'De kinderen deden de laatste weken schokkend weinig op school'

Van Puk (12) wisten we het al. Enigszins verbaasd hadden we naar haar rooster gekeken toen ze zei dat ze de laatste weken niets hoefde te doen - behalve een uitje naar de duinen, het inleveren van één schoolboek en het ophalen van het rapport.

De school had die drie evenementen uitgesmeerd over twee weken, zodat het nog wat leek. Zelfs dat ene boek inleveren bleek niet een heel erg moetje, al kregen we nog wel een dreigend mailtje met 'leerplicht', wat ons ervan zou moeten weerhouden eerder op vakantie te gaan. "Was het bij ons ook al zo niksig?", vroeg manlief. Ik kon het me niet meer herinneren.

"Hoezo alle lesstof af? Wat ga je dan doen, al die tijd?", vroegen we op een van die lege dagen tijdens het avondeten. Puk pakte haar telefoon, scrolde wat en hield haar scherm onze kant op. "Mag ik een abonnement op dit zwembad?", vroeg ze. Wát een goed idee. Dan was ze in elk geval niet de hele dag lethargisch in haar kamer aan het liggen met haar virtuele bff Netflix, maar lekker aan het bewegen, met haar reallife bffs.

Oververmoeid van niksdoen

"Toch vind ik het gek, zo veel vrij", zei manlief, terwijl hij moeilijk keek naar de gezonde vegetarische bietenquiche die ik voor hem opschepte. "Wij doen anders ook niks hoor", antwoordde Olle. Ja. Dat was waar. Olle was oververmoeid, maar niet van het harde werken. 

Een schoolkamp, avondvierdaagse, viering van een dozijn kinderen die in de vakantie jarig waren, lastminute knutsels en frutsels, afscheid van juffen en meesters, het bijwonen van de musical en uitjes naar van alles en nog wat, hadden hem bijna genekt. 

Hij had ergens een dubieus hoestje opgelopen en was 's ochtends zijn bed niet uit te branden. "Nog maar een paar dagen", was voor ons beiden hét levensmotto geworden. Hij telde het aantal dagen school af, ik het aantal dagen totdat het gips van mijn been mocht. Ik vermoedde dat we tegen de tijd dat we op nul uitkwamen, we ons allebei ter aarde zouden storten van blijdschap. 

Heel veel afronden 

Ja, de kinderen deden maar schokkend weinig op school, die laatste weken. Qua lesstof dan. Terwijl manlief en ik juist nog zoveel moesten afronden voor de zomervakantie. Stiekem, diep in mijn hart, vond ik dat alle werkenden dezelfde behandeling moesten krijgen als onze schoolgaande kinderen.

"Niet meer die grauwgrijze kantoortuin in, geen projecten meer afvinken, Excelsheets volrammen of de vellen van de vingers tikken. Wij zouden eigenlijk ook op een terrasje moeten hangen of een beetje wandelen door de stad met een ijsje in de hand."

Lamlendige vermoeidheid 

"Daarvan zou de overgang van standje eindeloze-bergen-laatste-klussen-afvinken naar totale-lamlendige-vermoeidheid-op-een-vakantiebed vast een stuk soepeler verlopen", ratelde ik boven mijn bietenquiche, die verrassend zoet en lekker was. De kinderen vonden het een prachtig plan. Binnenkort zou ik eens kijken hoe we dat volgend jaar voor elkaar konden krijgen. Eerst nog even doorrammen met die geit. 

Nog maar een paar dagen.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.