Toeslagenaffaire-gedupeerde Janet wil nooit meer 'n lege koelkast: 'Leven is totaal ontwricht'
In deze wekelijkse rubriek vertellen mensen over iets dat zij 'nooit meer' willen meemaken, nooit meer willen doen of juist nooit meer willen laten. Deze week: Janet Ramesar (36) had een fijn leven met haar zoon, tót ze ineens ten onrechte door de Belastingdienst als fraudeur werd aangemerkt. Ze raakte hierdoor haar geld, baan en kind kwijt. "Ik werd niet geloofd. Dat vreet je op en je denkt dat je gek aan het worden bent."
"Soms wist ik niet hoelang ik nog kon doorgaan. Ik heb echt weleens op het station gestaan met de gedachte: als ik nu op het spoor ga staan en er komt een intercity, dan ben ik van alles af.
Het dieptepunt was toen ik mijn zoon wilde appen, en ineens zag dat hij geen foto meer op WhatsApp had staan. Hij had een nieuw nummer gekregen dat niet eens aan mij, zijn eigen moeder, was doorgegeven. Ik mocht hem niet zien of spreken. Rond die tijd kwam de toeslagenaffaire aan het licht. De wetenschap dat de waarheid vroeg of laat boven water kwam, gaf me de kracht om toch nog vol te houden."
Heb jij vragen over zelfmoord?
Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl
24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week
"Ik was net een jaar gescheiden en moeder van een vierjarige zoon, toen alle ellende tien jaar geleden begon. Heel graag wilde ik een goed leven voor mijn zoon zodat hij niets tekortkwam, dus ik studeerde rechten om advocaat te worden. Daarnaast werkte ik fulltime bij een overheidsinstantie. In mijn vrije tijd vond ik het leuk om met vrienden op een terrasje te zitten, gezellig borrelen en mensen kijken."
Veertigduizend euro terugbetalen
"Op een dag kreeg ik een brief van de Belastingdienst dat ik moest aantonen hoeveel uur kinderopvang ik had gehad. Dat kon ik gewoon, en ik stuurde alle informatie op. Er gingen totaal geen alarmbellen bij mij af. Ook niet toen ik een brief kreeg waarin stond dat de Belastingdienst niets ontvangen had van mij. Ik dacht dat er iets was misgegaan bij de post en ben toen langsgegaan bij de Belastingdienst om mijn stukken persoonlijk af te geven.
Het is nog steeds een raadsel wat daarmee gebeurd is, want niet lang daarna kreeg ik nog een brief waarin stond dat ik niets had aangeleverd en daarom alle kinderopvangtoeslag moest terugbetalen. In totaal kwam dat neer op veertigduizend euro. Ik schrok me rot en ik dacht meteen: dit klopt voor geen meter. Ik werkte fulltime en wist dat ik gewoon recht had gehad op die toeslag."
"In het begin probeerde ik het uit te leggen aan de Belastingdienst. Er moest een fout zijn gemaakt en ik hoopte dat recht te kunnen zetten. Maar vaak kreeg ik niet eens iemand te pakken als ik belde. Van wanhoop hing ik dan maar weer op. Soms belde ik op mijn werk stiekem vanaf de wc, omdat ik niet wilde dat iemand van mijn problemen wist. Die besprak ik met niemand, omdat het voor mij als falen voelde om schulden te hebben.
Later heb ik het wel verteld aan mensen, ik kon het niet meer geheim houden omdat het zo zwaar op mij drukte. Niemand begreep mij. 'Je zult zelf wel fouten hebben gemaakt', werd er gezegd. Maar ik ben een Pietje Precies, ik was er zeker van dat mijn stukken in orde waren. Toch ging ik na verloop van tijd ook aan mezelf twijfelen. Was ik wel echt naar het kantoor gegaan van de Belastingdienst om alles aan te leveren, of had ik dat gedroomd? Dat gebeurt er met je als niet geloofd wordt. Het vreet je op en je denkt dat je gek aan het worden bent."
Steun en herkenning
"Op een dag lag ik heel verdrietig in bed tv te kijken. Ik zapte langs het debat dat toen gaande was over de toeslagenaffaire en dacht: dit is mijn verhaal! Ik ben me gaan douchen en omkleden en haastte me naar het debat. Daar ontmoette ik Renkse Leijten van de SP en andere gedupeerde ouders. Renske zei: 'Het komt goed, jullie zijn nu gezien.' Dat voelde zo goed om te horen. Ik werd toegevoegd aan een appgroep met andere ouders, en dat was een warm bad. Ik vond er steun en herkenning."
"Het balletje was nu aan het rollen en ik zat bij de eerste lichting slachtoffers die een compensatie kreeg. Ik kreeg een berichtje van de bank dat het bedrag was gestort. Even was ik blij, want ik dacht: zie je nou wel dat ik al die tijd gelijk had gehad. Maar daarna barstte ik in huilen uit, omdat toen keihard het besef binnenkwam dat die enorme ellende van de afgelopen tien jaar nooit had mogen gebeuren. En dat besef vond ik echt heel heftig en zwaar. Mij en anderen is een groot onrecht aangedaan, dat onze levens totaal heeft ontwricht."
'Vaak zat was er niets in huis. Dan dronk ik water om mijn maag te vullen.'
"Nooit meer wil ik een lege koelkast hebben. Want dat heb ik vaak zat gehad, dan was er gewoon niets in huis. Dan dronk ik water om mijn maag te vullen. Mijn geld spaarde ik voor de weekenden dat mijn zoon thuis was, hij moest natuurlijk wel gewoon eten. Ik heb zelfs een periode helemaal geen koelkast gehad, omdat die van mij stuk ging en mijn bewindvoerder vond het niet nodig om daar budget voor vrij te maken. De andere gedupeerde moeders hebben toen voor mij een koelkast geregeld. Zo diep wil ik nooit meer zitten."
'Dit mag nooit meer gebeuren'
"Nog steeds woont mijn zoon niet bij mij. Om de week zie ik hem nu een weekend. Het blijft wennen om thuis te komen in een leeg huis. Ik mis het dagelijkse moederen enorm. Ik spreek mijn zoon elke dag en dat koester ik. Mijn droom is dat hij gelukkig wordt en de toekomst krijgt die hij wil. Voor mezelf hoop ik dat ik weer een fijne baan kan vinden en lekker aan de slag kan. En dat de overheid hiervan geleerd heeft. Dit mag nooit meer gebeuren."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl