Margje wil nooit meer een suïcidale huisgenoot: 'Bij ieder appje schrok ik'

"Ik ben er niet trots op hoe het allemaal is gegaan. Mijn keuze om de vriendschap met Pleun te beëindigen voelt egoïstisch, alsof ik haar in de steek laat. En dat doe je niet: een vriendin achterlaten terwijl het slecht met haar gaat. Dat is een taboe. Maar had ik dan moeten wachten tot het weer goedging met haar, als dat überhaupt ooit zou gebeuren? Ik ging er zelf aan onderdoor, omdat ze mij zoveel energie kostte. Hoe graag ik haar ook wilde steunen, ik hield het niet langer vol."

"Ik leerde Pleun kennen op onze opleiding in de zorg. We waren toen nog niet echt vriendinnen, maar toen er een kamer in mijn studentenhuis vrijkwam en Pleun net op dat moment op zoek was naar woonruimte, dacht ik meteen aan haar. Nadat ze mijn huisgenoot werd, raakten we echt bevriend. We hadden dezelfde interesses en keken samen series. We gingen zelfs een paar keer met elkaar op vakantie. Pleun was actief, geïnteresseerd in anderen en zorgzaam. We konden samen chillen, kletsen en aten vaak met elkaar."

Serieuze zelfmoordpoging

"Vier jaar lang ging onze vriendschap en het samenwonen goed, tot ik op een dag thuiskwam en Pleun totaal onverwachts aantrof na een zelfmoordpoging. Eigenlijk zou ik niet eens naar huis gaan maar ik was iets vergeten en ging daarom even langs mijn kamer. Ik trof Pleun thuis. Ze was verward en kwam slecht uit haar woorden. Een gesprek voeren was niet mogelijk.

Snel belde ik de huisartsenpost. De verpleegkundige die ik sprak zei dat ik in Pleuns kamer moest kijken welke medicijnen ze had genomen. Die kon ik niet vinden, maar ik vond wel een afscheidsbrief. Toen drong het tot me door dat dit echt een serieuze zelfmoordpoging was geweest. Dat had ik niet zien aankomen. Ik wist dat Pleun eerder niet lekker in haar vel zat en nu ook bij een psycholoog liep, maar van suïcidale neigingen had ik nooit iets gemerkt. Ik was in shock."

Heb jij vragen over zelfmoord?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week

"Pleun werd met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar haar maag werd leeggepompt. De volgende dag haalde ik haar op. Haar ouders wisten van niets, Pleun wilde het hen niet vertellen. Na een gesprek met de psychiater mocht Pleun weer naar huis, zonder begeleiding of nazorg. Dat vond ik heel gek.

Het leek erop alsof de artsen dachten dat ik wel voor haar zou zorgen, omdat ik zelf hulpverlener ben. De verantwoordelijkheid werd zo een beetje op mij afgeschoven. Pleun en ik gingen samen naar huis. Ze bood haar excuses aan dat ik dit had moeten meemaken met haar, maar ze zei niet dat ze spijt had van haar poging. Dat verontrustte mij en ik was heel bang dat het nog een keer zou gebeuren."

Constant leven met stress

"Ik heb nog een jaar lang met Pleun samengewoond. Constant leefde ik met stress. Ik hield in de gaten of haar deur open of dicht was en als ik haar een paar uur niet had gezien, maakte ik me zorgen. Ook vond ik het eng om weg te gaan. Dan bleef ik maar thuis en ging ik niet bij mijn vriend slapen, zodat ik kon checken hoe het met Pleun ging. Want straks gebeurde er iets terwijl ik weg was, en dan was het mijn schuld. Misschien had ik het dan kunnen voorkomen als ik wel thuis was geweest. Ik voelde me ontzettend verantwoordelijk voor haar.

Achteraf denk ik: hoe ben ik dat jaar als huisgenoten nog doorgekomen? De continue zorgen om Pleun deden veel met mij. Mijn gevoel van onbezorgdheid en veiligheid was weg, ik voelde me niet meer thuis in onze woning. En onze vriendschap veranderde. De gelijkwaardigheid tussen ons viel weg. In plaats van vriendinnen, werden we hulpverlener en patiënt, terwijl we dat beiden niet wilden. Ik kan me voorstellen dat Pleun het ook irritant vond dat ik steeds zo op haar lette, zonder dat ze daarom gevraagd had."

"Vorige zomer ging ik samenwonen met mijn vriend. Ik was blij dat ik het studentenhuis kon verlaten. Het voelde er benauwend. Ik woonde er eigenlijk voor Pleun, zij stond op de eerste plaats. En ik voelde dat ik daar letterlijk afstand van moest nemen. Ik vond het lastig om Pleun te vertellen dat ik ging verhuizen. Het voelde alsof ik haar in de steek liet. Ik zag dat het haar verdriet deed, maar ze reageerde toch vrij laconiek op mijn nieuws."

Grens bereikt

"Een week na mijn vertrek kreeg ik plots een spraakbericht van Pleun. Ze vertelde dat ze een nieuwe zelfmoordpoging had gedaan en op de IC lag. En weer stak mijn schuldgevoel de kop op: kwam dit door mijn verhuizing? Ik voelde me machteloos en zocht Pleun op in het ziekenhuis. Daar bleek dat ze al eerder andere pogingen had gedaan, waar ik niets van wist.

Ze zou daarna worden opgenomen op een psychiatrische afdeling, maar daar was nog even geen plek. De arts vroeg toen of Pleun een paar nachten bij mij kon logeren. Op dat moment bereikte ik mijn grens. Ik voelde zó sterk dat ik dat echt niet wilde. In die tijd was ook mijn vader net overleden, dit kon ik er niet bij hebben. Er werd een andere oplossing voor Pleun gevonden, daarna volgde haar opname."

"Niet lang hierna heb ik Pleun eerlijk verteld dat ik voorlopig geen contact meer met haar wilde. Bij ieder appje van haar schrok ik, uit angst dat er weer wat was gebeurd. Ik kon het niet meer aan. Pleun zei dat ze het begreep. Ik vond het ontzettend moeilijk om dit te doen. Het gaf me een dubbel gevoel. Pleun was echt een goede vriendin van mij, het is een heel proces geweest om haar los te laten. Maar sinds ik de vriendschap verbrak, heb ik een stuk minder stress. En dat lucht op."

Uiteindelijk voor mezelf kiezen

"Samenwonen met iemand die suïcidaal is, vergt enorm veel van je. Daar zou ik nooit meer voor kiezen. Je hebt thuis een basisveiligheid nodig, en als die wegvalt is dat echt zwaar. Ik had eerder weg moeten gaan en niet al die zorg op me moeten nemen, dat was niet mijn taak. Ik mis haar soms wel, de oude Pleun. En ik vraag me vaak af hoe het nu met haar gaat. Maar ik moest uiteindelijk voor mezelf kiezen, en daar heb ik geen spijt van."

De namen in dit verhaal zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl