'Chocolade eten tijdens een EK-wedstrijd? Ben je gek geworden?'

"Waar zijn de oranje spulletjes?", vroeg Olle, die 's ochtends vroeg al in zijn favoriete voetbaloutfit naar beneden was gekomen. "Links tweede plankje", antwoordde ik, "we hebben, denk ik, nog wel een paar oranje zonnebrillen van dat feestje op de camping."

Beteuterd keek Olle naar de inhoud van de feestdoos. "Hebben we die kleppertjes niet meer voor op je hoofd?" Ik wist meteen wat hij bedoelde, een soort haarbanden met touwtjes eraan en handjes die klapten als je aan die touwtjes trok. "Nee, allemaal kapot." Olle zuchtte en zette een zonnebril op.

"Kom", zei manlief nadat hij zijn vaderdagcadeaus had uitgepakt: een zelfgetekend stripboek en een chocoladereep met 'lieve papa' erop. "Dan gaan we inslaan voor vanmiddag." "Wil je een chocoladereep meenemen?", vroeg Puk, die trek had gekregen door de reep die ze net haar vader cadeau had gedaan. "Ben je gek geworden?", vroeg manlief vrolijk. "We gaan een heleboel borrelhappen halen, zul je bedoelen."

Ideale voetbalwedstrijdvoer

Om het testosteron nog meer te laten gelden bij het inslaan van het ideale voetbalwedstrijdvoer nam hij Olle mee naar de supermarkt. "Vlammetjes, kipkluiven, borrelnoten, chips", zei hij trots toen ze terug waren. "De bitterballen waren uitverkocht, maar zo moet het ook lukken. Zet de airfryer maar vast klaar, hoor."

"Die mag je zelf even halen", zei ik en wees naar mijn been. Sinds een week zat ik in het gips na een onhandige val van de trap. In het ziekenhuis had ik me afgevraagd of het mogelijk was rood-wit-blauw-oranje gips te nemen, want alle kleuren waren mogelijk. Maar ik had voor de zekerheid toch maar gekozen voor een rode print met witte hartjes erop - lekker neutraal. 

We installeerden ons voor de televisie. "Voorzichtig met mijn poot, hè?", waarschuwde ik, want ik zag het al voor me dat er uit zenuwen en enthousiasme nog weleens op gesprongen kon gaan worden. "Jahahaaa", antwoorde het gezin in koor. Manlief zette de vlammetjes neer, de borrelnoten en de chips. 

"Waar is mijn chocoladereep gebleven?", vroeg manlief tijdens minuut 66 van de wedstrijd. Blijkbaar had hij na de hartige happen toch behoefte gekregen aan iets zoets. Puk sprintte naar boven. "Really? Heeft ze nou mijn chocoladereep opgegeten? Die ze met net nog cadeau heeft gedaan?"

Vlammetje of kipkluifje?

Ik haalde mijn schouders op. "Ze had vast honger. Bovendien was er ooit een heel wijs man die zei dat chocolade eten tijdens een voetbalwedstrijd echt niet kon", knipoogde ik. "Neem gewoon nog zo’n lekker vlammetje, joh."

Manlief zuchtte, knipperde met zijn oog en declameerde een favoriete zin van onze puberdochter: "Zie je dit? Dat is een eyeroll die blijft steken", en hij haalde tevreden een kipkluifje door een dikke, vette klodder mayo.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.