'Het ene moment dolblij, het andere doodongelukkig: we zijn labieler dan ooit'
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week: bij Franke in huis gaan de emoties behoorlijk heen en weer. "Gelukkig hebben we om de beurt een wegtrekker, en niet allemaal tegelijk. Een collectief chagrijn hadden we niet overleefd."
Zo’n lockdown doet wat met een mens. Zeker als het licht aan het eind van de tunnel nog niet helemáál in zicht is. Stap voor stap gaan we naar de uitgang. En elke stap is er één. Ik wacht met smart op de prikevents, zodat er eindelijk een lekker tempootje komt in dat vaccineren. Ja, we weten het, we zitten op dat kantelpunt. Maar potjandorie, wat een vermoeiende reis is dit. Zeker nu de dagen nog zo koud en grijs zijn.
We doen ons best, maar om nu te zeggen dat we emotioneel stabiel door de laatste loodjes heen fietsen? Mwah. Het enige wat handig is, is dat we om de beurt een wegtrekker hebben, en niet allemaal tegelijk. Een collectief chagrijn hadden we zeker niet overleefd.
Puk (9) ligt ’s nachts te woelen. Ze praat in haar slaap, vraagt om papa of mama, komt stiekem in het grote bed tegen ons aan liggen, midden in de nacht. Ook spelletjes verliezen is een goede uitlaatklep. Zo kreeg ik onlangs een pen naar mijn hoofd geslingerd omdat ze 'Nooit won met spelletjes', blèr, blèr.
Olle (6) heeft zich ontwikkeld tot rebel. Af en toe moet-ie tien minuten langer blijven, omdat hij zich door het stoerste jongetje van de klas heeft laten opjutten om te klieren. Ligt altijd aan dat andere joch en niet aan hem natuurlijk, vertelt-ie schouderophalend als hij het schoolplein komt afgesjokt. Het stoerste jongetje is inmiddels z’n beste mattie. Dat dan weer wel.
Manlief hangt de slingers op. Daar ben ik blij om, want ik ben er even klaar mee. Misschien omdat we precies een jaar in het gedoe zitten. Ik denk er deze week vaak aan terug, aan hoe we hysterisch pleerollen verzamelden een jaar geleden. Anderhalve meter afstand, mijn handen ontsmetten, al die regeltjes, ik heb er geen zin meer in. Een jaar was lang genoeg.
Mien Stuiterbal, dat ben ik. Het ene moment, als ik een halfuurtje op Twitter heb lopen scrollen, snap ik niks van de maatregelen, zie ik nergens heil in en heb ik mijn geloof in de mensheid bijkans verloren. Het andere moment, meestal als er één zonnestraal in de buurt is, gaan de deuren en ramen open, huppel ik vrolijk door de tuin en droom ik van een zonovergoten meivakantie op Ibiza.
Iedere voorbijganger knuffelen
De emoties gaan hard op en neer en wisselen elkaar in rap tempo af. Niks kabbelends bij ons thuis, nee wij lachen en huilen, hebben slaapgebrek omdat de kinderen hele nachten woelen en worden lichtelijk cynisch af en toe. We bijten elkaars hoofden af, liggen languit smartelijk te huilen op de vloer en springen vervolgens een gat in de lucht bij de aanblik van een nieuwe Hema-pen. Het hoort er vast allemaal bij.
Zodra het kan, ga ik dronken van blijdschap iedere voorbijganger knuffelen op straat, met keihard blèrende muziek uit de speakers. Man, wat verlang ik inmiddels naar die voorspelde Summer of Love 2021. Jij ook?
Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.