'Ik dacht dat bevallen pijnlijk was, maar dit was pas echt next level'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week probeert ze een nieuw ritme te vinden met haar been in het gips. "Ik voel me een kreupele oude schildpad."
Het was in een oogwenk gebeurd. Met kippige ogen van een hele dag tikken achter de computer viel ik, met mijn gedachten ergens anders, van de trap. Ik stortte een paar treden naar beneden, viel raar op mijn enkel en krijste het uit. Ik dacht dat bevallingen pijnlijk waren, maar dit was pas echt next level.
Voor ik het wist, zat ik keurig in het gips.
Op mijn blote knietjes dankte ik God en al zijn collega’s dat ik mijn hoofd en vingers niet had beschadigd, zodat ik alle deadlines kon afvinken tot de zomervakantie. Ook was ik dankbaar voor alle lieve kaartjes, bloemen, snoepgoed en wijn. Helemaal #blessed was ik voor het feit dat we toch in zo’n rijk land wonen en niet in een oorlogsgebied enzo.
Ik wilde echt niet zeiken, maar toch sloeg mijn dankbaarheid om in duizend andere emoties met dat blok aan mijn been.
Weg automatische piloot
Een nieuw ritme vinden bleek lastig - voor het hele gezin. Alles moest anders. Je beseft pas hoeveel je op de automatische piloot doet als je dat niet meer kan. Alle rituelen, van broodjes smeren in de ochtend tot douchen, werken, avondeten en sporten: het moest allemaal anders. Ik voelde me een kreupele oude schildpad, die al sloffend en mopperend door het huis kroop.
Het bleek ook nog eens een hoop gestuntel. Ik knipte een legging aan gort omdat ik dacht dat het wel handig was, een legging met één kort been erin. Maar natuurlijk had ik veel te kort en slordig geknipt, zodat ik eruitzag als een verlepte piraat. Gelukkig vond Puk (12) het niet erg een nieuwe voor me te kopen.
Al snel bleek ook hoe snel je aan een nieuwe situatie went en dingen op een nieuwe manier gaat doet. Spullen niet kunnen dragen met krukken? Dan smijt ik ze toch gewoon door de kamer naar de plek waar ze moeten zijn? Niet kunnen koken, al hupsend door de keuken? Dan vraag ik toch mijn lieve kapstervriendin of ik een tijdje een kapperskruk kan lenen (topding!). Tenen schoon houden? Dan pak ik er toch gewoon een microvezeldoekje bij? Ha!
Nieuwe haakhobby
En zo kruipt niet alleen ik maar ook de tijd tergend langzaam voorbij. Puk en Olle lachen mijn buiktasje uit, maar op dit moment redt dat ding mijn leven, zoveel spullen kan ik ermee vervoeren.
Manlief pakt alle taken op, zodat ik met een gerust hart de boel de boel kan laten. Vriendinnen kijken verbaasd naar mijn nieuwe haakhobby en ik kan niet wachten ze allemaal te voorzien van een spuuglelijk gehaakt telefoonhoesje.
Nog een paar weken, het komt allemaal goed. Gewoon kunnen lopen, zonder gedoe, dat neem ik vanaf dan nooit meer voor lief.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.