Esther wil nooit meer een kater: 'Ik dronk om mijn hoofd stil te krijgen'

"Het zou zo mooi zijn als niet-drinken als normaal wordt gezien. Iedereen juicht het toe als je stopt met roken, iedereen begrijpt het als je geen vlees eet. Maar iemand die niet drinkt, moet niet zo 'ongezellig' doen en lekker een glaasje meedrinken. Dat vind ik krom, tegen een vegetariër zeg je ook niet dat die gewoon maar biefstukje moet eten. Waarom dan wel alcohol opdringen? Ik heb er geen seconde spijt van dat ik niet meer drink."

"Ik ben begonnen met drinken zoals zovelen, namelijk als puber samen met vriendinnen. De langste jongen uit de klas lieten we een fles mierzoete sterke drank halen, die we dan samen in een parkje opdronken. Redelijk onschuldig dus.

Maar ik merkte wel al meteen het fijne effect dat alcohol op mij had. Ik was een onzeker meisje, waaide met alle winden mee. Maar als ik gedronken had, was ik gevatter en grappiger, en vond ik mezelf een stuk leuker. Alles werd makkelijker met een slok op, zoals praten met jongens."

Blijven hangen in slemppartijen

"Lange tijd ging het drinken op deze manier door. Rond mijn eenentwintigste ging ik in de horeca werken. Al mijn collega’s dronken stevig, na het werk hadden we nog een sluitborrel en er was altijd wel ergens een afterparty.

Veel mensen hebben een wilde studententijd met slemppartijen, maar ik bleef erin hangen. Mijn vriendinnen werden wat serieuzer, van hen hoefde dat gezuip niet zo. Als ik met hen uit was, merkte ik dat mijn glas altijd het snelst leeg was. En ik was met geen stok mee naar huis te krijgen, mijn feestje was nooit klaar."

"Eerlijk gezegd had ik geen leuke dronk. Van alcohol werd ik claimerig, ik was vaak onvindbaar voor mijn vriendinnen of ik maakte ruzie. Met Esther stappen was niet leuk, was al gauw algemeen bekend onder mijn vriendinnen. Dus zij gingen dat vermijden, stappen werd voortaan uiteten als ik erbij was. Of ik werd niet meegevraagd.

Dat was pijnlijk, maar ergens snapte ik het wel. Want als ik begon met drinken, zat er geen rem op. Ik stopte niet, was grenzeloos. Als ik eenmaal op die wijntrein zat, stapte ik er niet meer af. Tussendoor iets eten deed ik nooit, dat vond ik gedoe en een spelbreker. En als iemand vroeg of ik niet even een colaatje moest nemen, dan werd ik bijna boos: ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Ik wilde die dronken vibe niet kwijtraken, de magie van de drank mocht niet verbroken worden."

Engeltjes op mijn schouders

"Door mijn dronkenschap ben ik weleens in gevaarlijke situaties beland. Van drank werd ik erg naïef, zo ben ik weleens in de auto gestapt bij vier onbekende jongens die mij naar huis brachten. Er is toen niets gebeurd, maar het had heel verkeerd kunnen aflopen. Ik heb weet ik veel hoeveel engeltjes op mijn schouders gehad. Ook ben ik weleens dronken van mijn fiets gevallen, toen brak ik een rib."

"De katers waren hels. Niet eens zozeer het fysieke deel, want die koppijn krijg je wel weg met een ibuprofen. De mentale katers waren het ergst. Alle gênante dingen die ik in mijn dronken buien deed waren mini-traumaatjes. Zoals die keer dat ik een oud-klasgenoot tegenkwam die een intiem etentje had en ik er ongevraagd bij ging zitten en het hoogste woord had. Het schaamrood steeg naar mijn kaken toen ik daar later aan terugdacht.

Na een zuippartij dacht ik ’s morgens altijd: oh nee, wat heb ik nu weer gedaan of gezegd? Vaak had ik zwarte gaten in mijn geheugen en wist ik niet meer alles. Dan zette ik trillend en met tegenzin mijn telefoon aan en keek ik of ik iemand dronken had gebeld of geappt. En als een vriendin later tegen mij zei dat ik wel heel ver heen was die avond, dan vond ik dat zó erg. Dat wilde ik helemaal niet horen, want dat was te confronterend. Het liefst stopte ik dat weg."

Hartkloppingen en hyperventileren

"Het dieptepunt, maar tegelijkertijd mijn redding, kwam zes jaar geleden tijdens de Pride Amsterdam. Met vrienden had ik een appartementje in Amsterdam geboekt om flink te kunnen feesten. Ik ging er al met een kater naartoe en nam halve liters bier mee. Zoals gewoonlijk at ik amper iets en lag ik er rond acht uur al vanaf. Mijn vrienden was ik weer kwijtgeraakt, in mijn eentje zwierf ik door de stad omdat ik het adres niet meer kon vinden. Na heel lang zoeken kwam ik eindelijk daar aan.

De volgende dag werd ik wakker en kreeg ik meteen een enorme paniekaanval. Ik trilde, had hartkloppingen en was aan het hyperventileren. Met de trein ging ik naar huis, en de hele rit heb ik mijn moeder als steun aan de telefoon gehouden. Eenmaal thuis wist ik: ik moet echt stoppen met drinken."

"Helemaal geen alcohol meer dus, want minderen werkte niet voor mij. Dat had ik mezelf al zó vaak voorgenomen, maar zodra het weekend werd, sneuvelden die goede voornemens. Ik hield het nooit bij een of twee wijntjes. Bij mij was het alles of niets.

Ik was geen alcoholist die ’s morgens al een blik bier opentrekt, geen dag zonder drank kan en geen baan kan vasthouden. Dat is het beeld dat veel mensen van een drankprobleem hebben, maar zo zwart-wit is het niet. Ik kon prima dagenlang zonder drank en snakte dan echt niet naar wijn. Maar zodra er één glas wijn in zat, ging ik los."

Die zielige met een colaatje

"Er brak een periode aan waarin ik steeds probeerde te stoppen met drinken, maar ook weleens een terugval had. Ik ging naar hulpgroepen en modderde maar wat aan. Het was echt een proces. De werkelijke omkeer kwam drie jaar geleden. Ik was op vakantie op Curaçao en had medelijden met mezelf. Want ik was de zielige die weer een colaatje moest bestellen terwijl de rest aan de gin-tonic zat.

Ik werd gek van die jaloezie en dat ik steeds die innerlijke strijd met mezelf had. Zo wilde ik geen tachtig worden, besefte ik. Of ik ging weer drinken óf ik moest een manier vinden om de knop voorgoed om te zetten. Ik besloot nog één poging te wagen."

"Vanaf dat moment ben ik veel aan zelfontwikkeling gaan doen, ook deed ik onderzoek naar waarom sommige mensen zo gevoelig zijn voor drankmisbruik. Ik leerde dat ik hooggevoelig ben en een enorm druk en vol hoofd heb. Daarom dronk ik, om dat hoofd eindelijk stil te krijgen.

Ik moest mezelf de moeite waard vinden om me niet meer te verdoven. Om mezelf te omarmen, mét de scherpe randjes die bij mij horen. Want door dat drukke hoofd ben ik ook creatief, sociaal en ondernemend. Dat inzicht was een kantelpunt. Sinds dat moment heb ik geen druppel meer gedronken."

"Natuurlijk is er soms nog een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik eigenlijk wel wil drinken. Maar de prijs die ik daarvoor betaal is te hoog. Ik ervaar dingen nu veel bewuster en intenser, heb betere gesprekken en veel meer rust in mezelf. De afgelopen drie jaar heb ik me meer ontwikkeld dan de tien jaar daarvoor, puur omdat ik niet meer alles demp met drank."

Schaamte en zelfhaat in de ochtend

"Inmiddels heb ik er mijn werk van gemaakt, als coach help ik anderen om te stoppen met drinken. Via mijn Instagram-account laat ik de mooie kanten zien van niet drinken. Zelf vond ik, toen ik stopte met drinken, geen hippe info over hoe leuk een alcoholvrij leven kan zijn, dus ben ik dit account begonnen.

Ik ben ontzettend blij dat ik nooit meer een kater heb. Nooit meer die koppijn en vooral: nooit meer die schaamte en zelfhaat voelen in de ochtend. Door nee te zeggen tegen alcohol, zeg ik ja tegen mijn katervrije ochtenden, tegen mezelf serieus nemen en tegen een mooi, rijk leven."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl