'Na de elfde psychose ziet hij nog het verschil tussen mijzelf en mijn ziekte'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Zo’n tien jaar geleden kreeg Deborah (44) een psychose en er zouden er nog wel een paar volgen. Dat trekt een flinke wissel op haar leven, maar gelukkig niet op haar huwelijk.
"We zijn jong getrouwd, Roelof en ik. Net twintig waren we, studenten nog. We vonden elkaar ontzettend leuk en het voelde gewoon goed. Nog steeds overigens. Hij is heel stabiel en ik ben vrij extravert, een aantrekkelijke combinatie. We kregen een zoon en een dochter en bouwden samen ons leven op.
Maar in 2011 veranderde ons leven. Ik werkte op school en was op een bepaald moment ronduit onaardig geweest, waardoor ik bij de directie moest komen. Naar natuurlijk, want zo kenden ze me helemaal niet. Maar goed, ik herkende mezelf ook niet in dit botte gedrag en ik wist werkelijk niet wat er was gebeurd. Ook later viel het me op dat ik niet in staat was om te connecten, wat verrekte lastig is als je voor de klas staat."
"'Laat dat verslag van de directie eens lezen', vroeg Roelof toen we het erover hadden. Hij kreeg in de gaten dat er iets niet klopte. 'Ik denk dat we naar de huisarts moeten', opperde hij en de volgende dag werd ik meteen doorgestuurd naar een GGZ-specialist. Daar viel het woord psychose en vanaf dat moment kwam 'ie ook helemaal tot bloei. Mijn waarnemingen van gedachten, geluiden en beelden waren zo intens dat prikkels me bijna konden verlammen. Het vallen van een blaadje was al te veel, het verplaatsen van een kopje uit de vaatwasser naar het kastje voelde als een dagtaak."
Grote ballon van gekte
"Ik herkende mezelf niet meer. Het voelde alsof mijn ware zelf werd weggedrukt door een grote ballon van gekte. Onze kinderen waren twee en vier, we zaten vol in de spits van het gezinsleven. Een opname in een instelling wilde ik absoluut niet, ik had geen behoefte om ook nog eens met de psychoses van anderen geconfronteerd te worden. Het was al heftig genoeg om met mezelf te dealen.
Dus toen zijn Roelof en ik bewust gaan zitten en om afspraken te maken, of prioriteiten gaan stellen, zoals hij het noemt. Medicijnen zijn nodig, daar was ik van overtuigd. Ik stopte met werken en Roelof nam een hoop taken in huis van me over. Hij bracht de kinderen naar school, want ik kon het verkeer op dat moment niet overzien. Maar wat ik wel kon was klaarzitten met een kopje thee als ze thuiskwamen en luisteren naar hun verhalen. Dus dat deed ik."
"Die eerste psychose was de heftigste, en duurde een maand of negen. Sindsdien heb ik er nog tien gehad. Ik weet nu dat ik erg psychosegevoelig ben en dat het overlijden van mijn kat al een trigger kan zijn. Meestal duren ze nu een maand of drie en is het, naast medicatie slikken, een kwestie van uitzitten. En van prioriteiten stellen."
Levendige binnenwereld
"Ik wil bijvoorbeeld dat mijn kinderen gewoon kind kunnen zijn, dus wanneer de prikkels me te veel worden, trek ik me terug in de slaapkamer. Dan bel ik bijvoorbeeld mijn zusje of een vriendin en vertel ik dat ik in een psychose zit en dat ik behoefte heb aan luisteren naar hun verhaal. Hoe het met hun kinderen gaat, wat ze eten vanavond, allemaal randzaken waar mijn gedachten niet mee aan de haal kunnen gaan.
Tijdens een psychose is het verleidelijk om geen contact te zoeken met mensen, en je levendige binnenwereld bewust voor jezelf te houden, maar ik weet inmiddels dat dat niet helpt. Juist contact maken helpt me om niet te veel in mijn eigen bubbel te verdwijnen."
"Daarnaast helpt het enorm dat Roelof is wie hij is. Hij veroordeelt me nooit en ziet mijn ziekte vanaf het het begin af aan als een uitdaging van ons samen. Ook na de elfde psychose ziet hij nog het verschil tussen mijzelf en mijn ziekte.
Wanneer een psychose op zijn hevigst is, zit ik hele dagen op de bank, met mijn handen op mijn benen en hij laat me. En wanneer ik voor de zoveelste keer de aardappels laat aanbranden, terwijl ik er nota bene naast sta, zegt hij: 'kan gebeuren meid, dan haal ik wel patat voor bij de boontjes'."
Nog altijd de beste combinatie
"Ik houd mijn gevoeligheid en moet heel rustig leven. Bij emotionele stress kan ik binnen een paar uur afglijden in een beginnend waansysteem. Gelukkig ben ik weer wat sprankelender dan een paar jaar geleden, maar ik ben niet meer de vrouw die ik was. En Roelof blijft me trouw, dat vind ik het allerfijnst. Hij kan me nog steeds boeien en verrassen. Houden van is fijn, maar je moet het vooral leuk hebben met elkaar.
Toen de kinderen klein waren, was het voor hem echt ploeteren door de modder, maar hij klaagt niet. En hij is me altijd als volwaardig blijven zien, ook wanneer ik dat zelf even niet meer kon. Hij maakte het niet emotioneel, of zwaar, hij was gewoon zijn nuchtere zelf. We zijn nog altijd de beste combinatie samen."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.