'Als mijn moeder vroeger zei dat ik voor lul liep, wist ik dat het goed was'

Vriendin P. kwam op ziekenbezoek. Erg gezellig, aangezien ik met mijn been in het gips thuis zat en niet erg mobiel was. De afgelopen weken had ik vooral in de tuin en voor de televisie met een haakwerkje doorgebracht, en P's vrolijke bezoek was een zeer welkome afwisseling van saaie dagen. 

Ze nam een boek mee. Ik had sinds mijn mankepoot al heel veel boeken op mijn e-reader geopend, maar was bij alles na een pagina of drie alweer afgehaakt. Het lukte me niet in mijn lethargische staat van zijn iets te vinden wat me langer dan een paar pagina’s kon boeien. 

Gelukkig kende P. me langer dan vandaag, namelijk een jaar of 25, en wist ze precies waar ik dolgelukkig van werd. Ik pakte het boek uit, snoof eraan (de geur van een vers boek, daar kan werkelijk niets tegenop), en slaakte een kreet van blijdschap.

Nadat ze weg was, begon ik meteen met lezen. En ik hield niet meer op. Fenix, het nieuwe boek van dj Joost van Bellen, was alles wat ik op dit moment nodig had. Een geweldige trip down memory lane, de tijd van RoXY, Nighttown, MTC.

In elkaar gefrummelde glitterjurkjes

Ik was er dol op. Van Rotterdam tot Amsterdam, als tiener en student had ik heel wat feesten platgelopen. In totaal geschifte kleren, want dat was voor mij de grootste lol: de verkleedpartijen die ermee gepaard gingen. Alle outfits maakte ik zelf met de naaimachine, van zo’n slechte kwaliteit dat ik blij mocht zijn als mijn haastig in elkaar gefrummelde glitterjurkjes het een hele nacht uithielden. 

Mijn haar kreeg regelmatig een bijpassende kleur, waardoor het na een tijdje dood stro was. Tweedehandsschoenen kocht ik voor een gulden of twee, en spoot ik goud of zilver. Als mijn moeder me hoofdschuddend uitzwaaide met de woorden: "Je loopt voor lul", dan wist ik dat het goed was.

Stroboscopen, rookmachines, raketjes en tosti’s, een stempel bij de pleedame kopen voor een gulden ofzo, zodat ik de hele nacht voor noppes water kon slurpen. Sigarettenlucht die bij het douchen de volgende dag uit je haar opsteeg. Eindeloos dansen.

Druipend ouwelullensentiment

Tijdens het lezen betrapte ik mezelf op dik, druipend ouwelullensentiment. Dat het toen allemaal veel beter was. De tijd dat je kon doen en laten wat je wilde zonder meteen het risico te lopen dat je door een mede-feestganger werd gefilmd. 

De tijd waarin internet amper bestond. Zonder chagrijnige comments en zure reacties op sociale media, maar gezellig bij elkaar, dansend, in een donker hol. Het werd tijd dat we collectief weer eens een goed feestje bezochten.

Af en toe legde ik het boek even weg om in mijn eigen herinneringen te blijven hangen. Tijd zat, met die gebroken poot op de bank. Ik pakte er oude foto’s bij, flyers die ik in agenda’s had geplakt als aandenken. Het bracht borrelend alles uit die wilde tijd weer boven. De mensen van toen - en die allemaal uit mijn leven waren verdwenen, urenlang het ene na het andere nummer opzoeken op Spotify, de kleren van Mac & Maggie en uit tweedehandswinkeltjes die in de verkleedkist geduldig wachtten op Puk (12) en Olle (9). 

Ja, met zijn allen weer eens ouderwets uit ons dak, zou dat niet gaaf zijn? Glitters uit de kast én gáán? Nou ja, eerst maar even genezen. Want met die mankepoot kwam ik voorlopig nergens. Laat staan op een wild feest. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.