Julliëtte kreeg trombose door de anticonceptiepil: 'Was in levensgevaar'

"Tijdens het pinksterweekend vijf jaar geleden was ik bij mijn vriend, mijn kinderen waren bij mijn ex. Vanuit het niets kreeg ik pijn in mijn onderrug. Een scherpe pijn, alsof iemand mij met een mes stak. Dit kon ik niet plaatsen, want ik had geen verkeerde houding aangenomen of me geblesseerd tijdens het sporten. Ik snapte dus niet waar de pijn vandaan kwam en deed er een beetje laconiek over. Waarschijnlijk ging het vanzelf wel weer over, dacht ik."

"Maar de volgende dag had ik nog meer pijn en kon ik amper zitten, staan of lopen. Ook was ik erg kortademig. Op aanraden van mijn vriend belde ik de huisartsenpost en legde ik mijn klachten uit. Maar ik kreeg te horen dat ze mij niet konden helpen: 'Neem paracetamol en ibuprofen en bel maar weer als je uitvalsverschijnselen in een been krijgt.' 

Ik voelde me totaal niet serieus genomen, want ik had echt pijn en zoog mijn klachten heus niet uit mijn duim. Het was een nare reactie en achteraf verbijsterend, want dit bleek al gauw een kwestie van leven of dood."

Naar adem happen 

"Met pijn en moeite ging ik daarna met de trein naar huis. Ik deed zelfs nog boodschappen omdat mijn vader kwam eten. In de supermarkt kwam ik een neef tegen die verbaasd aan me vroeg waarom ik zo buiten adem was: 'Heb je een marathon gelopen?' 

Zelf snapte ik er ook nog steeds niets van. Ik kookte voor mijn vader en kinderen, nam braaf de paracetamol en ibuprofen in en ging op tijd naar bed. De pijn werd in bed alleen maar erger en ik hapte naar adem. Bang was ik gek genoeg niet, ik zat vooral vol vraagtekens."

"'s Morgens was mijn rugpijn weg, maar toen ik wilde gaan staan bleek ik geen gevoel meer te hebben in mijn linkerbeen. Ook was ik extreem kortademig. Ik sleepte me de trap af naar de wc beneden, daar ben ik flauwgevallen. Toen ik bijkwam, moest ik overgeven. Ik wist dat ik moest bellen voor hulp, maar mijn telefoon lag nog boven. 

De trap omhoog komen voelde alsof ik een berg beklom. Eenmaal boven belde ik weer de huisartsenpost, een paar uur later mocht ik komen. In de tussentijd regelde ik oppas voor de kinderen. Mijn zus kwam mij helpen met aankleden, want daar had ik zelf de kracht niet meer voor. Onderweg naar haar auto moest ze mij ondersteunen en in het ziekenhuis kreeg ik een rolstoel omdat lopen niet meer lukte. Dat vond ik zo gek: ik was pas 31 en gezond, en toch zat ik in een rolstoel."

In levensgevaar

"Gelukkig werd ik snel geholpen. De dienstdoende arts keek naar mijn been en zei meteen dat ik een trombosebeen had. Ik wist niet eens wat dat was en moest het googelen. Daarna werd er een scan gemaakt van mijn longen. Ik bleek acht grote longembolieën te hebben, sommige waren vijf centimeter lang. 

Ze zaten al vlakbij mijn hart, dus ik was in levensgevaar. Als ik een dag later was gekomen, had ik het niet kunnen navertellen. Dit nieuws nam ik gelaten in me op. Ik rookte niet, dronk niet, was jong en leefde gezond. Hoezo had ik dan plots bloedpropjes in mijn longen? De arts zei dat het door de pil kon komen. Die gebruikte ik pas twee maanden, dus ik was stomverbaasd dat mij dit overkwam. Het drong amper tot me door."

"Twee dagen lang lag ik op de IC, met een infuus in mijn slagader. Hierna moest ik nog een week opgenomen blijven omdat de bloedtoevoer in mijn been nog niet goed was. Het herstel daarna thuis was moeizaam. Ik kreeg huishoudelijke hulp omdat ik het anders niet redde. Een tas vasthouden kostte al te veel energie, na een meter lopen was ik kapot.

Mijn longen hebben een flinke klap gehad en dat merk ik nu, vijf jaar later, nog steeds. Op warme dagen heb ik het benauwd en hap ik naar lucht. Ik ben sneller vermoeid en ik heb een elektrische fiets omdat gewoon fietsen mij niet meer lukt."

Mentale klap

"De mentale klap kwam later. Beetje bij beetje besefte ik dat dit heel anders had kunnen aflopen. Dat mijn kinderen bijna hun moeder waren kwijt geweest en dan zonder mij hadden moeten opgroeien. Zij zijn mijn alles, bij het idee alleen al brak mijn hart. 

Net als het beeld dat ik nog altijd voor me zie van mijn vader, die met betraande ogen naar mij keek toen ik op de IC lag. Dit hakte erin, maar door er veel over te praten kon ik het een plekje geven." 

"Vrijwel direct na mijn opname kreeg ik te horen dat ik de rest van mijn leven bloedverdunners moest gebruiken om herhaling te voorkomen. Mijn longembolieën waren zo complex dat de artsen geen enkel risico wilden nemen. Dat heb ik ruim drie jaar gedaan, maar ik ben er inmiddels toch mee gestopt. 

Mijn huid reageerde heftig op de medicatie, bij het minste stootje zat ik onder de blauwe plekken. Ook werd mijn menstruatie door de bloedverdunners extreem zwaar. Ik verloor zoveel bloed dat ik duizelig werd en lijkwit zag. Uiteindelijk belandde ik hierdoor in het ziekenhuis omdat ik een bloedtransfusie nodig had."

Bang voor een bloedbad

"Anderhalf jaar geleden ben ik dus toch maar gestopt met de medicijnen. Dat geeft me meer rust, ik was altijd bang voor een bloedbad als ik me per ongeluk tijdens het koken sneed. Natuurlijk blijf ik altijd alert op symptomen. Pijn in mijn rug triggert de angst dat het weer terugkomt, die gedachte blijft op de achtergrond aanwezig."

"Nooit meer wil ik in levensgevaar zijn en nooit meer wil ik dat andere vrouwen dit moeten meemaken. Er wordt te weinig gepraat over de risico’s van de pil. Tuurlijk staat in de bijsluiter dat er een kans is op trombose, maar slechts weinigen lezen dat. Terwijl het zomaar kan gebeuren en het levensgevaarlijk kan zijn. Daar moeten mensen zich van bewust zijn, daarom deel ik mijn verhaal."

Te laconiek

"Ik vind het er laconiek met mijn klachten werd omgegaan in eerste instantie. Terwijl de eerste tekenen van longembolieën vaak klachten zijn als kortademigheid, koorts en rugpijn. Dit moet niet worden weggewuifd, vrouwen moeten hiermee serieuzer worden genomen door artsen.

De opmerking dat ik maar weer moest bellen als mijn been uitviel, had mij mijn leven kunnen kosten. Sta op je strepen als je voelt dat het niet goed zit, is mijn advies. Het was een heel zware periode, maar ik ben ontzettend dankbaar dat ik er nog ben."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl