'Ik verliet mijn gezin door de zorg voor onze gehandicapte zoon'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. De zoon van Jeff (42) heeft een zware vorm van autisme. Dat drukte zo zwaar op het gezin en Jeff’s gemoed, dat scheiden de enige optie was. "Mijn dochter bloeit op als ze alleen bij mij is."
"Het is pijnlijk maar waar: mijn huwelijk heeft de zorg voor onze gehandicapte zoon niet overleefd. Onoverkomelijke verschillen noemde de mediator het."
"Merel en ik waren verknocht aan elkaar, al sinds het zeilkamp waar we elkaar bijna dertig jaar geleden leerden kennen. Ja, we waren er vroeg bij. Iedere vakantie kwam zij me opzoeken in Friesland, of pakte ik de trein naar Nijmegen. Tussendoor schreven we brieven. Wij hebben zo'n stevige basis, wij kunnen alles aan, dacht ik. We werden samen volwassen en spraken over alles. Slippertjes konden we vergeven, plannen hadden we genoeg."
Eén grote teleurstelling
"Een melkveebedrijf in Canada, dat was onze droom. Dat betekende flink sparen en speuren, maar het lukte. In de tussentijd werden we ouders van Jelle en Neeltje. Een tweeling die tot onze schrik twee maanden te vroeg werd geboren. Een vreselijk spannende tijd, met veel ziekenhuisbezoeken en daarna nog lang de nodige zorg aan huis. Er was altijd wel iemand bij ons, voor de baby's of voor Merel."
"Tien jaar geleden waagden we alsnog de oversteek naar Canada. Ons huis hadden we verkocht en van dat geld leefden we. In Alberta huurden we een bungalow, zodat we rustig konden zoeken naar een boerderij die we wilden overnemen. De tweeling was vijf en ging daar naar school. We dachten dat het fantastisch voor ze zou zijn, opgroeien in de natuur, maar het werd één grote teleurstelling."
'Voelde me verloren'
"Onze zoon heeft autisme en had het vreselijk moeilijk met de verhuizing. Waar hij in Nederland uren op hetzelfde plekje in de tuin kon spelen, beestjes pakken en geulen graven, durfde hij in Canada nauwelijks naar buiten. Hij bleef maar huilen en kreeg driftbuien. Heel naar om te zien. Na vier maanden werd het alleen maar erger en waren Merel en ik helemaal leeg. Zonder netwerk, zonder hulp of gewoon wat afleiding, een vriend die eens een ander perspectief brengt, voelde ik me daar verloren. Merel ging vol in de zorgmodus, en ik probeerde zo goed mogelijk een nieuwe basis te bouwen. Elf maanden later konden we niet anders dan aan elkaar toegeven dat we terug moesten naar Nederland."
Merel had zich overgegeven aan haar lot als moeder van een zorgintensief kind, ik kon dat niet'
"Godzijdank vonden we een huurhuis in onze oude straat en mocht ik terugkomen bij mijn vorige baas. Maar de zwaarte bleef. Ook na een jaar, en nog een. Langzaam maar zeker realiseerde ik me dat het ons gezinsleven was, dat zo op me drukte. De structuur die de kinderen nodig hadden, de buien van mijn zoon, de zorgen om medische en praktische zaken. Merel had zich helemaal overgegeven aan haar lot als moeder van een zorgintensief kind, maar ik kon dat niet. Alles wat het leven glans gaf, een spontane borrel met de buren of de tijd vergeten in het park, leek voorgoed voorbij."
'Alles draaide om hem'
"Een weekend per maand brachten we onze zoon naar een logeerboerderij, daar knapten we allemaal van op. Maar de andere dagen waren moeilijk. Echt moeilijk, hoeveel ik ook van mijn zoon hield. Alles draaide om hem, om het voorkomen van zijn uitbarstingen en het bewaren van zijn rust. Daar kon hij niks aan doen, nee. En ik kon er niks aan doen dat ik het niet meer trok. Steeds vaker zocht ik legitieme uitvluchten om zo laat mogelijk thuis te komen en zo veel mogelijk weg te zijn. Niet eerlijk naar Merel en de kinderen en ook niet fijn voor mezelf."
"Op de vlucht voor je eigen thuis, dat was geen leven. Merel wilde onze zoon per se thuis houden, terwijl ik het liefst een woonzorgplek voor hem wilde vinden. Zo een waarbij hij in het weekend thuiskwam en we allemaal de energie en liefde aan hem konden geven die hij verdiende. Maar we werden het niet eens."
'Dochter bloeit op'
"Sinds een jaar woon ik alleen, en komt onze dochter week om week bij mij. Onze zoon komt alleen in het weekend, want een fifty-fifty co-ouderschap is volgens Merel te zwaar voor hem. Misschien heeft ze gelijk, we hebben het niet eens geprobeerd. Naar mijn idee doet deze constructie ons allemaal goed. Mijn dochter bloeit op als ze bij mij is, zoveel onverdeelde aandacht heeft ze nog niet eerder gehad. En ik geniet intens van onze bingemarathons en mountainbiketochten, en de fijne gesprekken die we tussendoor voeren."
"Wanneer mijn zoon komt, heb ik energie en geduld voor hem, waardoor het voor ons allemaal fijn is. Ook Merel is blij met af en toe een weekend voor zichzelf en haar vriendinnen. Al blijft het jammer dat we deze vorm niet binnen ons huwelijk konden vinden."
De namen in dit artikel zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.