Tamara: 'Eiceldonatie is mijn pad. Voor mij klopt dit'

"In mijn jaren als twintiger was ik lang vrijgezel, en vond dat eigenlijk wel prima. Een scharrel hier en daar was leuk, zeker, maar mijn focus lag vooral op werken aan mezelf. Na een relatie van een paar jaar was ik onzeker en depressief en met NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren, red.) leerde ik hoe je onderbewustzijn zorgt voor het geluk dat je ervaart in je leven. Ik had geen makkelijke jeugd, geen goede voorbeelden van liefde en was al sinds mijn vijftiende aan de pil vanwege de heftige menstruaties die ik had.

Op mijn 27ste besloot ik daarmee te stoppen, ik wilde geen rommel meer in mijn lijf. Vanaf dat moment kwam er een soort oerdrift los. Vond ik kinderen vroeger maar lastig, nu wilde ik per direct een kind. Ik had geen man, maar wel een hele sterke wens en was bij wijze van spreken in staat om iemand van straat te plukken om mij te bevruchten. Ik datete wat af. Oudere mannen, jongere mannen, mannen met kinderen en zonder, maar het moederschap bleef ver weg voor mij."

"In die tijd kreeg mijn moeder borstkanker en dat maakte veel indruk op me. Wat als ze het niet zou redden? Wat als het erfelijk was? Op jonge leeftijd had ik al last van mastopathie: het gevoel dat m’n borsten op knappen staan tijdens mijn menstruatie. En toen ik afgelopen winter knobbeltjes in mijn borst voelde, kwam ik ineens wel in aanmerking voor genetisch onderzoek. Want ik vertelde ook dat mijn moeder nog een keer borstkanker had gehad, in de andere borst, en een andere kankervorm. Ze onderzochten daarop eerst operatieweefsel van mijn moeder, die ondertussen niet meer leefde, maar wel drager van het borstkankergen BRCA2 bleek te zijn. Ook ik bleek na bloedonderzoek drager van het gen dat de kans op borst- en eierstokkanker verhoogt."

Explosieve ruzies

"Ondertussen bleef mijn kinderwens sterk, en de zoektocht naar de liefde ook. Toen ik 35 was, had ik een nieuwe liefde. Dit is het dacht ik. We waren stapelverliefd en behoorlijk serieus met onze relatie. We woonden al snel nagenoeg samen. Ook hij had nog een sterke kinderwens, ondanks zijn twee dochters van 16. We besloten samen te stoppen met condooms, en de maand daarop bleek ik al zwanger. Die zwangerschap eindigde uiteindelijk in een miskraam. Ik was zo verdrietig. En gek genoeg draaide na die miskraam ook mijn relatie als een blad aan een boom om. We kregen explosieve ruzies en daar kon ik niet goed mee omgaan. Knallende ruzies herinnerde me aan mijn jeugd en dat wilde ik niet meer. Weer was ik terug bij af.

Vorig jaar datete ik ook een tijdje met een fijne man. Maar ja, hij had al twee kinderen en geen wens voor een derde. De relatie bouwde op en de liefde groeide, maar een kind is geen kwestie van een concessie doen. Hoewel we veel van elkaar houden, hebben we elkaar op Valentijnsdag in liefde losgelaten. Een mooie tijd, hij heeft echt mijn hartje geheeld en daar ben ik hem erg dankbaar voor."

"Nu is mijn kinderwens weer heel erg naar voren gekomen. Misschien toch maar in mijn eentje proberen? Ik deed een Griptest om mijn vruchtbaarheid te onderzoeken en bleek veel te weinig AMH-hormoon te hebben voor mijn leeftijd. De kans dat ik vanzelf zwanger word is nihil, en dan moet die man dus nog komen.

Eiceldonatie voelt voor mij als de beste optie, ook omdat ik daarmee het BRCA2-gen niet doorgeef en niet in aanmerking kom voor embryoselectie door mijn te lage AMH. Ook kan ik kiezen voor een natuurlijke bevruchting, en mocht de embryo drager zijn van de genetische afwijking, dan kan ik de zwangerschap hierop afbreken. Dat lijkt me een hele moeilijke opgave. Een draagmoeder wil ik niet, want ik wil zelf graag een kind dragen. Maar ja, in Nederland zijn jarenlange wachtlijsten. Ik zag mijn kansen verdampen. Dat voelt zo ontzettend zuur. Ik heb zo hard aan mezelf gewerkt, alles op orde en nu mag het niet zo zijn. Terwijl andere mensen er maar op los fokken. Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar het doet wel pijn."

"Ik geloof sterk in vertrouwen op je intuïtie en voor mij klopt dit. Eiceldonatie is mijn pad. Ik probeer het in Nederland en in Spanje, en vertrouw erop dat ik een kind krijg met een spermadonor of met een partner. Ik stel me nu weer open voor nieuwe dates, en ja, ik vertel dat meteen dat ik een genetische afwijking heb en bezig ben met dit traject. Ik luister podcasts, lees boeken en bereid me ook in werk en in mijn huis al helemaal voor op het kindje dat zo gewenst is. Dat kan nog vijf jaar duren inderdaad, maar ik voel dat het met eiceldonatie gaat lukken.

Garanties heb je natuurlijk nooit, maar anders zou het wel heel cru zijn. Het enige waar ik rekening mee moet houden is dat ik rond mijn 45e een operatie aan mijn eierstokken moet ondergaan, vanwege dat BCRA2-gen. Hoe wereldwijs en evenwichtig ik nu ben is de beste bedding voor mijn kind, en ik voel me veel gezonder dan vijftien jaar geleden. Veertig plus is wat mij betreft alles behalve oud. Of ik het met een partner zal doen of zonder, dat maakt niet eens zoveel uit. Het gaat erom dat ik mijn kind zal opvoeden met liefde en plezier, en daar heb ik genoeg van te geven."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.