Liesje werd door 17 jongens verkracht: 'Jaren voelde ik geen emoties'

Kijk, bij Liesje zit het zo. Liesje is haar roepnaam. Iedereen noemt haar zo. Maar toen ze 29 jaar geleden op Curaçao ter wereld kwam, werd ze Dennalies genoemd, een versmelting van de voornaam van haar moeder en vader.

Liesje is de naam die ze de laatste jaren gebruikt: die naam geeft haar veiligheid, kracht, vrijheid: alles wat ze nodig had. En zelf bescherming. Want Liesje is ook: de vechtersbaas, iemand die voor zichzelf opkomt, met een grote bek, met gebalde vuisten als het moet.

"Vanaf mijn puberteit mocht niemand me meer Dennalies noemen. Die bestond niet meer. Vanaf toen was het Liesje. Voor iedereen."

'Het waren jongetjes'

Maar de laatste paar maanden rommelt het in Liesjes hoofd en hart. Dennalies laat van zich horen. Dat kleine meisje dat opgroeide zonder vaderfiguur, in de parken en straten van het mooie maar soms ook harde Rotterdam, en ergens in één van die parken, terwijl haar moeder haar aan het zoeken was omdat het allang etenstijd was geweest, door zeventien jonge mannen werd verkracht. 

"Of, nee, het waren geen mannen. De jongste was negen. Het waren jongetjes."

Ze vertelt haar verhaal vanuit haar driekamerappartement in Rotterdam-Zuid. Een bescheiden woning, onderhuur, maar het is prima 'for the time being, weetje'.

Er staan een paar meubelstukken, niet van hout, geen Ikea-exemplaren, maar een glazen tafel en glazen tv-meubel met onder het glas een dikke laag zilveren glittersteentjes. Als er licht op schijnt, doen ze bijna pijn aan je ogen. "Als het maar glimt", zegt Liesje. "Alles moet glimmen."

Ze zegt waar het op staat. Als ze het over meubels heeft ('Ik moet geen Ikea'), maar ook als ze het over de groepsverkrachting heeft. Geen mooie woorden om om de lelijke daad heen te draaien. "Waarom zou ik het seksueel misbruik noemen? Ik werd verkracht door een gróép en het was ziek. Het heeft zo'n groot deel van mijn leven bepaald en verpest. Het was echt ziek."

'Zonder nepnagels ben ik naakt'

Ze tikt met haar nepnagels op haar glittertafel om haar woorden kracht bij te zetten. Ze klinken hard, haar woorden. Ze zijn lang, haar nagels. Er lijkt geen einde aan te komen. Er zitten diamantjes op, verschillende kleuren, figuren. Of ze er wel mee kan appen? "Joh, echt: ik kan er alles mee. Alles. Zonder die nagels ben ik naakt."

Dertien was ze toen het gebeurde, ze was met haar vriendje in een park in een woonwijk. Vrienden van haar vriendje hadden haar fiets geleend, die had ze nog niet terug, en ze maakte zich een beetje zorgen, werd ongeduldig, ze moest op tijd thuis zijn, waar Liesjes moeder en vier jaar jongere broertje woonde. 8 uur was de regel altijd.

Een grapje, dacht Liesje

Toen het groepje jongens haar fiets terugbracht en Liesje probeerde weg te fietsen, kwam ze niet vooruit. Iemand hield haar fiets aan de achterkant vast. Een grapje, dacht Liesje. Maar dat ze van de fiets zou worden afgerukt? Met haar benen en armen vastgebonden zou worden aan een boodschappenkarretje dat ze op de kop hadden gezet? Dat ze zou worden geslagen, geschopt, hardhandig uitgekleed zou worden?

Nooit.

"Ik wist niet dat mensen zoiets konden doen. Mijn vriendje was erbij. Ik vertrouwde hem. Ik ben als jong meisje aangerand door mijn oom, ik heb het aan mijn vriendje verteld, daarom wilde ik rustig aan doen met seks. Kusjes geven was genoeg. Hij snapte dat, zei hij. En ineens lag ik daar vastgebonden op een fucking winkelwagentje en werd ik uitgekleed."

Ze gilde. Er gingen lichten aan in de flats tegenover het park, balkondeuren gingen open – en weer dicht. "Dat vind ik nog steeds zo erg. Niemand kwam helpen. Dat voelde zo alleen."

Ondertussen werd Liesje naar een afgelegen bosje gebracht. Daar begon wat ze nu 'niet meer kan herinneren'. "Mijn hoofd ging uit. Het was te veel. Ze waren met te veel, ze deden me te veel pijn. Ik kan die pijn niet meer terughalen. Ik kan niet meer in de buurt komen met mijn gevoel van hoe het tóén voelde."

Zelfbescherming, zegt Liesje.

Twee dagen lang was ze vermist. Twee dagen lang was haar moeder gek van ongerustheid. Twee dagen lang werd Liesje door in totaal zeventien mannen verkracht. Ze werd van het park naar een kelderbox gebracht, iets dat in dat jaar (2005) vaker gebeurde met jonge meisjes in Rotterdam. Daarna werd ze naar een woning van één van de daders gebracht. Ze werd ontdekt door een van de zussen van de jongen, die haar moeder belde. Inmiddels was de hele buurt en de politie naar Liesje op zoek. "Er zat bloed op het kleed, mijn bloed, en alle haren waren van mijn kop getrokken."  

"Ik denk dat die vrienden elkaar hebben opgejut. Sommigen zullen in- en inslecht zijn, anderen dom en beïnvloedbaar." De media berichtten uitvoerig over de zaak. "Het leek wel een hype, in die tijd", herinnert Liesje zich. "Er waren veel meer groepsverkrachtingen, van heel jonge meisjes. Echt ziek." 

In 2005 waren er ook veel arrestaties in Rotterdam na groepsverkrachtingen: die bleken op grote schaal te gebeuren. In dat jaar zaten er soms wel tien, vijftien jongeren tegelijk vast voor dezelfde verkrachting. De meeste van deze jongeren hebben uiteindelijk een bekentenis afgelegd. 

'Ik kijk ze niet aan'

Liesje ziet ze af en toe nog. De daders. Ze wijst naar buiten, hier, de hoek om, een paar straten verder: daar woont één van de jongens, mannen nu. "Ik kijk ze niet aan. Ze zijn allemaal gepakt, sommige hebben een paar maanden celstraf gekregen, anderen langer. Maar ik heb nooit een sorry gehad. Dat had misschien wel geholpen. En misschien ook niet. Het ging zo slecht met me."

Liesje sloot zich af. Praten deed ze niet. Niet met haar moeder, niet met vriendinnetjes. Naar school ging ze niet. Kapot was ze. Gebroken. Niet zichzelf. Niet aanspreekbaar. Haar bed was haar veilige plek, alhoewel: 's nachts kwamen de nachtmerries. De herbelevingen. "Ik denk dat ik een halfjaar lang in een donkere wereld zat." Ze verduidelijkt: "Superduper-depressief."

"Daarna ging er een knop om. Ik zou nooit meer een man vertrouwen. En ik zou me nooit meer iets aan laten doen, weet je."

Ze hield zich aan die belofte: vriendjes waren er wel, maar ze liet ze niet écht toe. "Ze kwamen niet hier", zegt Liesje, terwijl ze met haar platte hand op haar linkerborst drukt. "Ze kwamen niet in mijn hart." Psychische hulp was er niet, wilde ze ook niet. "Ik wilde vergeten. Wegrennen voor wat er was gebeurd. Ik heb denk ik vanaf mijn dertiende tot dit jaar geen emoties gevoeld."

Thuis werd Liesje onhandelbaar ('vind je het gek?'). Jeugdhulpverleners kwamen over de vloer, het ging niet meer was de conclusie: Liesje belandde in een jeugddetentiecentrum, eerst in Rotterdam, later in Groningen. "Zat ik daar. Ver weg van huis. Op mijn veertiende, tussen jongens en meisjes die echt iets hadden gedaan." 

Het was vechten. Elke dag. Liesje legt haar wijsvinger op haar wang. "Zie je?" Ja. Een wit, licht streepje, van boven naar beneden. Ze grijnst. Ze heeft heel veel van dat soort vreemde plekjes op haar lijf. Aandenkens van vechtpartijen. Bijna over elk littekentje heeft ze een tattoo laten zetten. 

Ruim vier jaar zat ze opgesloten. Naar eigen zeggen alleen omdat ze onhandelbaar was. "Een strafblad had ik niet." Op haar zeventiende mocht ze terug naar haar moeder, waar ze niet lang bleef. "Ik kon nergens meer aarden. En tegelijkertijd wilde ik de wijde wereld in." Inhaaldrang, noemt ze het. Ze had zoveel jaren van haar leven gemist.

Hulpverleners lieten het afweten, Liesje vertrok. Naar Curaçao, waar ze als klein meisje woonde voordat ze naar Nederland ging met haar moeder en broertje. "Mijn thuis." Weer die grijns. Want: ze ging er niet alleen heen voor dat thuisgevoel. Ze ging er ook heen met 95 bolletjes in haar maag, doorgeslikt met behulp van jam. Alles voor het geld.

'Ik dacht niet na'

"Ik dacht niet na. Ben impulsief. En ik had geen cent te makken. Geen werk, geen studie, mijn moeder werkte als schoonmaker. De eerste keer ging goed. Ik ving flink voor die bolletjes. Lekker hoor. De tweede keer werd ik gepakt. Maar weet je? Het was niet goed, maar gek genoeg heeft me dat veel gebracht."

Ze werd gematst, uit medelijden. Haar straf was 'bizar laag', acht dagen zat ze in de gevangenis. "En in die gevangenis hè, kreeg ik van alles voor elkaar. Lief glimlachen en de bewakers lieten me even buiten extra luchten. Eén keer kreeg ik iets van de snackbar in mijn cel bezorgd. Had ik om gevraagd."

Documentaire

Benieuwd naar het hele verhaal van Liesje? Op Videoland is de driedelige documentaire, Het leven als Liesje, verschenen. "Het hielp me dat mensen me een tijd lang filmden voor die docu", vertelt Liesje erover. "Daardoor ging ik ook reflecteren op mijn eigen leven."

Bij documentairemaker Mildred Roethof praatte Liesje voor het eerst over haar leven en haar trauma's. "Zelfs met mijn moeder had ik dit nog nooit besproken."

Toen leerde ze: ik kan mijn vrouwelijkheid gebruiken. "Sexy zijn gaf me macht. Met verleiding kreeg ik dingen voor elkaar."

Liesje rolde de clubs in. Waar werd gedanst, maar ook gesekst. "Het is niet alleen maar seks, hoor, we liggen echt niet alleen maar te neuken daar. Het is een spel."

Een spel dat ze jaren speelde, waar ze veel geld mee verdiende. Ze vloog van Amerika naar Japan naar Curaçao naar Mexico. Ze ontpopte zich tot nachtdier, was amper thuis, droeg de duurste lingeriesetjes, kreeg blingbling-sieraden van klanten, werd mee uiteten genomen, sliep in luxe suites met jacuzzi's. "Champagne en oesters zijn echt mijn ding." Een giechel. "Champagne en oesters zijn alles."

Mensen vragen haar weleens: is het niet moeilijk om seks te hebben als je zelf slachtoffer bent van seksueel geweld? Maar het voelde voor haar juist als zoete wraak. "Ik vond het heerlijk om dominant te zijn, de baas te zijn over de mannen. Het gaf me controle. Niemand maakte me meer wat. Nu was ík in charge."

Het geld dat ze verdiende, ging naar kleding, nagels, tientallen pruiken, want outfits moeten afwisselend zijn anders wordt het saai, vindt Liesje. "Ja toch. Elke dag er hetzelfde uitzien: niets voor mij. Ik wil in één dag kunnen switchen van blond naar rood naar zwart." En, op iets zachtere toon: zonder pruik is ze weer dat meisje dat in die kelderbox vastzat.

Er ging ook een groot deel van het geld naar haar familie. Ze kocht een bootje voor haar opa op Curaçao.

Eenzaam was ze niet in die escortwereld. "Alleen als ik thuis kwam, in mijn flat in Rotterdam. Dan sloeg het in: wie heb ik nou? Ik heb een goede band met mijn moeder, oma, en broertje, maar ik zag mijn familie niet veel, had geen vrienden."

Ze zegt het wel een paar keer: haar leven was abnormaal. 

Tijdens de pandemie kwam de echte klap. Recht in d'r gezicht. "Alles kwam stil te liggen. Ik kon niet meer dansen, niet meer naar andere landen toe, had geen seks meer voor geld. Toen besefte ik dat ik niet mee heb gedaan met het leven in Nederland. Ik sliep overdags, werkte 's nachts. Wie was ik nou zonder dat werk? Wie had ik nou? Wat wilde ik?"

'Ik liet me aanbidden'

Eigenlijk is het toeval dat juist op dát moment documentairemaker Mildred Roetho met haar cameraploeg Liesje volgde, om haar leven vast te leggen voor een Videoland-docu. Over haar jeugd, haar trauma's, haar werk als escort, Curaçao, maar later ook over die mental breakdown, over de gesprekken met de therapeut waar ze naartoe besluit te gaan. Over de goede band met haar moeder – 'moeders zijn álles'.

"Ik liet me aanbidden. Ik liet me betalen. Maar ik liet me niet gelukkig maken. Ik dacht dat ik gelukkig was maar was het niet."

Nogmaals: haar leven was abnormaal.

Liesje stortte in. En in de documentaire zijn ze voor het eerst te zien: tranen. "Dit is de echte Liesje", zegt ze huilend. "Maar die wilde ik aan niemand laten zien. Vooral niet aan mijn moeder."

De gesprekken die ze hield met de therapeut en de documentairemakers waren een spiegel. Niet een spiegel waar ze, zoals afgelopen jaren, haar make-up in checkte, en haar tientallen pruiken voor opdeed, maar een spiegel die haar liet zien dat het anders moest.  

Ze is gestopt met het escortwerk, verdient nu alleen geld voor de webcam. "Niemand raakt me aan. Mijn lichaam is nu van mezelf. En van mijn verloofde."

Ze heeft voor het eerst een relatie met een vrouw, 'rasta' noemt ze haar liefkozend, vanwege haar 'jaloersmakend mooie' haar. "Op de eerste date gingen we eten. We hebben gepraat, gegeten, gechilld. Ik dacht: what the fuck is dit?"

Nu weet ze wat het is. Het is warm, die relatie, liefdevol, zacht. Nieuw. Net zoals haar lieve kant, die er ineens is. "Ik ben ineens een meisje dat wél empathisch is. Dat lacht, leest, overdags buiten komt, rust vindt."

Liesje is nu ook weer: Dennalies. "Het klinkt een beetje zweverig, maar dat is het niet. Ik heb mezelf weer gevonden. Ik droom ervan een blijf-van-mijn-lijfhuis op Curaçao op te richten, dat is er daar nog niet. En ik wil dansles gaan geven."

De mannen die nooit sorry zeiden voor wat ze hebben gedaan, komt ze veel tegen in deze wijk. "Ik kan mijn paniek bedwingen. Ik loop door. Want weet je? Ik leef door. Ik kan weer slapen zonder nachtmerries, ik sta 's ochtends op, drink koffie, zeg de mensen goedemorgen op straat, ik zie de vuilnismannen het vuil ophalen, geniet van de zon, geef mijn vriendin een kus. Allemaal supernormaal – en juist daarom vind ik het zo geweldig."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.