Arjannah wil nooit meer doodsbang zijn op reis: 'We hadden vermoord kunnen worden'

"Terwijl mijn vriend Hidde en ik verscholen in een restaurantkeuken zaten, was ik me erg bewust van onze kwetsbaarheid. Verhalen over toeristen die in het buitenland vermoord werden of vermist raakten spookten door mijn hoofd. Ik was zó bang dat de mannen die het op ons voorzien hadden het restaurant binnen zouden komen, en dan hadden Hidde en ik niets kunnen beginnen tegen ze. We zouden dan van niemand hulp krijgen. Een doodeng idee."

"Ik had nog nooit gebackpackt en had er enorm veel zin in. Ik wilde genieten van de cultuur en de natuur, en van het rondtrekken zelf. De bedoeling was om veel te gaan zien en het onbekende te ontdekken. Hidde en ik hadden geen planning. We wilden spontaan van eiland naar eiland hoppen. We vertrokken met nog twee andere stellen: mijn broer met zijn vriendin en háár broer en zijn vriendin."

'Shame! Shame!'

Thailand vond ik geweldig. De drukte, de eetstalletjes op straat, de lieve mensen. Het voelde meteen heel fijn. Ook het eiland Koh Lanta was prachtig. Het was wat stiller en ongerepter dan de eilanden in de omgeving, viel me op. We wilden graag wat van het eiland zien en huurden scooters. Die ochtend vertrok ik met Hidde, mijn broer en zijn zwager naar een waterval die we graag wilden bezichtigen. Hidde reed en ik zat achterop toen we op een doodlopende weg een olifantencentrum passeerden.

We zagen toeristen op olifanten rijden, een Thaise begeleider liep ernaast en prikte met een soort speer in de huid van de olifanten. Ik zag dat en schrok ervan. Als ik ergens niet tegen kan, dan is het wel dierenleed. Hidde was er ook door geraakt en riep in een impuls naar de toeristen: 'Don’t ride the olifants, it’s bad!' Ook mijn broer die achter ons reed met zijn zwager kon zich niet inhouden en riep: 'Shame! Shame!' naar de toeristen. Totaal niet bewust van het gevaar wat we ons daarmee op de hals hadden gehaald reden we verder naar de waterval."

"Hidde en ik kwamen daar als eerste aan. We parkeerden de scooter en wachtten op de rest. Bij de waterval stond een man die druk aan het bellen was en de hele tijd naar ons keek. Dat voelde gek en ongemakkelijk. Toen kwam hij naar ons toe en waarschuwde ons: er kwamen volgens hem tien mannen van het olifantencentrum aan om met ons te vechten, omdat we slecht over hun bedrijf hadden gepraat. Hidde en ik schrokken ons rot. De man bood aan om ons naar de waterval te brengen, daar zouden we volgens hem veilig zijn. No way, dacht ik meteen. We kenden dat gebied helemaal niet en bij de waterval konden we geen kant op. Dan zouden we als ratten in de val zitten.

Ik wilde daar weg, nú meteen. Hidde en ik sprongen op de scooter en reden weg. Onderweg waarschuwden we mijn broer, die ook snel rechtsomkeert maakte. We passeerden het olifantencentrum, waar we niemand meer zagen. Daardoor dacht ik dat de dreiging wel meeviel. We waren nu weg en die mannen hadden daarmee hun zin gekregen, dus het zou nu wel klaar zijn, dacht ik naïef."

"Mijn broer en zijn zwager reden rechtstreeks door naar onze accommodatie. Hidde en ik maakten een stop bij een restaurantje waar een pinautomaat zat. Terwijl we pinden, keek ik naar rechts. Ik zag een jeep rijden met daarin twaalf boze mannen. Ze droegen wijde kleren, hadden bandana's om hun hoofd en stokken en speren bij zich.

Ze keken zoekend om zich heen. 'Dat zijn ze!', riep ik naar Hidde. De jeep reed de hoek om en Hidde dacht dat daarmee het gevaar geweken was. Ik vertrouwde het niet en gluurde de hoek om. De jeep stond stil, het waarschuwingslicht stond aan en de mannen keken mijn kant op, recht in mijn ogen."

Schuilen in de keuken

"Op dat moment gingen alle alarmbellen in mijn lichaam af. Mijn hele lijf stond onder spanning, ik voelde mijn hart bonken. Mijn oerinstinct zei dat ik in gevaar was en dat ik moest vluchten. Freeze, fight of flight, en ik koos voor vluchten. Ik rende terug naar Hidde en zei dat we direct weg moesten wezen.

Hij besefte de ernst van de situatie nog niet maar liep gelukkig wel achter me aan. In het restaurantje waar we die ochtend ontbeten hadden en nog leuk met de eigenaar hadden gepraat, vroegen we of we daar mochten schuilen. Gelukkig mocht dat. In de keuken gingen we gebukt zitten, zodat niemand ons zag."

"Daar beleefden we het angstigste uur van ons leven. We waren doodsbang om in handen van die agressieve kerels te vallen en hadden geen idee waar ze nu waren. Gelukkig konden we appen met de vriendinnen van mijn broer en zijn zwanger. Zij waren niet mee geweest naar de waterval die dag en konden dus niet door de mannen worden herkend.

Zij gingen samen buiten op het terras zitten en wat drinken, terwijl ze ons via WhatsApp op de hoogte hielden. Van hen hoorden we dat de mannen om de vijf minuten langsreden, ze waren echt aan het patrouilleren. Ook gingen ze winkels in om navraag te doen of mensen ons gezien hadden."

Een soort maffia

"Aan de restauranteigenaar zag ik dat het écht foute boel was. Zijn gezicht trok helemaal weg toen hij die mannen buiten zag. Hij zei dat het hartstikke gevaarlijk was wat wij gedaan hadden. Dat de olifantenbusiness soms ook een soort maffia is. Ze accepteren geen tegenspraak en zijn erg agressief. Er hoeft maar weinig te gebeuren om het lontje aan te steken.

Ook vertelde hij dat als we nu zouden gaan rijden op onze scooter, de mannen ons op een verlaten stuk van de weg konden rijden en zouden doen alsof het een ongeluk was. Er gebeuren daar zoveel ongelukken, waarschijnlijk zouden ze er gewoon mee wegkomen. Het risico dat wij vermoord zouden worden was heel reëel. Een onwerkelijk besef."

"Uiteindelijk belde de eigenaar zijn neef die bij de toeristenpolitie werkte en hij legde de situatie uit. Toen de agenten even later het restaurant binnenkwamen, was ik blij maar ook op mijn hoede. Wie weet was de politie corrupt en speelden ze onder één hoedje met de mannen in de jeep. Onder politiebegeleiding werden we naar onze accommodatie gebracht. Dat was een hutje aan zee op een open terrein, voor iedereen toegankelijk.

We voelden ons daar totaal niet veilig. Ik was nog steeds bang dat de politie ons zou verraden, of misschien wel de mensen van ons verblijf. Iedereen kent en steunt elkaar daar. Ik denk dat ik dat nog het engste vond: dat we niet wisten wie we konden vertrouwen. Die nacht deed niemand van ons een oog dicht."

Opgelucht ademhalen

"We voelden ons onveilig en opgesloten op het eiland, dus de volgende ochtend zijn we meteen met een bus weggegaan. Toen de touringcar onderweg even stopte, keek ik gespannen uit het raam of ik die mannen zag. Pas toen we van het eiland af waren, kon ik opgelucht ademhalen."

"Nooit meer wil ik zó doodsbang zijn. Je bent lekker op vakantie en dan ineens kan het je laatste dag zijn geweest. Dat blijft bizar. Maar deze gebeurtenis heeft me wel bewust gemaakt van onze positie. Zoals de restauranteigenaar ook zei: 'Ken je plek als toerist.' In een ander land gelden andere regels. Je kunt er niet zomaar alles roepen zoals je in Nederland misschien wel doet.

Voortaan zal ik niet meer zomaar mijn mening geven. Andere toeristen raad ik aan zich in de cultuur te verdiepen. Ja, er gebeuren in het buitenland soms dingen waar je het niet mee eens bent, maar daar hoef je niet hardop over te oordelen."

Terug naar Thailand

"Gelukkig heeft het me niet angstiger gemaakt. Ik ben nog steeds reislustig en wil de wereld ontdekken. Als het corona-technisch allemaal kan, ga ik in september naar Peru. Ook zou ik zeker nog een keer terug willen gaan naar Thailand. Ik wil niet het hele land afschrijven door dit incident. Wat er gebeurd is, neem ik mee als wijze les."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl