'We zeiken wat af, maar wat hebben we het hier toch goed'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week beseft Franke, op het schoolplein nota bene, maar weer eens hoe goed we het hier hebben. "De situatie in Afghanistan geeft zo’n verdrietig en machteloos gevoel."
We stonden op het schoolplein, Olle (6) en ik. Een groot, onbekend schoolplein, wachtend tot de deuren zouden openzwaaien. Het was de eerste dag van Legokamp. "Ik vind het wel een beetje spannend, hoor", gaf Olle toe. Ik kneep hem bemoedigend in zijn hand.
We waren vroeg, het plein was nog leeg. Een vader en zoon besloten een balletje te trappen met een bal die verloren op het voetbalveldje lag. "Mag ik meedoen?", vroeg Olle en weg was hij.
Ik scrolde door mijn telefoon om de tijd te doden en zag het ene na het andere verdrietige bericht over Afghanistan voorbij komen. Over vrouwen die zichzelf opsloten in huis uit angst voor verkrachting. Moedige vrouwen die protesteerden op een plein. Een journalist die filmde bij de enige winkel in Kabul die open was. Ze verkochten er boerka’s.
Ik werd zwaar van de berichten en stopte mijn mobiel weer in mijn jas. Naast me was een vader aangeschoven. Zijn dochter stond voor hem. Ze had gitzwarte ogen en donkere krulletjes, strak op haar hoofd gebonden en voorzien van een gigantische strik. Ze droeg een bloemetjesjurk, met grote gympen eronder. Aan haar hand een tas in de vorm van een eenhoorn.
Er werden petjes uitgedeeld. De vader probeerde het meisje een pet op te zetten. Ze wilde niet. "Laila, dat is toch leuk?" Ze schudde van nee. Natuurlijk wilde ze geen petje op, duh, dat begreep ik ook wel. Het meisje plukte angstvallig aan haar strik om te voelen of haar haar nog keurig in het knotje zat.
"We gaan beginnen!", klonk het. Laila wandelde met een grote glimlach achter de jongens aan. Het viel me nu pas op: er waren beduidend meer jongens dan meisjes. Maar al was Legokamp één groot mannenbolwerk, Laila was er duidelijk niet van onder de indruk.
Mogen onszelf gelukkig prijzen
Olle wierp me een handkus toe en rende achter Laila aan. Ik besefte, daar op dat plein, hoe gelukkig we onszelf mogen prijzen. We zeiken wat af met zijn allen, maar wat hebben we het goed hier. Om altijd zonder angst over straat te kunnen, om in vrijheid te leven, zorgeloos op vakantie te kunnen, en leuke dingen te kunnen doen, man én vrouw.
Eenmaal thuis probeerde ik mijn zware gevoel te verlichten. Ik maakte geld over naar het goede doel. Om maar iets te kunnen doen tegen dat machteloze gevoel dat ik kreeg van het kijken naar al dat verdrietige nieuws. Nieuws dat, sinds ik moeder ben, zoveel harder binnenkomt. Iets minder zwaar stortte ik me op mijn werk.
Die middag vertelde Olle trots dat hij verkering had. Met wie dan, vroeg ik? "Dat meisje met het strikje." "Laila?", vroeg ik. Olle haalde zijn schouders op. "Má-hám, dat weet ik toch niet joh, hoe ze heet." Ik gaf hem een dikke knuffel. En ik vond het maar wat gezellig dat Laila ons hart zo snel had weten te veroveren.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.