De buurkinderen van Ilse spelen altijd in haar huis: 'Voel me een oppas'

Ilse en haar man kozen er bewust voor om in een kinderrijke buurt te wonen, waar veel contact is tussen de kinderen. "Mijn twee kinderen spelen vaak met de buurkinderen. Heel leuk, alleen: het is altijd bij ons thuis. Heel soms gaan ze naar hiernaast, maar vaak zijn ze dan in no time weer terug omdat 'het niet uitkomt'. Ik voel me soms een verkapte oppas en dat irriteert me. Kan ik hier iets van zeggen?"

In deze kwestie gaat het vooral over grenzen bewaken, zegt Annelies Bobeldijk van WOW! Opvoedcoaching. "Kijk hierbij naar jezelf, want wat maakt het dat dit jou irriteert en waarom je er vervolgens niets van zegt? Je moet hierin een keuze maken in wat je belangrijker vindt: dat jouw kinderen leuk samen spelen met de buurkinderen waardoor jij er minder omkijken naar hebt, of dat je de verdeling uit verhouding vindt. 

Kortom: je kunt het laten rusten en de kinderen bij jou laten spelen, of je kunt eerlijk aangeven dat je dit niet prettig vindt. Dat doe je dan bij de ouders en niet bij de buurkinderen zelf, die kunnen er immers niets aan doen."

Grenzen aangeven is key, aldus Bobeldijk. "Je moet niet wachten tot het hoog oploopt. Irritaties groeien namelijk. Steeds als de buurkinderen over de vloer komen, denk je dan: zie je wel, het moet wéér hier. Dan bestaat de kans dat je een keer onredelijk uitvalt tegen de buurkinderen óf tegen hun ouders, waardoor er problemen kunnen ontstaan die een stuk moeilijker op te lossen zijn. 

De buren kunnen niet in jouw hoofd kijken en als je steeds akkoord gaat met het spelen bij jou thuis, houd je het zelf in stand. Plus: je kunt het de buren moeilijk verplichten om de kinderen daar te laten spelen. Je zou er dus ook voor kunnen kiezen om vaker tegen de kinderen te zeggen dat samen spelen prima is, maar wel lekker buiten. Dan heeft niemand er 'last' van." 

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Opvoedkwestie-tag hieronder en vervolgens links bovenin op 'Volgen'.