Sanne zal nooit meer zwanger worden: 'Het was één ravage in mijn buik'

"De dag dat ik ziek werd, nu vijf jaar geleden, weet ik nog precies. Het was vrijdag de dertiende. Ik was nooit zo bijgelovig, maar achteraf is die datum wel bizar. Ik zat op mijn werk en voelde me beroerd worden. Vanuit het niets kreeg ik hoge koorts. Een grieperig gevoel, vond ik. Een collega gaf me wat vitaminepillen en ik ben die dag eerder naar huis gegaan. Ik had het steenkoud. Onderweg naar huis had ik de verwarming in mijn auto op de hoogste stand staan, toch rilde ik van de kou. Veel zorgen maakte ik me niet. Ik dacht echt dat ik binnen een paar dagen wel weer opgeknapt zou zijn."

"Vijf dagen bleef ik thuis, maar de koorts daalde steeds niet. Ik ging langs de huisarts, die zei dat het waarschijnlijk de griep was en dat ik goed moest uitzieken. Dat geloofde ik. Ik had vooral last van koorts en hoofdpijn. Toen de koorts nog steeds aanhield, ging ik opnieuw naar de huisarts. Dit keer kreeg ik een vervanger. Zij dacht aan een baarmoedermondinfectie. Ik kreeg een inwendig onderzoek, waarbij ik verging van de pijn. De huisarts stuurde me door naar een gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik kreeg een echo, en ook daar dachten de artsen aan een infectie. Met een recept voor antibiotica werd ik naar huis gestuurd.

Die avond lag ik futloos op de bank. Toen ik me omdraaide, voelde ik dat er iets knapte in mijn buik. Ik gilde het uit van de pijn. Daarna werd ik misselijk, ik bleef overgeven. Ik kroop naar de wc en lag daar op de grond te kermen van de pijn. Mijn man heeft toen de ambulance gebeld."

'Mam, ik denk dat ik doodga'

"Op de spoedeisende hulp kreeg ik morfine tegen de pijn. Uit een scan bleek dat er een abces op mijn rechtereierstok zat, en dat abces was geknapt. Via een infuus kreeg ik extra antibiotica. Ik bleef koorts houden, ook zat er vocht achter mijn longen. Door alle pus die uit het abces was gelekt, kreeg ik een buikvliesontsteking. Het voelde alsof ik doodging. Midden in de nacht belde ik mijn moeder, en sprak ik mijn angst uit: 'Mam, ik denk dat ik doodga.'

Die dagen beleefde ik in een roes. Ik weet nog dat mijn dochtertje van toen anderhalf op bezoek kwam met mijn man. Maar ik was te ziek om me om haar te bekommeren. En het was te pijnlijk om emoties – zoals de angst om dood te gaan en haar niet te zien opgroeien – toe te laten. De artsen hoopten dat de antibiotica zou aanslaan, maar dat gebeurde niet. Pas na een week werd ik geopereerd. Daar hadden ze niet langer mee moeten wachten, want dan was ik er niet meer geweest."

"Voordat ik onder narcose werd gebracht, was ik doodsbang. Ik vreesde dat ik een stoma zou krijgen. Tijdens de operatie werd een abces zo groot als een grapefruit verwijderd, samen met mijn eierstok. De andere eierstok lieten ze zitten, al zagen ze daar ook veel verklevingen. Ook werd mijn buikholte schoongespoeld. Toen ik in de verkoeverkamer wakker werd, zag ik een groot litteken verticaal over mijn buik lopen. Maar gelukkig zag ik geen stoma.

Het herstel was zwaar. Ik hoopte op de goede weg te zijn, maar bij een scan bleek ik ook een abces op mijn baarmoeder te hebben. Die is zonder verdoving met een lange naald weggehaald, dat was vreselijk pijnlijk. Na drieënhalve week mocht ik het ziekenhuis verlaten. Maar daarna ben ik nog een paar keer opgenomen geweest, vanwege cystevorming en een ingekapseld abces op mijn overgebleven eierstok. Het was één ravage in mijn buik."

"Het was niet meteen duidelijk dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Een tweede kind was destijds wel een wens van ons. Op het moment dat ik ziek werd, waren mijn man en ik bezig om opnieuw zwanger te raken. Een jaar geleden lieten we onderzoeken wat er nog mogelijk was. De fertiliteitsarts raadde me met klem af om weer zwanger te raken. Het risico op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was te groot.

En niet alleen was de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein, aangezien mijn overgebleven eierstok vol verklevingen en verstopt zat, ook IVF was geen optie. Daarvoor moeten eitjes 'geoogst' worden, en het aanprikken van een infectiegebied is te riskant."

Opgezette buik

"Op het moment dat ik dat nieuws te horen kreeg, zat net iedereen in onze omgeving in de fase van een tweede kind krijgen. Ik was blij voor ze, maar ieder zwangerschapsnieuws was ook pijnlijk voor mij. Net als de continue vraag wanneer er bij ons een tweede kwam. Of die keer dat ik een opgezette buik had en iemand mij kwam feliciteren. Da’s normaal gesproken al niet fijn, maar voor mij was het extra vervelend."

"Het besef dat ik nooit meer zwanger zal raken en een kind zal krijgen, moest even indalen. Voor mijn gevoel waren wij de enigen met één kind. Inmiddels leg ik me erbij neer dat het bij onze dochter blijft. Ik ben blij en dankbaar dat ik nog leef, dat gevoel overheerst. Maar natuurlijk is het lastig als die beslissing voor je genomen wordt, in plaats van dat je bewust en vrijwillig voor één kind kiest."

Nooit moeder geworden

"Soms denk ik dat het misschien wel zo heeft moeten zijn. Toen mijn man en ik bezig waren met een tweede kind, deden we dat vooral omdat we onze dochter een broertje of zusje wilden geven. Ik merk nu dat het eigenlijk wel bij ons past, deze gezinssamenstelling. Eén kind hebben heeft zeker ook voordelen. Het is heel makkelijk om met z’n drietjes ergens naartoe te gaan en er is meer rust in huis.

Ik kijk dus zeker niet jaloers naar vrouwen met kinderwagens. Voor mij is dat hoofdstuk nu afgesloten. Het was een gek idee om nooit meer zwanger te raken, maar ik moet er niet aan denken dat dit was gebeurd voordat mijn dochter geboren was. Dan was ik nooit moeder geworden. Daarom waardeer ik nu nog meer wat ik wél heb."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl