"Papa, nee!', krijste Puk, terwijl ik mijn man uit het water probeerde te trekken'

"Dit is leuk", opperde ik, "een elfenroute door het bos. Je moet de deurtjes vinden van de elfenhuisjes. We kunnen bij het hoofdgebouw een tas kopen met daarin een plattegrond en een toverstaf en is er ook een kabouterroute, dus genoeg te doen."

Puk (9) en Olle (6) klapten in hun handen, manlief smeerde een paar boterhammen en we stapten in de auto. "Hoe lang nog?", vroeg Olle na een kwartier. "Nog maar een uurtje", suste ik. Olle zuchtte diep. We verlieten de grote weg en reden door weilanden vol windmolens tot we het natuurgebied bereikten.

Het hoofdgebouw bleek dicht. "Kom", zei ik monter. "Dan gaan we wel op avontuur zonder toverstaf." We staken de weg over, liepen door het bos en hadden binnen vijf minuten alle elfendeurtjes geteld. "Hebben we hier nou zo lang voor in de auto gezeten?", piepten mijn kuikens. "Er ligt hier vast ook nog wel ergens een Geocache-schat, zullen we anders die gaan zoeken?", stelde manlief voor.

Opgelucht dat er zo snel een plan B was, ploegden we door het gras over de lange dijk. Op een zompige plek ging het mis. "Mama, ik ben mijn schoenen kwijt", schreeuwde Olle, tot zijn enkels met zijn sokken in de modder. "Verdomme", siste ik en hielp hem zijn schoenen weer in. "Gatver, paardenpoep", mompelde Puk een paar meter verderop. "En ganzenkak", vulde Olle aan. "Loop maar een beetje door, jongens", antwoordde ik, onder de indruk van hun biologische kennis.

We stopten bij een brug. "De schat moet hier ergens liggen, ik pak hem wel even", zei manlief, meteen gevolgd door: "Trek me hier uit!" Met zijn ene been in de sloot en de andere glijdend door de modder probeerde hij zichzelf omhoog te trekken. "Help me even, man", schreeuwde hij tegen mij, waarop Puk in paniek raakte. "Papa, nee!", krijste ze, terwijl ik manlief het water uit probeerde te tillen.

Hij bleek zich aan de brug te hebben bezeerd. Het bloed stroomde van zijn vingers. "We vertrekken, nú!", blafte ik en we marcheerden in razend tempo terug naar het hoofdgebouw. Daar maakte ik de wonden schoon met water uit de thermoskan. Manlief depte de boel droog met het meegenomen wc-papier dat we tegenwoordig standaard in de auto hebben liggen nu de horeca overal gesloten is.

Bel wijn en portie bitterballen

"Patatjes!", gilde Olle. "Daar!" Het hoofdgebouw was dicht, maar het inpandige café bleek wél open. We bestelden warme drank en saucijzenbroodjes en namen plaats aan een picknicktafel. Er vielen druppels uit de lucht. Eerst langzaam, toen harder. Ik rilde van de kou en probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn, komende zomer, in mijn favoriete strandtent, met een bel wijn en portie bitterballen voor mijn neus, de kinderen rustig spelend in het zand, maar het wilde me niet lukken.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.