Michelle werd aangereden door dronken bestuurder: 'Zijn keuze heeft mijn leven geruïneerd'

"Hoe drie seconden een mensenleven kunnen veranderen, dat verbaast me soms nog steeds. Hoewel het ongeluk al negen jaar geleden is, ondervind ik er nog dagelijks de gevolgen van. Ik heb nog steeds pijn aan mijn knie en ik heb een kunstheup. Als ik ’s morgens opsta, ben ik helemaal stijf en duurt het even voordat ik uit bed kan komen.

Ook als ik langere tijd heb gezeten, gaat het opstarten lastig. Voor langere stukken gebruik ik een rolstoel en ik heb altijd een wandelstok in de auto liggen voor als ik een slechte dag heb. Ik ben een vrouw van zesendertig, maar voel me soms een bejaarde."

"Ik had een vol leven als zelfstandig ondernemer met een eigen pedicurepraktijk, ook was ik druk met mijn toen zesjarige zoontje met wie ik veel leuke dingen deed. Paardrijden was mijn lust en mijn leven, ik had een verzorgpaard waar ik vaak op reed. Plannen voor de toekomst had ik volop, zo wilde ik graag een kappersopleiding gaan doen. Die avond was ik op weg naar mijn ouders om met mijn vader de belastingaangifte te gaan doen, daarna zou ik met mijn moeder naar de film gaan. Mijn zoontje was bij zijn vader – gelukkig maar, achteraf gezien.

Ik reed in een flauwe bocht, nog net buiten de bebouwde kom op een tachtig kilometerweg, toen ik een tegenligger zag aankomen. 'Zit hij nou op mijn weghelft?', dacht ik verbaasd. Het leek alsof hij aan mijn kant de berm zou inrijden. Ik gaf een ruk aan mijn stuur en remde zo hard ik kon. Die actie redde mijn leven, want daardoor kwam de klap zijwaarts en niet volledig op mij. Dan had ik het niet kunnen navertellen."

"Alles weet ik nog. De klap, de geur van de airbags die losschoten, het geluid van scheurend metaal. Soms denk ik: was ik maar buiten kennis geweest, want het is geen pretje om alles zo goed te herinneren. Een omstander kwam toegesneld, maar die kreeg mijn deur niet open. Ik voelde dat mijn knie gebroken was, maar door de adrenaline deed dat niet veel pijn. Er kwam een ambulance, de brandweer en een traumahelikopter. Dat die laatste er voor mij was, besefte ik niet eens.

De brandweermannen draaiden mij een kwartslag en tilden me uit de auto. Toen pas gilde ik het uit, omdat mijn heup vreselijk veel pijn deed. De helikopterarts is bij mij in de ambulance gebleven richting een UMC. 'Dit was niet nodig geweest', verzuchtte de verpleegkundige die bij mij was. Blijkbaar had zij al een dranklucht geroken in de auto van de veroorzaker. Vlak daarna ging ik knock-out door de pijnmedicatie."

Engeltje op mijn schouder

"In het ziekenhuis bleek mijn knieschijf op meerdere plekken gebroken te zijn. Ook was de kogel van mijn heupgewricht er dwars doorheen geschoten. Daar loopt een grote slagader, gelukkig is die niet geraakt want dan was ik doodgebloed in mijn auto. Volgens de arts heb ik echt een engeltje op mijn schouder gehad. Diezelfde nacht nog werd ik aan mijn knie geopereerd, een dag later kreeg ik een metalen pen in mijn bovenbeen en weer een paar dagen later ging ik onder het mes voor mijn heup. Later bleek er ook nog zenuwletsel te zijn."

"Ondertussen kwam de politie langs om mij te ondervragen. Toen hoorde ik dat er drank in het spel was geweest: de tegenligger had vijf keer de toegestane hoeveelheid alcohol in zijn bloed. Ik werd verdrietig en boos. 'Dit was geen ongeluk maar een poging tot doodslag', riep ik uit. En zo zie ik het nog steeds, als je bewust met drank op achter het stuur gaat zitten.

De chauffeur in kwestie had flink lopen zuipen in de kroeg met zijn vrienden, en toen hij een weddenschap verloor heeft hij ook nog een longdrinkglas met sterke drank lopen atten. Daarna is hij doodleuk gaan rijden. Die keuze van hem heeft mijn leven geruïneerd."

Geen excuses

"Tijdens de rechtszaak liep ik op krukken. De dader durfde mij niet aan te kijken. Nooit heb ik iets van hem gehoord. Geen excuses, geen kaartje, niets. De uitspraak pakte best pittig uit voor hem: zeven maanden cel waarvan drie voorwaardelijk, twee jaar rijontzegging en een verplicht reclasseringstraject. Hij had nog het lef om in hoger beroep te gaan, maar trok dat uiteindelijk toch in."

"Inmiddels is het ongeluk negen jaar geleden. Het herstel was zwaar, in een revalidatiecentrum moest ik opnieuw leren lopen. Elke dag leefde ik met pijn en vier jaar geleden kreeg ik een kunstheup. Nog steeds heb ik klachten, zoals pijn en stijfheid. Mijn beperkingen, zoals dat ik niet lang kan staan en niet ver kan lopen, zal ik altijd houden. Elke dag word ik bij het zien van mijn vele littekens aan het ongeluk herinnerd."

"Een dagje pretpark moet ik incalculeren, want dat moet ik daarna drie dagen met pijn bekopen. Maar dat laat ik me niet afnemen, en ik kijk vooral naar het positieve. De artsen zeiden dat ik nooit meer zonder hulpmiddelen kon lopen, nooit meer zou paardrijden en waarschijnlijk nooit meer een zwangerschap kon voldragen.

Maar ik loop zonder hulp, ben weer gaan paardrijden en heb een tweede zoontje gekregen. Dat heeft me doen inzien dat je meer kunt dan je zelf denkt. Twee jaar na het ongeluk liet ik een engeltje op mijn schouder tatoeëren, omdat ik goed besef dat het heel anders voor mij had kunnen uitpakken."

"Ik deel mijn verhaal in de hoop dat mensen die weleens met een slok op rijden, nu beseffen dat ze dat echt niet moeten doen. Al is het maar één wijntje: gewoon niet doen. Ga nuchter op pad, want degene die je misschien aanrijdt is wel iemands kind, partner of ouder. Je maakt er zoveel mee kapot.

Want naast lichamelijk leed heeft het ongeluk mij ook mentaal getekend. Bij het geluid van een ambulance krijg ik nog steeds koude rillingen en toen een keer een traumahelikopter vlak bij mij landde, ging ik hyperventileren. Met behulp van EMDR-therapie heb ik mijn trauma verwerkt. Maar nog steeds rijd ik niet graag in het donker en vind ik tegenliggers soms eng."

Weg met haarspeldbochten

"Vorig jaar juni kreeg ik de diagnose borstkanker. Maar gelukkig zijn de vooruitzichten goed. Ik blijf leven, wéér. Mij krijgen ze er niet zomaar onder. Ik kan genieten van een aai over mijn hoofd van mijn kinderen, een ritje op mijn paard, als de blaadjes weer aan de bomen groeien. Kleine, onbenullige dingen zijn voor mij speciaal geworden. Mijn leven is een weg met haarspeldbochten, maar ik kom er wel. En ik waardeer alles wat ik heb nóg meer."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl