Roos werd bestolen door de schoonmaakhulp: 'Kan fluiten naar m'n sieraden'

"Ik zie Shirley nog voor me zitten. Kalm en beheerst, alsof er niets aan de hand was. Ik was emotioneel en smeekte haar om de waarheid. Verdrietig legde ik uit wat de gouden ring voor mij betekende, maar ik kreeg niets van haar. Ze zei alleen dat ze hóópte dat zij het had gedaan, want dan kon ze het sieraard teruggeven, maar dat dit echt niet het geval was. Met droge ogen beweerde ze dit, ik zag niets van schuldbesef of schaamte. Ze speelde het zo goed, dat ik bijna aan mezelf ging twijfelen."

"Ongeveer een jaar geleden besloot ik een schoonmaakhulp te nemen. Ik heb best een groot huis, werk vijf dagen per week en zorg daarnaast voor mijn zoon. Ik had het te druk voor het huishouden, plus: ik vind het niet zo leuk. Ik werk liever wat extra uur zodat ik iemand ervoor kan betalen. 

Via een vriendin van mij kwam ik bij haar vroegere schoonmaakster Shirley terecht. Mijn vriendin was altijd tevreden over haar geweest, dat vond ik een goed teken. En ik kende Shirley persoonlijk, uit de stad. Altijd was ze lief en maakte ze een praatje als ik haar tegenkwam. Op Facebook hadden we veertig gemeenschappelijke vrienden, ook dat gaf me een vertrouwd gevoel. Door gebeurtenissen in het verleden heb ik moeite om mensen te vertrouwen, ik wilde liever geen vreemde in mijn huis. Daarom koos ik voor Shirley.  Daarom is het extra zuur dat zij mij heeft bestolen."

Geen eigen sleutel

"We hadden geen vaste dag afgesproken, maar het kwam er op neer dat Shirley eens in de twee weken mijn hele huis kwam schoonmaken. Meestal was ik dan zelf thuis aan het werk. Shirley had dus geen sleutel van mijn huis, maar soms bleef ze langer als ik weg moest en gooide ze de sleutel daarna door de brievenbus." 

"Ik was tevreden over haar en meestal kletsen we nog even als ze klaar was. In die gesprekken deelde ik best veel over mijn leven, ik vertrouwde haar. Maar achteraf gebeurde er toen al gekke dingen."

50 of 100 euro?

"Zo kreeg ik op mijn verjaardag een envelop van mijn ouders met een kaartje en geld, die legde ik in een kast. Toen ik een paar dagen later het geld eruit wilde halen, zag ik dat er vijftig euro inzat. Meestal krijg ik honderd euro van mijn ouders, dus dit viel op. Maar ik wilde hierover niet 'zeuren' bij mijn ouders, als een verwend kind. Dus ik stond er niet zo bij stil.

Later vertelde mijn moeder dat er wel degelijk honderd euro in had gezeten. Nu denk ik: waarschijnlijk heeft Shirley toen al dat geld gepakt en gemerkt dat ze hier wel heel makkelijk mee wegkwam. Dat maakte voor haar de weg vrij om later een grotere slag te slaan."

"Twee maanden geleden ging ik een weekendje weg met mijn vriendinnen. Mijn zoon was bij mijn ex-man. Shirley kwam schoonmaken, alleen de benedenverdieping hadden we afgesproken. De sleutel legde ik voor haar op een afgesproken plek. Ik had een mooie, gouden ring die van de overleden moeder van mijn ex was geweest. 

Ik heb haar nooit gekend, maar was erg gehecht aan deze ring. Die wilde ik niet meenemen naar de camping, dus ik deed hem af en legde hem in een sieradendoosje op de badkamer. Ik weet nog dat ik dacht: prima, Shirley komt toch niet boven. Heel gek achteraf dat ik dit dacht, daar was toen helemaal geen reden voor."

Gouden ringen: foetsie

"Ik had een leuk weekend en kwam op maandag thuis. De volgende ochtend wilde ik mijn ring weer omdoen. Ik opende het doosje maar zag ‘m nergens. Ik schrok me rot, haalde alle andere sieraden eruit, keerde ‘m ondersteboven: niets. Misschien had ik de ring toch in een ander sieradenkistje gedaan, dacht ik. 

Dat stond ook in de badkamer en toen ik daarin keek, zag ik dat er nog eens vier gouden ringen waren verdwenen. Alleen de goedkope ringetjes lagen er nog. Wel tien keer doorzocht ik alles, maar mijn sieraden waren foetsie. En de enige die in mijn huis was geweest, was Shirley."

"Ik kon het niet geloven, het leek wel een nare droom. Ik wilde haar niet vals beschuldigen, maar de enige mogelijkheid was toch echt dat zij die spullen had gepakt. Juist omdat ik zo bewust die ene ring had afgedaan voor de camping en in dat doosje had gestopt, wist ik zeker dat ik ‘m nergens anders was verloren."

Zogenaamd ziek

"Ik stuurde Shirley een appje waarin ik schreef dat ik honderd procent zeker wist dat mijn ring in dat doosje lag, en dat er nog andere sieraden waren verdwenen. Dat ik haar niet vals wilde beschuldigen, maar dat ik haar hier wel graag over wilde spreken. Vervolgens kreeg ik een berichtje terug dat ze dit heel vervelend vond, maar er niets mee te maken had. En dat ze mij nog zou bellen. Maar die dag bleef het stil. 

Nogmaals stuurde ik Shirley een berichtje of ze wilde langskomen. Ik zei dat het dierbare sieraden zijn die veel voor mij betekenen, dat ik alle mogelijke scenario’s had doorgenomen maar dat slechts één persoon die spullen had kunnen pakken: zij. Ik gaf haar nog een dag om te reageren en alles terug te brengen, anders ging ik aangifte doen. Weer hoorde ik niets van Shirley – ze was zogenaamd ziek – maar een dag later kwam ze toch langs om te praten."

"De confrontatie was ongemakkelijk. Ik was over de zeik, zij zat er rustig en begripvol bij. Om haar gerust te stellen ging ik niet meteen in de aanval maar zei ik dat ik snapte dat zij weinig geld had en daarmee worstelde. Maar ze keek me alleen maar met grote ogen aan en bleef alles ontkennen.

Ik zei dat ik haar niet geloofde en dreigde nogmaals met de politie en sociale dienst, aangezien ik wist dat ze zwart werkte naast haar uitkering. Maar nul reactie, met moeite perste ze er een traan uit. Door haar koele reactie was ik even van mijn stuk gebracht, bijna ging ik aan mezelf twijfelen. Maar ik wist ook heel goed dat het niemand anders kon zijn geweest."

Aangifte weinig zin 

"Na dit gesprek heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Ook dat vind ik gek: als je ergens vals van wordt beschuldigd, blijf je toch niet zo ijzig kalm en wil je toch alles doen om je onschuld te bewijzen? Voor mij een bevestiging dat mijn vermoedens klopten.

Ik deed melding bij de politie, en de agenten hadden ook het sterke vermoeden dat Shirley de dader was. Er was geen inbraakschade en inbrekers zouden alles overhoop halen en het hele doosje hebben meegenomen, in plaats van rustig ter plekke hun buit uitzoeken. Aangifte doen had weinig zin, het was haar woord tegen dat van mij. Maar de melding blijft staan, zodat ze in het systeem staat mocht ze nog een keer iets flikken."

"Ik kan fluiten naar mijn sieraden, dat is duidelijk. Waarschijnlijk zijn ze allang verkocht en omgesmolten, en hebben ze amper wat opgeleverd. Dat doet me pijn: voor mij was vooral die ene ring dierbaar, dat valt niet in geld uit te drukken. En nu is-ie omgesmolten, alsof het niets is. Geld jatten is ook een rotstreek, maar aan sieraden hangt een sentimentele waarde."

Nooit meer alleen in huis

"Inmiddels heb ik het achter me gelaten, al heb ik me er heel rot over gevoeld. Een dag nadat ik bij de politie was geweest, hoorde ik dat een zieke collega uitzaaiingen heeft. Toen dacht ik: het zijn maar spullen. 

Natuurlijk is het vervelend. Ik had al vertrouwensissues, en dan gebeurt dit. Hoe ga ik ooit nog iemand in mijn huis laten? Ik zeg niet dat ik nooit meer een schoonmaker zal nemen, want door alle drukte red ik het niet om in mijn eentje het huishouden te doen. Maar voortaan blijf ik dan wel altijd thuis, nooit meer zal ik iemand alleen in mijn huis laten. Ik ben echt voorzichtiger geworden."

Om privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl