'Ineens rollen tranen over mijn wangen', nabestaande Ria over het MH17-proces

Dit is een van mijn laatste blogs over het MH17 proces. Ons verlangen naar gerechtigheid is namelijk na ruim 2,5 jaar in zicht. Dit is het laatste blok voor het vonnis van de rechtbank. Er zijn vandaag méér nabestaanden dan anders, deze keer bovendien belangstellenden uit Australië. Er zijn daarentegen slechts enkele journalisten aanwezig. Vandaag is misschien ook niet zo interessante dag voor het grote publiek. Vandaag reageert het Openbaar Ministerie en het Rechtsbijstandteam (RBT; de advocaten van de nabestaanden) op het pleidooi van de verdediging van Poelatov, dat zij in maart hebben gehouden.

Ik zit weer op de tribune, kijk naar beneden de zittingszaal in en mij valt direct op dat die vreselijke schermen - die daar twee jaar tussen en voor de rechters hebben gestaan vanwege corona - weg zijn. Het ziet er meteen veel prettiger uit. De rechters lijken nu dichterbij. Ondertussen denk ik aan het gegeven dat ik hier na het vonnis zeer waarschijnlijk nooit meer zal komen. En dat is goed. Ik heb zoveel als ik maar kon, vanuit de zittingszaal of vanaf de tribune, geluisterd, gehuild, gelachen en me verwonderd. Dat gebeurde vandaag ook weer. Ik heb eerst geluisterd, daarna wat gehuild en mij verwonderd om tenslotte nog wat te lachen.

Het begon met één van onze advocaten, door een verzoek voor het beschikbaar stellen van alle processtukken, waar de verdediging in het belang van hun cliënt en/of geconsulteerde onderzoekers niet aan wil meewerken. Ik luister, maar ben met mijn hoofd nog niet helemaal bij het onderwerp. Ik zit nog wat rond te kijken en dan gaat het ineens over schadevergoeding. Onze advocaat, die overigens heel goed kan pleiten én met een prettige stem spreekt, licht toe waarom nabestaanden daar volstrekt recht op hebben en hoe zo’n vergoeding nabestaanden kan helpen bij de verwerking: door het gevoel van erkenning met betrekking tot het aangedane leed.

Ik krijg daar overigens een raar verdrietig gevoel bij. Plotseling ben ik geraakt door haar woorden. Ze beschrijft het leed aan de hand van voorbeelden, bestaande uit citaten afkomstig uit de toespraken die nabestaanden hielden tijdens het spreekrecht.

En daar rollen ineens de tranen over mijn wangen. Ik probeer ze onzichtbaar voor de mensen om me heen weg te werken en richt me maar weer snel op mijn pen en schriftje.

Gelukkig duurt het huilen niet lang en is het tijd voor de repliek van het OM. Daar kijk ik dan weer naar uit, want ik ben onder de indruk van de verbale slagkracht in de teksten van de officieren van justitie. Helden, ónze helden zijn het. Ik heb de afgelopen twee jaar met interesse, grote bewondering én trots naar ze geluisterd. Net als vandaag. De repliek van het OM op de twijfel van de verdediging - of het wel een BUK-raket was en of het wel de genoemde afvuurlocatie betrof (wat een gezemel) - was fantastisch. Ik kan niet anders zeggen dan dat het OM op een zeer beschaafde wijze volledig, vakkundig en nauwkeurig onderbouwd de stellingen van de verdediging volledig fileerde.

Ik heb die uren op de tribune, op die harde houten stoeltjes, met een glimlach volgehouden en naar hen geluisterd en gekeken. Nu ik thuis ben en deze blog typ, denk ik maar één ding. “Er is geen ruimte voor twijfel, er is geen enkel ander geloofwaardig scenario dan dat de MH17 is neergehaald door een BUK-raket afgevuurd vanaf Pervomaiskvi.” Deze uitspraak en de uitdrukking op de gezichten van de officieren van justitie spraken vandaag BUK-delen.

Ria van der Steen

Lees ook de eerdere blogs van Ria:

• 'Nu start Poetin wéér een oorlog'
• 'Ik voel de spanning in mijn lijf toenemen'
• 'Wat een ongelofelijk gemaakte act'
• 'Nou pap en Neel… We houden vol'
• 'Ik wil niet huilen, nu niet'
• 'Ze trekken werkelijk álles in twijfel'
• 'Beelden waren pijnlijk om te zien'
• 'Wat een gekke weken'
• 'Gek genoeg voel ik me euforisch'
• 'Ik wil het zién, hóren, vóelen'