zijn. Ik bedoel: ik ben wel uit de kast gekomen, maar ik ben een amateur hè. Ik ben verre van goed genoeg."

Hij is een speler op karakter – moet het hebben van zijn longinhoud en wilskracht, niet van zijn techniek. Maar zijn conditie is nog oké: tijdens de pandemie hebben ze door kunnen trainen, of, hoe Mike het ook wel noemt: 'lekker een balletje trappen met mijn vrienden tussen de lijnen'.

En het douchen daarna? "Niets aan de hand."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.