Peter R. de Vries was een held in veel levens: 'Alsof een goede vriend dood is'

"Is hij dood? Echt? Nee toch, wat verschrikkelijk." De Amsterdamse Anneke hangt met haar hoofd uit het raam als ze het nieuws hoort van Peter R. de Vries. Ze ziet hoe haar straat, de Lange Leidsedwarsstraat, zich vult met mensen. En bloemen.

Bloemenzee

Anneke woont tegenover de plek waar De Vries vorige week werd neergeschoten. "Vanaf het moment van de aanslag komen hier mensen. Iedere dag. De hele dag door", zegt Anneke. "Maar vandaag voelt het anders. Ik dacht al: er is iets. Dat hij toch is overleden. Vreselijk. Je bleef toch hopen hè, op dat wonder."

Vrijwel direct nadat zijn overlijden bekend is geworden, vult de Lange Leidsedwarsstraat zich met mensen. Er hangt een begrafenissfeer in de straat in hartje Amsterdam.

Er worden nog meer bloemen gelegd in de gigantische bloemenzee. Mensen staren voor zich uit, sommigen maken een buiging voor zijn foto of laten een traan. En er wordt op zachte toon gepraat over wat Peter R. de Vries heeft betekend. Voor het land, maar ook in de levens van de mensen hier.

Strijd tegen racisme

Zoals voor de 20-jarige Emma. "Ik kom uit Limburg. Uit de buurt waar Nicky Verstappen vandaan komt. Hij heeft zoveel gedaan voor die zaak, die onze omgeving jarenlang bezighield."

En er is nog iets wat De Vries speciaal voor haar maakt. "Ik ben zwart. Peter R. de Vries heeft zich altijd ingezet tegen racisme. Jarenlang. Ik wil hem daarvoor bedanken. Daarom ben ik hier."

De 27-jarige Halil komt aan. Op zijn scooter. "Toen ik het nieuws hoorde, ben ik meteen op de scooter gesprongen. Ik wilde hier zijn", zegt de Turkse Nederlander. "Nu ik hier ben, besef ik wat hij voor mij heeft betekend. Hij was een held voor mij die op een brute manier is gedood. Hij was een strijder die durfde te zeggen wat hij voelde en altijd rechtop bleef staan."

Strijden voor respect

Een voorbeeld voor hem. "Ik heb een Turkse achtergrond en sta daarom met 3-0 achter. Net als Peter R. de Vries moet ik strijden om respect en waardering te krijgen. Hoe hij dat deed, zie ik als een groot voorbeeld voor mijzelf." Zijn verslagenheid wordt gedeeld door meer bezoekers van de plek van de aanslag:

Jong, oud, zwart en wit: het overlijden van Peter R. de Vries brengt allerlei mensen samen. "Ook al heb ik hem nog nooit in het echt gezien, het voelt alsof ik hem heel goed kende. Hij was gewoon zichzelf en deed zoveel voor anderen. Een voorbeeld", zegt Wanda.

Ze legt een bloem neer en dan rolt er een traan. "Ik moet denken aan zijn gezin. Zij hebben geen vader en man meer. En wat zullen ze vaak in angst hebben gezeten of hun vader nog wel thuiskomt. Vreselijk."

Achter haar staat een groepje jonge meiden. Vriendinnen Fabienne, Umahyra en Brianna zaten in de McDonald's cola te drinken toen hun telefoons roodgloeiend stonden van het nieuws.  "We zijn meteen hierheen gegaan", zegt Umahyra. "Ik vind het best moeilijk om hier te zijn."

Erover praten

Op school hebben ze het veel over de aanslag gehad. Met de leraren, en ook onderling met elkaar. "Ik had toch de behoefte om erover te praten. Ik heb het er ook veel met mijn vader over gehad", zegt Brianna. Fabienne slaat een arm om haar heen. "Nu ik hier sta, besef ik pas wat er is gebeurd."

Achter de vriendinnen voltrekt zich een emotioneel moment. Drie agenten, in uniform, komen De Vries de laatste eer bewijzen. En ook bij de agenten rollen de tranen.

Frédèrique Westerman ziet het allemaal gebeuren in haar straat, waar ze nog maar zo kort woont.  Ze stond vorige week voor haar deur een sigaretje te roken toen de aanslag gebeurde.

"Sindsdien zie ik de hele dag huilende mensen in mijn straat. Dat vind ik best moeilijk. En vandaag rollen de tranen nog harder. Deze straat zal nooit meer hetzelfde zijn."