Steve ramt pijlen in de 10 als de beste: 'Maar ik had niks met sport, nog steeds niet'

Eigenlijk is het hem een beetje overkomen, het topsporter zijn. Toen Wijler 13 jaar was, en het voetballen en hockeyen geen succes bleken, ging hij eens mee met een vriendje van de basisschool naar de club Wilhelmina in Horn. Pijlen schieten op 25 meter afstand. "Maar wel met een biertje erbij, als je daar oud genoeg voor was", zegt hij.

Wijler geeft weinig om sport

"Ik had echt niks met sport. Nog steeds eigenlijk niet", zegt Wijler. Tijdens het afgelopen EK voetbal zag hij wel een stukje van Nederland-Turkije. "Maar alleen omdat ik niks anders te doen had."

We maakten in aanloop naar de Spelen deze reportage over de sport:

Maar dat wil niet zeggen dat hij niks geeft om sport, en de manier waarop een topsporter leeft. "Ik ben nu echt sporter in hart en nieren. Weet wat ik moet doen om goed te zijn." Bovendien kijkt hij wel enorm uit naar de Spelen. "De entourage, mensen leren kennen, een olympisch dorp dat sport ademt en de gezellige setting met andere sporters van wie je iets kunt leren." Wijler heeft er zin in.

Weekendje Papendal, en toen ging de bal rollen

De ster van Wijler rees snel. Bij zijn club 'Gezellig samen zijn' was hij al snel een van de beste, maar ambities om door te groeien waren er nog niet. Tot hij een nieuwe handboog ging kopen. De eigenaar van de zaak sprak hem aan en vroeg of hij het niet eens van de échte afstand moest gaan proberen. 70 meter dus. Het leek Wijler wel wat.

Wijler werd beter en beter en zijn vriendin stelde voor om een weekendje naar Papendal te gaan. Daar werd de mogelijkheid geboden om eens 'te trainen als sporters in TeamNL'. Wijler maakte indruk, en werd gevraagd bij het nationale centrum te komen trainen.

'Van 0 naar 100 in 6 maanden'

Eerst parttime, want leven van handboogschieten zat er toen niet in. Hij werkte ernaast. "Ik was cnc-frezer, in de computergestuurde metaalbewerking." Werken met de handen dus, maar ook mét de materialen die belangrijk zijn in een handboog. Aluminium bijvoorbeeld. "Een leuke toepassing", zegt Wijler.

Maar Wijler bleef maar pijlen in de 10 rammen, en al snel ging zijn mindset om. "Van schieten voor de lol, naar het hoogst mogelijke eruit halen." In 2017 werd hij tweede van Nederland achter Sjef van de Berg. "En de eerste wereldbeker die ik schoot in China, mei 2017, die won ik. Het ging echt van 0 naar 100 in 6 maanden."

'Direct ontslag genomen'

Wijler kreeg de zogenoemde A-status na die wereldbeker, daar hoort een vergoeding bij van NOC*NSF, waardoor hij nu van de sport kan leven. "Het veranderde alles. Ik vond mijn baan leuk, maar ik heb direct ontslag genomen."

En nu gaat Wijler - wederom - naar de Spelen. Een droom die uitkomt? Zo wil hij het niet noemen. "Ik ben heel blij dat het is gelukt, uiteraard, maar ik begon niet met deze sport met de droom om ooit de Spelen te halen. Ik genoot gewoon altijd van wat ik deed. En dat doe ik nog steeds."

'WK veel moeilijker om te winnen dan de Spelen'

Druk voelt Wijler ook niet echt. De oplettende lezer kent hem ook al een beetje. Drie jaar geleden in Tokio haalde hij zilver in het mixtoernooi, met Gabriela Schloesser. En er is nog iets dat speelt. "Voor de buitenwereld is de Spelen het belangrijkst, maar een WK is veel moeilijker om te winnen. Op de Spelen doen er 64 man mee, tijdens een WK wel 360."

Voor Wijler heeft de wereldkampioen dan ook meer aanzien dan de olympisch kampioen, omdat er nu een paar heel erg goede schutters ontbreken. "Er zijn nu ook landen die wildcards krijgen, die normaal in de eerste of tweede ronde worden uitgeschakeld."

Begrijp Wijler niet verkeerd. Hij heeft er enorm veel zin in. Weer proberen een medaille naar huis mee te nemen, en nu eindelijk in de échte sfeer van de Spelen. "Want dat hele coronagebeuren in Tokio was wel raar. Zonder supporters, zonder sfeer. Het was net een Nederlands kampioenschap."