Psychische hulp voor makers 9/11-docureeks die 1000 uur aan beeld bekeken
De makers van '9/11: One Day in America' keken voor de documentaire naar een kleine duizend uur aan beelden die op 11 september 2001 gemaakt zijn in New York. Ze zagen daarin "de slechtste én de beste kant van de mensheid", vertellen ze aan het 'ANP'.
"De solidariteit van die dag, de opofferingen en de moed kwamen in alle interviews terug, dus dat hebben we centraal gesteld"
De zesdelige docureeks, die zaterdag in z’n geheel wordt uitgezonden op National Geographic, is gemaakt in samenwerking met het 9/11 Memorial and Museum in New York. De serie is een uitgebreide reconstructie van de dag aan de hand van interviews met mensen die de aanslagen meemaakten.
Regisseur Daniel Bogado sprak met ruim vijftig slachtoffers en hulpverleners. Een zware klus, waarvoor hij, zijn team en uiteraard de geïnterviewden werden bijgestaan door professionals. "Zij leerden ons hoe je met de emoties omgaat; tijdens het werken maar vooral daarna, als je al die vreselijke beelden en verhalen verwerkt."
Ondanks de gitzwarte materie werd het de regisseur al snel duidelijk dat bij de meeste slachtoffers óók de saamhorigheid en onderlinge hulp zijn bijgebleven. Daniel: "Ik begon zo blanco mogelijk aan deze klus, als documentairemaker is je belangrijkste taak de waarheid te vinden. Maar de solidariteit van die dag, de opofferingen en de moed kwamen in alle interviews terug, dus dat hebben we centraal gesteld."
Eén van de slachtoffers die in de docu spreekt is Kathy Comerford, die op de 70e verdieping van de South Tower van het WTC werkte die dag. "We waren met massa’s mensen in het trappenhuis, maar iedereen sprak elkaar moed in. Mensen omhelsden elkaar, hielpen elkaar met gevaar voor eigen leven. Toen we op de twintigste verdieping voelden dat het gebouw het begon te begeven, begonnen we al rennend af te tellen, zodat de mensen boven ons wisten dat de weg naar buiten nog steeds vrij was. De terroristen hebben iets vreselijks gedaan die dag, maar ik heb op 9/11 ook gezien hoe goed mensen zijn."
De eerste periode na de aanslagen voelde Kathy woede. Ze besloot zelf daar de focus niet op te leggen. "Ik realiseerde me dat als ik mijn leven niet oppakte, als ik niet meer in een vliegtuig zou stappen of niet in New York bleef werken, de terroristen hadden gewonnen. En dat hebben ze niet. Ze hebben de torens om gekregen, maar ze konden niet veranderen wie ik ben en hoe ik leef."