Els wil nooit meer een gewapende overval meemaken

"Het gekke is dat ik ná de overval pas echt eventjes bang werd. De daders hadden mijn telefoon gestolen, die vol stond met foto’s van mijn gezin en mij. Ze wisten wie ik was, dat vond ik een naar idee. Als ik in een winkel of restaurant was en een man keek te lang naar mij, dan dacht ik: dat is er een van hen. Maar al snel besloot ik dat ik die criminelen niet mijn leven zou laten bepalen. Ik had een heerlijk bestaan op het eiland en dat liet ik niet verpesten, door niemand."

Roer om

"Het kriebelde al langer bij mijn toenmalige man en mij. We wilden weg uit Nederland, naar de zon. Dertien jaar geleden gooiden we het roer om. We zegden onze banen op, verkochten ons huis en vertrokken met vier koffers en de kinderen naar Curaçao.

We hadden de juiste beslissing gemaakt, zo bleek al snel. We genoten van de warmte en gingen elke dag naar het strand. Voor de kinderen was het een feest. Mijn man vond er vrij snel een baan en ik begon mijn eigen bedrijf in het begeleiden van expats en het beheer van huizen. Ik voelde me als een vis in het water op het eiland.

Vooral de mentaliteit en hoffelijkheid van de eilanders sprak me aan. Mensen zijn er beleefd en geduldig; in het verkeer geven ze de ander vaak voorrang, ook al heeft die dat eigenlijk niet. Toen ik een keer naar mijn werk liep, ging een slipper kapot. Ik liep dus op één blote voet, en wel drie keer werd er aangeboden: 'Moet ik je dragen?' Dat zou in Nederland nooit gebeuren. Wat ik vooral fijn vond is dat het leven zich daar buiten afspeelt, het hele jaar door. Het enige nadeel waren de vele muggen, gek werd ik ervan."

"Natuurlijk wist ik dat er op het eiland ook criminaliteit en armoede was, maar nooit had ik me onveilig gevoeld. Op de bewuste avond was ik wat wezen drinken met een kennis die op Curaçao op vakantie was. Het was gezellig en na afloop bracht ik hem naar zijn accommodatie."

Foute boel

"Waarschijnlijk zijn we vanaf het strand gevolgd. Er reed een auto achter mij die ons ineens met een rotgang inhaalde, daarna werd ik klemgereden. Meteen wist ik dat het foute boel was. Achteraf had ik moeten toeteren of snel achteruit moeten rijden, maar op dat moment bevroor ik.

Drie mannen stapten uit. Hun gezichten kon ik niet zien, ze droegen bivakmutsen. Met getrokken pistolen liepen ze op ons af. Ik zette met op een krijsen. Ze zeiden iets, maar dat kon ik niet verstaan door mijn eigen gegil. Ik schold ze uit voor conjo, oftewel klootzak. Daar was ik achteraf nog het meest verbaasd over: dat ik dat had gedurfd. Dat was het stomste wat ik kon doen. Ik zag dat ze erg jong en nerveus waren. Misschien waren ze boos geworden of in paniek geraakt door mijn gegil. Dan hadden ze kunnen gaan schieten of met het pistool de tanden uit mijn mond kunnen slaan. Het was niet slim, maar ik handelde instinctief."

"Gelukkig werd er niet geschoten. De overvallers schrokken van mijn geschreeuw en liepen weg, maar eentje kwam toch terug en griste mijn tas met telefoon en portemonnee van de achterbank en uit het handschoenenvakje pakte hij sleutels van huizen die ik in beheer had. Toen scheurden ze weg.

Hard huilen

"Mijn kennis belde de politie die er binnen vijf minuten was, net als een fotograaf van de krant. Ik brak toen ik de agenten zag. Alle spanning kwam eruit en ik moest heel hard huilen. Ik was zo overstuur dat ze mij naar huis hebben gebracht. Die nacht deed ik geen oog dicht.

Mijn tas met betaalpasjes is later nog teruggevonden door de politie. Maar de daders zijn nooit gepakt. De auto waarin ze reden was gestolen dus niet naar hen traceerbaar en door de bivakmutsen kon ik geen goed signalement geven. Ik heb nog een paar gesprekken gehad met slachtofferhulp, dat was fijn voor mijn verwerking. Maar ik ben een nuchter persoon. Ik besefte al snel dat ik gewoon stomme pech had gehad, en dat ik heel blij mocht zijn dat ik er zonder kleerscheuren vanaf was gekomen."

"Dat wil niet zeggen dat de overval totaal geen impact op mij had. Nog lange tijd daarna vond ik het eng om daar in het donker te rijden. Inmiddels woon ik alweer drie jaar in Nederland, maar ik kom nog geregeld op Curaçao. En nog altijd rij ik daar niet graag als het avond is en vermijd ik de plek waar het is gebeurd."

Niet angstig aangelegd

"Ik ben op mijn hoede en hou alle auto’s in de gaten, voor en achter mij. Rijdt er iemand  heel traag voor me, dan haal ik die gauw in. Maar dat gevoel wordt wel steeds minder. Ik laat het me ook echt niet gebeuren dat ik door één incident niet meer op pad durf. Vlak na de overval zorgde ik ervoor dat ik in de zonneklep van de auto altijd wat papiergeld had. Mocht ik nog eens overvallen worden, dan kon ik dat geld geven en was ik er hopelijk snel vanaf.

In Nederland heb ik helemaal geen last van zulke gedachtes. Ik ben ook niet zo angstig aangelegd. Ik heb ook kennissen die thuis zijn overvallen en daarbij zijn vastgebonden en mishandeld. Dat lijkt me veel heftiger en echt traumatiserend, al wil ik niet bagatelliseren wat ik heb meegemaakt."

Pistool

"Een pistool op je gericht krijgen is zo ontzettend angstig, dat valt niet te beschrijven. Iets wat je normaal gesproken alleen in een film ziet, overkomt je ineens zelf. Het is doodeng en ik wil dat echt nooit meer meemaken. Als ik er over praat, voel ik weer die angst en paniek van toen door mijn lijf gieren.

Soms denk ik nog aan de daders. Niet lang na mijn overval werd er een winkelier door drie jonge mannen beroofd. Hij is daarbij doodgeschoten. De politie vermoedde dat het om dezelfde daders ging. Ik rilde toen ik dat hoorde. Wij hebben die avond echt een engeltje op onze schouder gehad."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl