Zij verruilden de stad voor het platteland: 'Wennen aan trager tempo'

"Als het in de zomer mooi weer is, pak ik mijn vouwstoel en loop ik met een kop thee naar het Veluwemeer. Ik heb ook een sup gekocht en ga regelmatig even het water op", vertelt Anika Redhed (49). Een jaar geleden verruilde ze haar verouderde flat in Utrecht voor een appartement aan het Veluwemeer, in het buitengebied van Biddinghuizen. "Ik heb hier elke dag een vakantiegevoel."

De flat in Utrecht kon wel een opknapbeurt gebruiken. Maar in plaats van een grondige renovatie, wilde ze liever verhuizen. "Het werd rommeliger in de flat, de buurt verloederde. Dagelijks reden er politieauto's door de straat. Politiehelikopters cirkelden regelmatig boven de wijk en op de vensterbank lag altijd een grijs laagje, vermoedelijk fijnstof."

Anika woonde meer dan tien jaar in de stad, wonen in een buitengebied stond niet op haar wensenlijstje. "Mijn man liet het appartement op Funda zien. Het voldeed in geen enkel opzicht aan wat we in ons hoofd hadden. We waren op zoek naar een appartement niet ver van Utrecht, tussen de 80 en 100 vierkante meter met lagere servicekosten."

Op de foto stond een woning van 160 vierkante meter op een vakantiepark. Het vakantieappartement was omgebouwd tot woning en had hogere servicekosten. "Maar het was prachtig: in het Veluwemeer voor de deur zwommen zwanen en ganzen. Achter het appartement is een bos. Vanaf de houten balkons kijken we uit op de haven. Als de zon opkomt, kleurt de hemel rood en oranje. Ik zie de seizoenen hier werken."

Ze was verkocht en pakte de verhuisdozen in. Maar hoe mooi het ook wonen is in het vakantieparadijs, omringd worden door natuur heeft ook nadelen. "Ik mis de reuring van de stad. Lezingen, concerten, moderne koffietentjes. Lopend naar de apotheek of de huisarts. Voor alles pakken we nu de auto."

Toch kent haar nieuwe woonstek meer voor- dan nadelen. "De lucht is schoner en zelfs op grauwe dagen is er meer licht in huis. Het vakantiegevoel blijft. Ik kan het hier makkelijk tien jaar volhouden."

Randstad minder populair

De Randstad lijkt al jaren zijn charme te verliezen. De trek uit de grote steden is volgens cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek (CBS) al even aan de gang. Sinds 2017 vertrekken er meer mensen dan dat er naartoe verhuizen.

De laatste jaren nam dit aantal toe. Vorig jaar zochten 53.000 mensen een woning buiten de Randstad, dat waren er per saldo 22.000 meer dan mensen die aankwamen.

De pandemie en torenhoge huizenprijzen dreven voornamelijk dertigers de stad uit. Dat ziet ook aankoopmakelaar Suzanne Thöene. Ze heeft zich gespecialiseerd in stadsverlaters. "Door corona zijn mensen echt anders gaan kijken naar hun woonomgeving. Die tendens zet door, vooral jonge gezinnen trekken de stad uit."

Idyllische woonboerderij met enkel glas

Al ziet Thöene ook een stagnatie in de trek van stad naar platteland. "Dit heeft voornamelijk te maken met de hoge rentes en de energieprijzen. Voor die idyllische woonboerderij met enkel glas betaal je nu per maand een aanzienlijk bedrag aan stookkosten. Dat houdt veel mensen tegen."

Mensen die twijfelen over hun keuze stellen die vaak nog even uit, maar mensen die al bezig waren met hun zoektocht, zetten door. Uit eigen ervaring weet de aankoopmakelaar hoe ingewikkeld die keuze is. In 2016 verhuisde ze met haar gezin van Amsterdam naar een dorp met 300 mensen in de Betuwe. "Ook ik had veel twijfels: Ga ik het wel leuk vinden? Mis ik de stad niet te veel? Waar staat dan die perfecte woning?"

Het is volgens Thöene makkelijk verliefd te worden op een prachtige woonboerderij in de natuur, maar om spijt of heimwee te voorkomen is het belangrijk eerst naar de plek te kijken waar het ideale huis moet staan. "In een rustiger dorp is de omgeving belangrijk; de mensen die er wonen, de manier waarop ze met elkaar omgaan. Of geloof wel of niet een grote rol speelt, welke voorzieningen er zijn. Pas als je weet wat je belangrijk vindt, kun je veel gerichter zoeken."

Drie mensen zoeken die je leuk vindt

Vaak moeten stadsverlaters even wennen aan de afstand naar winkels, de hoeveelheid leuke koffietentjes of de beperkte ov-voorzieningen. Ook ligt het tempo in een dorp vaak lager dan in een stad en kost het iets meer tijd en moeite nieuwe vrienden te maken.

"Er wonen minder mensen, dus ook minder gelijkgestemden, je moet net wat beter zoeken en wat meer je best doen. Ik zeg altijd: probeer in je nieuwe omgeving drie mensen te vinden die je leuk vindt. Bijvoorbeeld een buurvrouw, een ouder op het schoolplein, iemand van de tennisvereniging."

Dat is ook wat Petra Deken (51) heeft gedaan. Ze kon het goed vinden met een moeder op het schoolplein die ook van de stad naar hetzelfde dorp was verhuisd. "Het is soms best saai in het dorp", vertrouwde Petra haar toe. "Ze snapte wat ik bedoelde en nodigde ons gezin uit voor de maandelijkse vrijdagmiddagborrel met vrienden. We herkennen veel in elkaars verhalen en het is heerlijk die te delen."

Deken liet na 32 jaar Den Haag achter zich en verhuisde in februari naar het Gelderse Wolfheze, een klein dorp op de Veluwe. Een beslissing die onder meer werd ingegeven door corona. "Vijf jaar geleden hadden we ons koophuis verkocht omdat we kleiner wilden wonen. We gingen tijdelijk in een huurwoning om geen overhaaste beslissingen te nemen in de zoektocht naar het perfecte huis. Jaren later woonden we er nog."

7 ton voor flutwoning met fluttuin

Het appartement was op driehoog in een woontoren van 21 verdiepingen. Het had geen balkon. De woningprijzen bleven maar stijgen en de zoektocht naar een huis in de stad werd een drama. "Ik wilde geen 7 ton betalen voor een flutwoning met een fluttuin. Dan hadden we het in ons vorige huis nog beter."

Tijdens de lockdown snakte Petra naar buitenlucht. "Op een dag zat ik bij mijn ouders in Wolfheze in de tuin. Ik genoot van de ruimte, het wandelen in de bossen en over de heide. Mijn moeder zei dat het huis even verderop te koop stond. Een oude bungalow uit de jaren zestig met een grote tuin op het zuiden met negen bomen erin. 'Zullen we?', zei ik tegen mijn vriendin en onze dochter."

Deken had absoluut koudwatervrees, geeft ze toe. Wolfheze heeft minder dan tweeduizend inwoners en is ruim een uur rijden van Den Haag. "Er zijn weinig winkels en als ik een citroen ben vergeten, duurt het driekwartier voor ik op en neer naar de supermarkt ben geweest."

Een keer per maand 'even luchten'

Het is voor Petra ook even wennen dat een dorp minder individualistisch is dan de stad. "Iedereen kent elkaar en weet veel van elkaar." Maar als ze om zich heen kijkt, ziet ze ook de voordelen: ze is een enorm konijnenhok aan het bouwen in de tuin, de verbouwde bungalow is een zegen, haar dochter fleurt helemaal op van een ritje op een paard en ze is niet weg te slaan bij het paardenpension tegenover het huis.

"Ik ben hier opgegroeid, maar ik ben het tragere leven ontwend. Daarom ga ik eens per maand met oude vrienden dansen in de stad. Even luchten noem ik het, de prikkels opzoeken. Daarna kan ik er weer tegenaan."

Ook Lisette (37, achternaam bij redactie bekend) verhuisde van de stad naar een dorp. Ze verliet vorig jaar december haar Amsterdamse appartement met twee slaapkamers voor een twee-onder-een-kapper in het Brabantse Waalre. "We hadden een peuter van drie en ik was zwanger, toen we het kochten. We wilden meer ruimte en zijn allebei opgegroeid in Brabant. Het leek een logische keuze." 

Ze geeft toe: het huis was geen liefde op het eerste gezicht. "We wonen op nummer 8. Eerder waren we naar een bezichtiging geweest van nummer 4. Het was december, de zon stond laag, maar scheen prachtig door de woonkeuken naar binnen, er stond een kippenren in de tuin. Hier zag ik ons wel wonen."

Huis voelt te groot

Maar dat huis werd voor hun neus weggekaapt. De woningmarkt was oververhit en opbieden ging met absurde bedragen. Niet veel later mailde de makelaar: nummer 8 ging in de verkoop. "Ik was inmiddels twintig weken zwanger en wilde met alle geweld weg uit het appartement, maar we twijfelden over dit huis." De grijze plavuizen, de keuken op een onlogische plek, midden in de woonkamer. "We waren de wanhoop inmiddels nabij. Het was dit huis met tuin op het zuiden of een klein rijtjeshuis in Haarlem dat volledig moest worden opgeknapt."

Ze verhuisden naar Brabant, maar heel eerlijk: het valt tegen. "Het huis voelt gek genoeg te groot. Ik ben meer van ontspullen dan van lege ruimtes opvullen met spullen. De hele zolder staat leeg. Het liefst wil ik een andere keuken en badkamer, maar we hebben het geld er niet voor over. Wat als we wel besluiten te verkassen, dan is het weggegooid geld."

Hier hoor ik niet thuis

Daarnaast kan ze als stadsmeisje, ze is opgegroeid in Eindhoven, niet goed aarden in het dorp twintig minuten buiten de stad. "Het klinkt gek, maar iedereen is hier zo sociaal en daar heb ik niet altijd zin in. Laatst stond ik in mezelf gekeerd bij de zelfscankassa. In Amsterdam is dat geen probleem, hier zei een medewerker tegen haar collega: 'Die spreekt zeker geen Nederlands'."

Verhuizen dan maar? "Dat vind ik ook weer lastig. Verhuizen heeft impact op het hele gezin. Ik wil wel weg, want hier hoor ik niet thuis. We weten alleen nog niet wanneer en waarheen."